του Νίκου Κωνσταντάρα
Οποτε η πολιτική του οδηγεί σε αδιέξοδο, ο Αλέξης Τσίπρας στρέφεται σε μια θεαματική κίνηση για να ξεφύγει. Οταν κορυφώθηκε η σύγκρουση με την Ε.Ε., προσπάθησε να απεμπολήσει τις ευθύνες του μέσω δημοψηφίσματος· μετά, αντιμέτωπος με εσωκομματική ανταρσία, αποφάσισε αιφνίδιες εθνικές εκλογές. Μέσα στην αναστάτωση κατάφερε να στρέψει το ενδιαφέρον των πολιτών από την ουσία των προβλημάτων στο θέαμα των αναμετρήσεων. Με τη χθεσινή έκκληση για τη σύγκληση του συμβουλίου πολιτικών αρχηγών, ο πρωθυπουργός εξαντλεί το περιθώριο τακτικισμών. Ο μόνος άλλος ελιγμός που του απομένει είναι η αλλαγή σύνθεσης του κυβερνητικού συνασπισμού, όταν η κυβέρνηση χάσει την ήδη ισχνή πλειοψηφία της στη Βουλή.
Ο κ. Τσίπρας αναζητεί στήριξη από τις άλλες πολιτικές δυνάμεις για να αντιμετωπίσει το θέμα του ασφαλιστικού, το οποίο αποτελεί θανάσιμο κίνδυνο για την κυβέρνησή του. Αναζητεί μια στήριξη που ουδέποτε προσέφερε σε προηγούμενη κυβέρνηση, όταν επέμενε ότι οι δυσάρεστες επιλογές ήταν προϊόν υποταγής και ότι με τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία όλα θα ήταν ρόδινα. Πράγματι, τον Ιούλιο τα υπεύθυνα κόμματα της αντιπολίτευσης στήριξαν την κυβερνητική επιλογή να υπερψηφίσει νέο μνημόνιο, κρίνοντας ότι μόνον έτσι θα απέφευγε η χώρα τη χρεοκοπία.
Τώρα ο κ. Τσίπρας ζητεί ανανέωση της στήριξης, και πιθανώς θα την πετύχει. Εχει την τύχη να έχει απέναντί του πολιτικές δυνάμεις που γνωρίζουν ότι, εάν η Ελλάδα δεν εισακούσει στις επιταγές των δανειστών, η χρηματοδότηση θα σταματήσει. Η αλήθεια είναι ότι όποια καλή πίστη είχε απομείνει μεταξύ των δύο πλευρών εξανεμίστηκε τον τελευταίο χρόνο και η Ελλάδα πρέπει να συμμορφώνεται με ό,τι απαιτήσουν οι δανειστές, είτε οι προτεινόμενες πολιτικές είναι οι πιο κατάλληλες είτε όχι.
Οσο πικρό κι αν είναι το ποτήρι που τους προσφέρεται, πιθανότατα η Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι θα προσέλθουν στο συμβούλιο των αρχηγών. Το ΚΚΕ αρνήθηκε την πρόσκληση, ενώ η Χρυσή Αυγή δεν εκλήθη. Εκ των πραγμάτων, θα συμμετάσχουν οι δυνάμεις που είναι προσηλωμένες στην ευρωπαϊκή πορεία της χώρας. Αυτό από μόνο του είναι θετικό.
Το άλλο θετικό είναι ότι τα κόμματα της αντιπολίτευσης θα μπορέσουν να πιέσουν τον πρωθυπουργό να επιδιώξει τη συναίνεση και εκεί που δείχνει να μην τη θέλει. Για παράδειγμα, η κυβέρνηση ανακοίνωσε «διάλογο» για την Παιδεία, ενώ επιμένει με μέτρα που θα φέρουν τα πανεπιστήμια πίσω στο αποδεδειγμένα αποτυχημένο μοντέλο της δεκαετίας του ’80. Τώρα η αντιπολίτευση βρίσκεται σε θέση να απαιτήσει να μην προχωρήσει το υπουργείο στις αλλαγές που προτείνει. Εδώ θα φανεί ο βαθμός της ειλικρίνειας του κ. Τσίπρα όταν ζητεί συναίνεση.
Οσο κι αν η σύγκληση του συμβουλίου των αρχηγών αποδεικνύει το αδιέξοδο του πρωθυπουργού και της προσφιλούς του μεθόδου του τακτικισμού, παραμένει ένα θετικό σημάδι πως υπάρχει μια ελάχιστη ελπίδα συνεννόησης του μεγαλύτερου μέρους των πολιτικών δυνάμεων. Ολα τα κόμματα βρίσκονται σε μεγάλη δυσκολία και κανένα δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος των ευθυνών μόνο του. Τα απανωτά αδιέξοδα καταδεικνύουν την ανάγκη για υπέρβαση και θα οδηγήσουν σε μια πολιτική ζύμωση που άργησε πολύ.
Πηγή: Καθημερινή
