του Άγγελου Στάγκου
Αυτή «η ελληνική πραγματικότητα» με τις διάφορες συνιστώσες και εκφράσεις της μας έφαγε ήδη και ετοιμάζεται να καταβροχθίσει ό,τι έχει απομείνει. Οπου «ελληνική πραγματικότητα», οι ιδιαιτερότητες και κυρίως οι στρεβλώσεις που χαρακτηρίζουν την Ελλάδα. Την οποία «ελληνική πραγματικότητα» οι ελληνικές κυβερνήσεις την πρόβαλλαν ως επιχείρημα για να μην κάνουν πράγματα και η ελληνική κοινωνία τη χρησιμοποιούσε για να αντιδρά σε κάθε εξορθολογιστική προσπάθεια και σε κάθε μεταρρύθμιση. Η ίδια πρακτική ακριβώς συνεχίζεται και τώρα, με μόνη διαφορά ότι πάψαμε, ως κυβέρνηση και κοινωνία, να διαλαλούμε τη… διαφορετικότητά μας, επιμένοντας όμως ουσιαστικά στην περίφημη «ελληνική πραγματικότητα» σχεδόν επί παντός του επιστητού. Και όποιου του αρέσει…
Στη βάση αυτής της «ελληνικής πραγματικότητας», η λειτουργία των πανεπιστημίων μας αποτελεί παγκόσμια πατέντα. Πουθενά αλλού δεν έχουν οι φοιτητές δικαίωμα να δίνουν συνεχώς εξετάσεις όταν δεν περνούν και πουθενά αλλού δεν υπάρχουν μεταφορές μαθημάτων από χρόνο σε χρόνο και μέχρι το πτυχίο. Δύο ευκαιρίες έχει ο φοιτητής στην Αγγλία (και παντού αλλού σχεδόν) για να περάσει και αν δεν τα καταφέρει, του δείχνουν την έξοδο. Πουθενά αλλού επίσης οι φοιτητές που μένουν σε φοιτητικές εστίες δεν μπορούν να κάνουν ό,τι τους καπνίσει. Υπογράφουν «συμβόλαιο» σεβασμού των κανονισμών και αν το παραβιάσουν, θα πληρώσουν τα σπασμένα εφόσον τα προκάλεσαν και θα πάνε να βρουν στέγη έξω. Φυσικά, πουθενά αλλού δεν υπάρχει το φαινόμενο της παρεμπόδισης μαθημάτων, των καταλήψεων κ.λπ.
Και αν αυτή είναι μία πτυχή μόνο της καθημερινότητάς μας, υπάρχουν οι… πεζόδρομοι, όπου κυκλοφορούν ή παρκάρουν όλων των ειδών τα οχήματα. Δίκυκλα, τρίκυκλα, τετράκυκλα, όταν στις άλλες χώρες ακόμη και οι περαστικοί ποδηλάτες υποχρεώνονται να «ξεπεζέψουν» και να περπατήσουν, οδηγώντας το ποδήλατο με τα χέρια. Αλλά εδώ που τα λέμε, αυτό είναι παρωνυχίδα όταν οι μισοί καβαλάρηδες δικύκλων δεν φορούν κράνη και κάποιοι από αυτούς δεν έχουν κανένα πρόβλημα να μεταφέρουν πεντάχρονα και εξάχρονα παιδάκια γαντζωμένα πάνω τους. Προφανώς στη λογική ότι αφού τα παιδιά είναι δικά τους, ό,τι θέλουν τα κάνουν. Στην πράξη άλλωστε, το δικαίωμα αυτό τους το αναγνωρίζει και η αστυνομία…
Αφού λοιπόν ούτε το κάπνισμα μπορούμε να απαγορεύσουμε σε δημόσιους κλειστούς χώρους, προχωρούμε ακάθεκτοι σε νέες παγκόσμιες πρωτοτυπίες. Οπως να δέχονται οι αρμόδιες αρχές «το άλλοθι» που επικαλείται νεοναζιστής τραμπούκος και τον απελευθερώνουν, ενώ τον έχουν απαθανατίσει οι κάμερες και οι φωτογράφοι να δέρνει βουλευτή στην Πλατεία Συντάγματος. Ή να περνά διάταξη που επιτρέπει ουσιαστικά την κατάληψη δρόμου ή άλλου δημοσίου χώρου, παρεμποδίζοντας την κυκλοφορία, όταν οι καταληψίες επικαλούνται «κοινωνικό συμφέρον». Και ακόμη το απίστευτο, ο υπουργός Δικαιοσύνης να έχει στενό συνεργάτη που επικοινωνεί με φυλακισμένους για νομοθετικές παρεμβάσεις, λες και πρόκειται για διαπραγματεύσεις «κλαδικών» αιτημάτων.
Αυτά τα τελευταία αποτελούν επιδόσεις των τελευταίων ημερών, λες και η κυβέρνηση επιχειρεί να νομιμοποιήσει εκ των υστέρων τη ρητορική και τη στάση της σε σχετικά θέματα, την εποχή που βρισκόταν στην αντιπολίτευση. Δεν έχει ακόμη αντιληφθεί ότι η διαχείριση της εξουσίας έχει άλλες απαιτήσεις και ευθύνες, πολύ διαφορετικές από την άσκηση ανεύθυνης, ολοκληρωτικής, αντιπολίτευσης. Ακόμη περισσότερο, δεν έχει αποδεχθεί το γεγονός ότι είναι κυβέρνηση όλων των Ελλήνων και όχι μόνο των δικών της ψηφοφόρων, ή του κλειστού πυρήνα που κάποτε εκπροσωπούσε το 4% μόλις της κοινωνίας. Δυστυχώς, με τη συμπεριφορά της εξακολουθεί να ευνοεί την ασυδοσία και αν και όταν θα κατανοήσει την πραγματικότητα, ενδεχομένως να είναι πολύ αργά. Οχι τόσο για την ίδια, γιατί η τύχη της λίγο ενδιαφέρει, αλλά για όλη τη χώρα.
Πηγή: Καθημερινή
