του Πέτρου Μακρή
Αλέξης Τσίπρας, Ευκλείδης Τσακαλώτος και Γιάννης Σταθάκης έχουν χάσει τελευταία το έστω και κατεψυγμένο χαμόγελο των τελευταίων ημερών της πρώτης εξάμηνης και των πρώτων ημερών της δεύτερης Συριζαϊκής κυβερνητικής περιόδου.
Ήδη, έχουν παγιδευτεί στα δίχτυα, που έριξαν οι ίδιοι στον εαυτό τους, αποκλείοντας προκλητικά κάθε ιδέα για συγκυβέρνηση με τις δυνάμεις του αστικοδημοκρατικού τόξου. Και αυτό βεβαίως, για την ενίσχυση του διαπραγματευτικού κύρους μας.
Αντί ενός μετώπου κυβερνητικής συνευθύνης προτίμησαν, κατά την προσφιλή τους διαλυτική τακτική την ασυλλόγιστη μοναχική πυροβασία στα αναμμένα κάρβουνα, του υπογεγραμμένου από τον ίδιο τον θρυλικό πρόεδρο του 15μελούς, φρικτότερου μεταπολεμικού δανειστικού μνημονίου.
Έτσι, παγίδευσαν, για δεύτερη φορά, το 18% του εκλογικού σώματος, στη γεμάτη ικεσίες παραπλανητική υπόσχεση: «Δώστε μας την ευκαιρία να… ξεμπερδέψουμε (τι ωραίο ρήμα) με το 40χρονο παρελθόν της διαπλοκής». «Για ν’ ανεβάσουμε την Ελλάδα στα ύψη των γαλαξιών», θα προσέθετε, ποιητική αδεία, ο στιχουργός των … συναρπαστικών ερωτικών δρωμένων, σημερινός πρόεδρος της Βουλής και μέχρι πρότινος βοστρυχοφόρος ακτιβιστής.
Αλλά οι μοναχικές πορείες είναι για τους πραγματικούς επαναστάτες οραματιστές. Άλλο λοιπόν ο Ζαν Ζακ Ρουσσώ με τις «ονειροπολήσεις ενός μοναχικού πεζοπόρου» (Rèveries d’ un promeneur solitaire) και άλλο ο Αλέξης, ο θρυλικός πρόεδρος του 15μελούς, που καθεύδει κυβερνών, πειραματιζόμενος «στου κασίδη το κεφάλι», κατά τον Γέρο του Μοριά…
Αυτή είναι η ιλαροτραγική πλευρά της σημερινής ολέθριας πολιτικής φαρσοκωμωδίας. Η σοβαρότερη και δραματικότερη πλευρά είναι αυτή, που βιώνουν οι ίδιοι οι «κοψοχέρηδες».
Πολλοί από αυτούς έχουν ήδη αναλάβει την ευθύνη και άρχισαν εντίμως να λένε «ήμαρτον» ή επί το λατινικότερον “mea culpa”. Σχεδόν άλλοι τόσοι συνεχίζουν να κομπάζουν για τη γκάφα της εκλογικής τους πλάνης. Δεν πειράζει, γιατί αντιπροσωπεύουν το ήμισυ του 18%, που με την καλπονοθευτική νομοθεσία των κ.κ. Προκόπη Παυλόπουλου και Κώστα Σκανδαλίδη (για το bonus των αρχικά 40 και κατόπιν 50 εδρών), έφερε στην εξουσία το ΣΥΡΙΖΑΝΕΛΙΚΟ «αριστερό»-ακροδεξιό δίδυμο. Μιλούμε επομένως για το 9% του συνόλου των εγγεγραμμένων στους εκλογικούς καταλόγους μετά την κατά 41,5% αποχή των ψηφοφόρων από τις τελευταίες εκλογές.
Ας τους αφήσουμε λοιπόν αυτούς (το 9%), να βαταλαλούν (να βαίνουν, να περπατούν και να λαλούν, να παραμιλάνε κατά την υπέροχη αρχαϊκή κρητική ντοπιολαλιά). Τα παραμιλητά δεν βλάπτουν. Έχουν και τη γραφική τους πλευρά, στο χώρο βεβαίως του κοινωνικού περιθωρίου…
Τι μέλλει γενέσθαι επομένως; Κατά τα φαινόμενα οδεύουμε και πάλι σε πρόωρη διάλυση της Βουλής. Το ακριβώς πότε, ας αναζητηθεί στα μαντεία των σημερινών γραφικών δωδεκαθεϊστών. Με μια ωριμότερη όμως σκέψη, ας πάψει και ένα τμήμα του «κυρίαρχου» λαού να ρίχνει τις κατάρες και τα αναθέματα σε μια κυβερνώσα πολιτική εξουσία, που είναι σαρξ εκ της σαρκός του, δηλαδή δική του επιλογή.
Με άλλα λόγια, η λαϊκή κυριαρχία προϋποθέτει και λογική ΑΥΤΟΚΥΡΙΑΡΧΙΑ!…
—————————————————————-
Υ.Γ. 1:
Το επιχείρημά μου, ότι μόνον μέσα από ψύχραιμη και υπεύθυνη διακομματική συνευθύνη δίνονται λύσεις στις σοβαρότερες κοινωνικοπολιτικές κρίσεις, πρωτίστως εδραιώνεται στο φίλιο κλίμα που επικρατεί στον πολιτικό κόσμο της αδελφής Κύπρου, αλλά και στη διαλακτικότερη μορφή πολιτικής συνύπαρξης που επικράτησε κατά τη διάρκεια των μνημονίων, στην Πορτογαλία, Ιρλανδία και Ισπανία, με τα ευεργετικά αποτελέσματα της σταθερής εξόδου προς τις διεθνείς αγορές.
Υ.Γ.2:
Τελικά αποδοκιμάσθηκε κατά τον πιο καταγέλαστο τρόπο η απόπειρα του κατά δήλωσιν αριστερού αγοριού, να συμψηφίσει το επαχθέστατο χρέος μας, με το προσφυγικό ζήτημα. Έτσι, αναγκάσθηκε να τα μαζέψει άρον-άρον ο Μαρτίν Σούλτς που επιδόθηκε σε αεροπορικές κρουαζιέρες με τον ικέτη, ταλαίπωρο και εντελώς ασύμβατο υποψήφιο, για το ευρωσοσιαλιστικό γκρουπ, Αλέξη. Λίγη περισσότερη σοβαρότητα δεν θα έβλαπτε…
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
