του Άγγελου Στάγκου
Την Παρασκευή ο πρωθυπουργός αποφάσισε να εμφανιστεί στη Βουλή για να δώσει απαντήσεις σε ερώτηση του βουλευτή της Ν.Δ. Γ. Κουμουτσάκου για το προσφυγικό. Σαφείς απαντήσεις φυσικά δεν έδωσε και ασφαλώς δεν πήγε για να δώσει. Πήγε είτε για να δημιουργήσει αντιπερισπασμό στη φοροκαταιγίδα και τις μαύρες προοπτικές στο ασφαλιστικό, είτε για να δώσει μία απάντηση στον ακροδεξιό πρωθυπουργό της Ουγγαρίας Β. Ούρμπαν, είτε γιατί την προηγουμένη βρισκόταν στην Αθήνα ο υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας Φ.Β. Σταϊνμάγερ και ήθελε να στείλει κάποια μηνύματα στο Βερολίνο, είτε γιατί θεώρησε ότι ήταν μία καλή ευκαιρία να επισημάνει για άλλη μία φορά ότι η Ευρώπη δεν ανταποκρίνεται στις αξίες της και ταυτόχρονα να χαϊδέψει τα αυτιά των Ελλήνων με τον λαϊκίστικο αλλά τόσο επιτυχημένο τρόπο που αυτός μόνο γνωρίζει. Το πιθανότερο είναι ότι το έκανε για όλους τους παραπάνω λόγους, κρίνοντας από όσα ανέξοδα και ηθικοπλαστικά, δίχως ιδιαίτερη ουσία, είπε.
Δυστυχώς για την κυβέρνηση και για τους πολίτες, το τρομακτικό κύμα προσφύγων που κατακλύζει τους τελευταίους μήνες τη χώρα δεν αντιμετωπίζεται με ηθικοπλαστικές ομιλίες και επιδείξεις φιλάνθρωπου λαϊκισμού. Είναι σαφέστατα διεθνές και κυρίως ευρωπαϊκό πρόβλημα, αφού η συγκεκριμένη μετακίνηση ολόκληρων πληθυσμών προς την Ευρώπη κατευθύνεται, αλλά ως πρώτη πύλη εισόδου η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη να μαζέψει τα κομμάτια της και να το διαχειριστεί οργανωμένα και συγκροτημένα, αναπτύσσοντας δράσεις τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό. Αν δεν το κάνει, παραδομένη στην ανεπάρκεια του κρατικού μηχανισμού και στην ανικανότητα που έως τώρα δείχνει η σημερινή κυβέρνηση επί παντός του επιστητού, κινδυνεύει να την καταπιεί το προσφυγικό κύμα. Αυτό θα γίνει αν εγκλωβιστούν εδώ εκατοντάδες χιλιάδες δυστυχισμένων, ενδεχόμενο πολύ πιθανό.
Σωστά ο Αλ. Τσίπρας επεσήμανε στην ομιλία του την ευθύνη δυνάμεων της Δύσης για το χάος που προκλήθηκε στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική, την αβελτηρία της Ευρώπης μπροστά στην πλημμυρίδα των προσφύγων, τις εθνικιστικές έως και ρατσιστικές πολιτικές πολλών ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, τον ρόλο της Τουρκίας. Από την άλλη πλευρά όμως η Ελλάδα μπορεί να στηλιτεύει την Αγκυρα και τους Ευρωπαίους, αλλά δεν είναι σε θέση να καθορίσει τη στάση τους. Είναι αναγκασμένη να συνεργαστεί, παράλληλα ωστόσο πρέπει να πιέσει για ανταλλάγματα, οικονομικά και τεχνικά, και να πάρει τα μέτρα της στο εσωτερικό της χώρας. Απαιτείται ρεαλισμός, και αυτά τα ηρωικά και πένθιμα περί δήθεν διαφορετικού ήθους και διαφορετικού ανθρωπισμού που χαρακτηρίζει τους Ελληνες σε σύγκριση με τους άλλους Ευρωπαίους δεν ισχύουν. Σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες υπάρχει πίεση από την κοινή γνώμη για να μη γίνουν δεκτοί σε μεγάλους αριθμούς οι πρόσφυγες και παντού υπάρχει ξενοφοβία, παρατηρείται άνοδος της ακροδεξιάς και πιέζονται οι κυβερνήσεις να υψώσουν φράχτες και τείχη για να ελέγξουν τη ροή προσφύγων.
Η Ελλάδα δεν αποτελεί εξαίρεση. Και εδώ βλέπουμε τη Χρυσή Αυγή να κερδίζει πόντους εξαιτίας του προσφυγικού, και εμείς υψώσαμε φράχτη για να εμποδίσουμε τη ροή από τα χερσαία σύνορα, και στην πλατεία Βικτωρίας δυσανασχετούν οι περίοικοι για τις εικόνες που βλέπουν, και είναι γνωστές οι αντιδράσεις των τοπικών κοινωνιών στο ενδεχόμενο να φιλοξενηθούν πρόσφυγες στην περιοχή τους. Καλά λοιπόν τα λόγια, αλλά τι έχει κάνει η κυβέρνηση προκειμένου να διαχειριστεί το πρόβλημα; Φρόντισε να δημιουργήσει έγκαιρα την αρμόδια διαχειριστική αρχή για να αρχίσει να απορροφά τα περιβόητα 480 εκατ. ευρώ που περιμένουν στην Κομισιόν για την αντιμετώπιση του προσφυγικού; Σκέφτηκε να βάλει τον στρατό στα νησιά να μαζεύει αμέσως τις μηχανές των σκαφών που φέρνουν τους πρόσφυγες, για να μη τις στέλνουν πίσω στους διακομιστές οι μαφίες των νησιών; Οργάνωσε στοιχειωδώς συνεργεία υποδοχής των προσφύγων και καταυλισμούς στα νησιά; Πιέζει όπως και όπου πρέπει για οικονομική και τεχνική βοήθεια;
Η απάντηση σε όλα αυτά και σε άλλα είναι ένα βροντερό «όχι» και αναρωτιέται κανείς αν οφείλεται στην πλήρη ανικανότητα της κυβέρνησης και του κρατικού μηχανισμού. Ή αν κάποιοι στην κυβέρνηση αφήνουν το προσφυγικό να εξελίσσεται για να το χρησιμοποιήσουν ως διαπραγματευτικό όπλο προκειμένου να αναγκαστούν οι Ευρωπαίοι να χαλαρώσουν το μνημόνιο. Αν όντως συμβαίνει κάτι τέτοιο, ο φόβος είναι μήπως σπάσουμε πάλι τα μούτρα μας ως χώρα, όπως πριν από μερικούς μήνες.
Πηγή: Καθημερινή
