του Σήφη Πολυμίλη
Πόση γελοιότητα, πόση φαυλότητα, πόσο καιροσκοπισμό μπορεί να αντέξει κανείς σε αυτή τη χώρα; Οπου και να κοιτάξεις ένα μαύρο σύννεφο κατάθλιψης και απαισιοδοξίας σε πλακώνει. Από το σόου προχειρότητας του Πρωθυπουργού μας και τα καραγκιοζιλίκια του σαλαμινομάχου συνεταίρου του ως τις τραγελαφικές δελφινομαχίες στη ΝΔ, η αίσθηση που αποκομίζει ένας στοιχειωδώς εχέφρων πολίτης είναι ότι αυτή η χώρα, όσα μνημόνια κι αν μας επιβάλουν, δεν μπορεί να σωθεί.
Αυτό το αίσθημα ματαίωσης δεν προέρχεται μόνο από τις δεδομένες παθογένειες του πολιτικού μας συστήματος. Η άρνηση, η αδυναμία προσαρμογής στην πραγματικότητα διαπερνά μεγάλο μέρος της κοινωνίας, που εξακολουθεί να βαυκαλίζεται ότι μπορεί να πιστεύει πως μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τα σημερινά προβλήματα με τις αδιέξοδες συνήθειες και πρακτικές του παρελθόντος.
Η ατομική επιβίωση και η συντεχνιακή λογική επικρατούν κατά κράτος σε βάρος της κοινής λογικής και των κοινών συμφερόντων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, ο ανεκδιήγητος κ. Πατούλης, πρόεδρος του Ιατρικού Συλλόγου, δήμαρχος, εν δυνάμει υποψήφιος για την αρχηγία της ΝΔ, ο οποίος με περισσή θρασύτητα βγήκε να κατακεραυνώσει την καθιέρωση πιστωτικής κάρτας για τις ιατρικές υπηρεσίες με το ατράνταχτο επιχείρημα ότι δεν το αντέχουν οι… εξαθλιωμένοι γιατροί!
Την ώρα που οι πάντες γνωρίζουν ότι σε ένα καθόλου ασήμαντο κομμάτι του ιατρικού κόσμου η φοροδιαφυγή είναι κανόνας βγαίνει ανερυθρίαστα ο αρχισυνδικαλιστής τους να υπονομεύσει με φαιδρά επιχειρήματα μια μικρή προσπάθεια όχι να ελεγχθεί αλλά να περιοριστεί στοιχειωδώς το φαινόμενο. Αυτός ο κύριος όμως δεν εκπροσωπεί δυστυχώς μόνο τον εαυτό του. Εκλέγεται συνεχώς με την υποστήριξη μεγάλου μέρους των γιατρών, γιατί προφανώς θεωρούν ότι τους εκφράζει και υπηρετεί καλύτερα τα στενά τους συμφέροντα.
Με αυτές τις νοοτροπίες, με αυτές τις αντιλήψεις όμως η χώρα δεν πάει πουθενά. Γιατί αντίστοιχοι Πατούληδες υπάρχουν σε πολλούς κλάδους που με την ανοχή των πολιτικών διασφαλίζουν κάθε φορά τα συμφέροντα των συντεχνιών τους σε βάρος του κοινωνικού συνόλου. Γιατί να ελπίζουμε λοιπόν ότι μπορεί να αλλάξει κάτι με μια κυβέρνηση η οποία δεν πιστεύει τα μέτρα που πρέπει να εφαρμόσει, έχοντας μάλιστα συμπαραστάτη μεγάλο μέρος της κοινωνίας που επενδύει στο παρελθόν αντί για το μέλλον;
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
