του Κώστα Καλλίτση
Ο πρωθυπουργός έχει δίκιο όταν συνιστά στους υπουργούς του να πάψουν να κάνουν δηλώσεις για εσωτερική κατανάλωση στα τηλεπαράθυρα και να εργαστούν επιμελώς, διότι κρίνονται από τα αποτελέσματα που φέρνουν. Οι συστάσεις του ενισχύονται εφόσον δίνει ο ίδιος το παράδειγμα. Εφόσον, π.χ., όταν μιλάει με τον Κλίντον σε επενδυτές που διαχειρίζονται πάνω από 100 δισ. δολάρια, θα είναι επιμελώς προετοιμασμένος να πείσει ότι τους συμφέρει να επενδύσουν στην Ελλάδα – και δεν θα επιτρέπει να συντηρούνται ή να επιτείνονται οι αμφιβολίες τους. Ούτε θα παραλείπει να ενισχύει τη φερεγγυότητα της χώρας, επικαλούμενος τη μεγάλη εμπιστοσύνη που μας δείχνουν οι Ευρωπαίοι, με τους οποίους υπογράψαμε 3ετή συμφωνία και μας δανείζουν δεκάδες δισ. ευρώ – αντί να αφήνει αιωρούμενη την εντύπωση ότι, με σύμμαχο τους «φίλους στις ΗΠΑ», θέλουμε να τιμωρήσουμε την «κακή Ευρώπη».
Το λόγια πολλές φορές είναι δίκοπα. Πολλά από όσα θεωρούνται «πιασάρικα» στην εσωτερική κατανάλωση οι ξένοι επενδυτές τα θεωρούν, απλώς, ενδείξεις μεγάλη ελαφρότητας. Με αποτέλεσμα να δυσχεραίνεται η αποστολή της κυβέρνησης, που είναι η ανόρθωση της χώρας – αυτή, στο τέλος, θα είναι και η κύρια συμβολή της για προοδευτικές αλλαγές στην Ευρώπη. Απαιτείται επίγνωση της πραγματικότητας, σχέδιο, έργα. Εληξαν οι εκλογές, τα πολλά λόγια είναι φτηνά, πολύτιμη είναι η πρακτική δράση.
Οφείλουμε να εφαρμόσουμε το πρόγραμμα που υπεγράφη, το υπερψήφισε το 90% όσων είναι βουλευτές και το αποδέχθηκε ο ελληνικός λαός με συντριπτική πλειοψηφία – επειδή είτε κατανοεί ότι είναι αναγκαίο είτε έχει πεισθεί ότι είναι αναπόφευκτο. Δεν αρκεί το τρίτο μνημόνιο, χρειαζόμαστε εθνικό σχέδιο. Αλλά με το μνημόνιο αίρεται κατ’ αρχήν η θανάσιμη αβεβαιότητα που κατέστρεφε θέσεις εργασίας, απέτρεπε τις επενδύσεις, έδιωχνε τις καταθέσεις: η αβεβαιότητα για τη θέση μας στην Ευρωζώνη. Εφόσον, βέβαια, το εφαρμόσουμε. Οσο ταχύτερα τόσο βραχύτερη η δοκιμασία, τόσο γρηγορότερα η έξοδος στις αγορές, οπότε και θα μεγαλώσουν οι βαθμοί ελευθερίας στη χάραξη πολιτικής.
Ωστόσο, πριν καν ξεκινήσουμε, ρέπουμε να επαναλάβουμε λάθη του παρελθόντος. Εννοώ το αέναο «μπρος-πίσω», ένα εκκρεμές που γκρεμίζει θέσεις εργασίας και εισοδήματα. Σε προηγούμενα χρόνια, είχαμε τη φούσκα της αναδιαπραγμάτευσης. Είχαμε και τη φούσκα του σκισίματος του μνημονίου είτε εφάπαξ, με έναν νόμο, είτε σελίδα προς σελίδα, μέρα τη μέρα. Η νέα επικίνδυνη φούσκα είναι τα ισοδύναμα μέτρα. Σχεδόν ένα διά πάσα νόσον…
Δεν αναφέρομαι σε οριακές αλλαγές. Αν επρόκειτο, π.χ., για τον ΦΠΑ στην παιδεία, ασμένως πολλοί θα συμφωνούσαμε ότι πρέπει να αντικατασταθεί – ας μπουν 50 σεντς σε κάθε πακέτο τσιγάρα. Το πρόβλημα είναι ότι κάθε υπουργός ψάχνει ισοδύναμα για να μην κάνει αυτά που συμφώνησε. Οτι η αναζήτηση ισοδυνάμων τείνει να αναχθεί σε γενική αρχή μη δράσης. Ο ένας φορτώνει στον άλλο τα βάρη κι όλοι μαζί μετέχουν σε μια κακόγουστη φάρσα. Σε βάρος των ιθαγενών – κυρίως, των ανέργων.
Είναι της πλάκας η άποψη ο αγρότης να πληρώνει μικρότερο φόρο από τον εξαθλιωμένο αστικό πληθυσμό – αντί να επιδιώκεται ο αγρότης να βοηθηθεί ώστε να παράγει, να πουλάει και να αποκτά εισόδημα που θα φορολογείται όπως το εισόδημα κάθε άλλου εργαζομένου. Είναι της πλάκας ο ισχυρισμός ότι το ασφαλιστικό σύστημα είναι βιώσιμο χωρίς οποιαδήποτε μείωση συντάξεων και χωρίς τεκτονικές αλλαγές – αν είχε γίνει η μεταρρύθμιση το 2001, το δημόσιο χρέος θα ήταν μικρότερο κατά 100 δισ. ευρώ… Είναι της πλάκας ο ισχυρισμός ότι γίνεται να μειωθούν οι κρατικές δαπάνες και μάλιστα χωρίς απολύσεις, κι έτσι θα αποφευχθεί η αύξηση της φορολογικής επιβάρυνσης – όπως ρητορεύει η αντιπολίτευση. Οι δαπάνες έχουν ήδη μειωθεί τόσο, ώστε δεν υπάρχουν λεφτά για λάστιχα στα περιπολικά της ΕΛ.ΑΣ., για εξαρτήματα στον Στόλο, για τη συντήρηση ενός φαξ που χάλασε σε κάποια εφορία. Απαιτείται, βεβαίως, ριζική αναδιάρθρωση των δαπανών (δηλ. του κράτους) προκειμένου να περισσέψουν λεφτά για τις πραγματικές ανάγκες. Είναι άλλο αυτό και τελείως διαφορετικό είναι η φτηνή δημαγωγία.
Το πολιτικό προσωπικό οφείλει, από στοιχειώδη σεβασμό στους πολίτες που υποφέρουν από την κρίση και ειδικά στους άνεργους, να μιλάει με ευθύνη και ειλικρίνεια. Γνωρίζουν όλοι ότι η εφαρμογή όσων συμφωνήθηκαν είναι μονόδρομος. Γιατί (α) οι δανειστές μας μπορούν να τα επιβάλουν, διαθέτοντας δύο πανίσχυρα εργαλεία: αφενός τη ρύθμιση του χρέους και, άμεσα, τη νέα κεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών. Αν δεν γίνει φέτος και αφεθεί για μετά την 1η.1.2016, η απειλή είναι να γίνει «κούρεμα» καταθέσεων. Και (β) γιατί η εφαρμογή όλων όσων δεν έγιναν την περασμένη 5ετία είναι προϋπόθεση για να προσελκυστούν ξένα κεφάλαια και να πάρει μπρος η οικονομία. Η επανεκκίνηση της οικονομίας είναι το μείζον. Αυτήν υπονομεύει η φλυαρία περί ισοδυνάμων. Με βαρύ κόστος που πληρώνουν κυρίως οι άνεργοι. Γι’ αυτούς υπάρχουν άραγε ισοδύναμα;
Πηγή: Καθημερινή
