του Ηλία Μαγκλίνη
1. Η μεγάλη διαφορά ΣΥΡΙΖΑ – Ν.Δ.: προσωπικά, δεν την περίμενα και το είχα γράψει από εδώ, συνεπώς έπεσα έξω. Ποιο είναι το μήνυμα; Περίπου το ίδιο με εκείνο της μεγάλης διαφοράς του «Οχι» από το «Ναι» στο δημοψήφισμα: μόνος του ο Αλέξης Τσίπρας κερδίζει τις εκλογικές μάχες. Φαίνεται πως συσπείρωσε, έστω και την τελευταία στιγμή, αναποφάσιστους, απογοητευμένους Συριζαίους, την ίδια στιγμή που η αντίστοιχη συσπείρωση στη Ν.Δ. είχε πιάσει «ταβάνι» εβδομάδες πριν.
2. Ο παράγοντας Τσίπρα: από τα παραπάνω, συνάγεται άραγε ότι μιλάμε για έναν χαρισματικό ηγέτη; Κάποιος θα πει πως τα αποτελέσματα μιλούν από μόνα τους, ωστόσο ας μου επιτραπεί μια προσωπική, ταπεινή γνώμη: δεν βλέπω τίποτα το χαρισματικό και σίγουρα δεν βλέπω τίποτα το «νέο» στον Αλέξη Τσίπρα. Στην πραγματικότητα, ο Αλέξης Τσίπρας είναι το «παλιό» καθώς εκφράζει ιδανικά τον μέσο Ελληνα που αναζητεί παντού και πάντα τη βολή της πάγιας αποφυγής κάθε προσωπικής, ατομικής ευθύνης. Ο Τσίπρας είναι ο ωραίος μέσος σαραντάρης που προσπάθησε αλλά που οι «κακοί δανειστές», οι «κακοί Ευρωπαίοι», το «κακό εσωτερικό κατεστημένο» εκβίασαν ώστε να αποδεχθεί ακόμα ένα «κακό μνημόνιο», το οποίο όμως θα προσπαθήσει τώρα να καταστήσει «πιο δίκαιο» – άγνωστο πώς, αλλά λίγη σημασία έχει αυτό, μετράει μόνον ο «αγώνας». Εκφράζει με άλλα λόγια την παλαιά συλλογική φαντασίωση του αιώνιου θύματος που δεν φέρει ευθύνη διότι άλλος είναι ο θύτης, ο ένοχος: δεν έκλεισε αυτός τις τράπεζες, δεν έφερε αυτός τους κεφαλαιακούς ελέγχους και τις ουρές στα ΑΤΜ, οι «κακοί ξένοι» τα έκαναν όλα αυτά και η ρητορική του κ. Τσίπρα θεμελιώθηκε πάνω σε αυτή ακριβώς την οικεία στον Ελληνα φιλοσοφία. Αυτό, σε συνδυασμό με τα κουρασμένα παλαιότερα κόμματα που κυβέρνησαν επί σειρά δεκαετιών, την έλλειψη κάποιας προσωπικότητας που να κλέψει τις εντυπώσεις, οδήγησε ακόμα και στην περιφρόνηση εκ μέρους των ψηφοφόρων προς τους Λαφαζανιστές υπέρ ενός Αλέξη Τσίπρα ο οποίος, κατά τα άλλα, αθέτησε κάθε υπόσχεση που έδωσε στο εκλογικό σώμα πριν από τον περασμένο Ιανουάριο. Κι όμως, υπήρξε ένα νέο πρόσωπο στην εκλογική μάχη το τελευταίο διάστημα: ο κ. Σταύρος Θεοδωράκης.
3. Καταποντισμός Ποταμιού: γιατί όμως δεν τα κατάφερε ο κ. Θεοδωράκης; Θα ήταν εύκολο να πούμε ότι έπιασε τόπο η φιλολογία εκ μέρους του επίσημου αλλά κυρίως του ανεπίσημου ΣΥΡΙΖΑ ότι «οι πραγματικοί φασίστες είναι το Ποτάμι, οι Ποταμίσιοι είναι κρυπτοφασίστες, είναι το ακραίο Κέντρο» κ.λπ. Πραγματικά, το μένος, το μίσος, των απλών Συριζαίων κατά του Ποταμιού είναι πρωτοφανές, την ίδια στιγμή που ο αρχηγός του Ποταμιού ερωτοτροπούσε με τον ΣΥΡΙΖΑ σχεδόν σε κάθε ευκαιρία και σχεδόν χωρίς κανένα λόγο! Και εδώ ερχόμαστε στην ουσία του πράγματος, στις ευθύνες δηλαδή του ίδιου του Ποταμιού για τη συντριβή στις εκλογές. Με μια κουβέντα, το Ποτάμι μοιάζει να συμπυκνώνει το μέγα πρόβλημα που έχει το Κέντρο και οι ευρωπαϊστές γενικότερα: βρίσκονται εκτός κοινωνίας, εκτός πιάτσας. Αν ο κ. Τσίπρας, όπως είπαμε, εκφράζει ιδανικά τον μέσο Ελληνα, οι «κεντρώοι» μοιάζουν να μην έχουν επαφή με το τι συμβαίνει «εκεί έξω». Και δεν ξέρουν πώς να το κάνουν (ακόμα) δίχως να προδώσουν φυσικά όσα πρεσβεύουν. Υπό μία έννοια, και η κυβέρνηση Σημίτη δεν είχε αυτή την επαφή – όμως τότε υπήρχαν χρήματα στο παιχνίδι…
4. Εν κατακλείδι: η χώρα θέλει να «παίξει» Αλέξη Τσίπρα. Θέλει να «παίξει» ένα πολιτικό πρόσωπο που δεν ηγείται αλλά υπηρετεί: το κόμμα και τους παρατρεχάμενούς του. Ο κ. Τσίπρας δεν είναι ηγέτης, είναι υπηρέτης μονάδων και μηχανισμών που τον απομυζούν για δικό τους όφελος. Μέγας τακτικιστής, ναι, σέρνεται όμως από βαρίδια που τον κρατούν δέσμιο.
Πηγή: Καθημερινή
