του Σήφη Πολυμίλη
Τα χρόνια της κρίσης έχουν γραφτεί δεκάδες επικήδειοι της Μεταπολίτευσης. Με κεντρικό άξονα τις ευθύνες των δύο κομμάτων που διαχειρίστηκαν τις τύχες της χώρας τις τελευταίες δεκαετίες, πολλοί θεώρησαν ότι η απαξίωσή τους οδηγεί σε μια νέα πολιτική περίοδο. Κι όμως, κάνουν τραγικό λάθος. Το ετερόκλητο αριστεροδεξιό μόρφωμα που μας κυβερνά εκπροσωπεί την πιο αυθεντική, για την ακρίβεια τη χειρότερη, εκδοχή της ιδεολογικής θολούρας και των ψευδαισθήσεων που κυριάρχησαν ιδιαίτερα στην πρώτη περίοδο της Μεταπολίτευσης.
Από τη μια, μια Αριστερά της αγανάκτησης, του όχι σε όλα, της συνωμοσιολογίας, της άρνησης της πραγματικότητας και των διεθνών συσχετισμών. Και από την άλλη ένας συνεταίρος που εκπροσωπεί τη δαιμονολογία, την εθνικιστική υστερία και κάθε λογής παραλογισμό. Αυτός όμως ο τραγικός συνδυασμός των πιο αρνητικών εκδοχών της Μεταπολίτευσης, που οδήγησε τη χώρα σε ένα καταστροφικό αδιέξοδο, εξακολουθεί να απολαμβάνει την εμπιστοσύνη ενός μεγάλου τμήματος του ελληνικού λαού.
Εχουμε ζήσει κι άλλα τραγικά καλοκαίρια στην πορεία αυτών των χρόνων. Αλλά αυτό που ζούμε σήμερα, σε συνθήκες απίστευτης ανοχής και υπομονής, είναι πραγματικά αξεπέραστο. Και το μεγάλο ερώτημα είναι αν αυτή η συνύπαρξη καφενόβιων αριστερών και Χαϊκάληδων μπορεί, παρά τη στροφή που επιχείρησε ο κ. Τσίπρας, να διαχειριστεί τα κρίσιμα προβλήματα που έχει μπροστά της.
Γιατί είναι σαφές ότι το πρόβλημα της κυβέρνησης δεν είναι ο κ. Λαφαζάνης και όσοι τον ακολουθούν (αυτοί, από μία πλευρά, είναι συνεπείς στη νεο- ή παλαιο-κομμουνιστική ορθοδοξία τους), αλλά το υπόλοιπο κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ, που παρά την τραυματική οπισθοχώρησή του είναι διαποτισμένο από τον αρνητισμό, τις ιδεολογικές προκαταλήψεις και τα αντιευρωπαϊκά σύνδρομά του.
Μια κυβέρνηση και ένας πρωθυπουργός που αναγκάστηκαν να συνθηκολογήσουν γιατί δεν άντεχαν να πέσουν στον γκρεμό μαζί με ολόκληρη τη χώρα, εξακολουθούν ακόμη και σήμερα να μιλούν για εκβιασμούς, καταναγκασμούς και πραξικοπήματα… Να δέχονται ότι ηττήθηκαν, αλλά να αρνούνται να διαχειριστούν με αξιοπρέπεια την ήττα τους.
Η ελάχιστη αξιοπρέπεια, με την οποία μας παραμύθιασαν, θα επέβαλλε να αφήσουν στην άκρη τις θεωρίες ότι κανένας αγώνας δεν πάει χαμένος και να αναλάβουν την ευθύνη μιας εθνικής συνεννόησης, που για πρώτη φορά έχει πρόσφορο έδαφος. Φαίνεται όμως ότι το ριζοσπαστικό τους DNA δεν τους το επιτρέπει και προτιμούν να συγκρούονται με τον τοίχο, με την προσδοκία ότι παρά τα τραύματα θα επιβιώσουν…
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
