του Πέτρου Μακρή
Στις εκλογές του 1964 η Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά (ΕΔΑ), απέσυρε τους υποψηφίους της από 24 σημαντικές εκλογικές περιφέρειες, διευκολύνοντας έτσι την Ένωση Κέντρου (ΕΚ) να κερδίσει τις εκλογές, με το εκπληκτικό ποσοστό του 52,72% !
Η ενέργεια αυτή της ΕΔΑ έγινε χωρίς καμιά προσυνεννόηση με την ΕΚ και χωρίς κανένα αντάλλαγμα. Το αποτέλεσμα της ανόδου της ΕΚ, στην εξουσία, ήταν εντυπωσιακό. Με τριπλασιασμό των αμοιβών του Δικαστικού Σώματος. Με κατάργηση των πιστοποιητικών κοινωνικών φρονημάτων και κλείσιμο των εξοριών, για τους αντιφρονούντες προς την Παπαγική και Καραμανλική Δεξιά (Συναγερμός, ΕΡΕ). Με την ιστορική εκπαιδευτική μεταρρύθμιση και τα μαθητικά συσσίτια στην πενόμενη τότε και ερημωμένη, από την μετανάστευση πατρίδα μας. Αλλά και με μια, υπέρ των ασθενεστέρων εισοδηματικών τάξεων, αναδιανομή του εθνικού εισοδήματος.
Η ΕΔΑ λοιπόν του ’64 αποτελούσε υπόδειγμα προοδευτικής και πατριωτικής Αριστεράς, με επίσης υποδειγματική κοινοβουλευτική παρουσία και συμπεριφορά. Και κυρίως, με κάτι, που θεωρείται αδιανόητο στο σημερινό της, οπορτουνιστικό κακέκτυπο, τον ΣΥΡΙΖΑ!
Ήταν σε πανευρωπαϊκή αλλά και διεθνή κλίμακα υπόδειγμα λαϊκομετωπικής αριστερής δύναμης. Και σε κοινοβουλευτικό επίπεδο υποδειγματικά ανιδιοτελής. Εάν δεν εμφιλοχωρούσε η «Αποστασία» του 1965, που λειτούργησε και ως μοιραίος προπομπός της δικτατορίας των συνταγματαρχών, είναι περισσότερο από βέβαιο, ότι σήμερα η πατρίδα μας θα ήταν όχι μόνον ισοδύναμο, αλλά και πρότυπο ανεπτυγμένου και ανταγωνιστικού κράτους-μέλους της ευρωπαϊκής και της διεθνούς κοινωνίας.
Στον αντίποδα της τότε Αριστεράς, ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνον δεν συνυπάρχει εποικοδομητικά με τις δυνάμεις του πατριωτικού αστικοδημοκρατικού τόξου, αλλά επιδίδεται στο εντελώς αντίθετο: Ως πολιτικό alter ego του έχει όχι το ΠΑΣΟΚ, τη ΔΗΜΑΡ, το ΚΙΔΗΣΟ, το “Ποτάμι”, γιατί όχι και τη ΝΔ, που αισθητά διαφοροποιείται από τον προδικτατορικό της πρόγονο, την ΕΡΕ. Ως πολιτικό λοιπόν «άλλο εγώ» έχει τον Πάνο Καμμένο, που προσπαθεί να εμπνεύσει, στις ένοπλες δυνάμεις μας, τα χούγια του αστυνομικού κράτους, με την ανατριχιαστική φράση του, ότι ο στρατός είναι εγγυητής της εσωτερικής ασφάλειας…
Και για να μη κριθεί ως ελλιποβαρής ο ΣΥΡΙΖΑ ως προς το κομμουνιστογενές ή τροτσκιστικής απόκλισης σκέλος της Αριστεράς, προσέθεσε στο πολύχρωμο χαλί, ή ορθότερα, στη γραφική «κουρελού» του πρωτόγνωρου αυτού μορφώματος, όλες τις εξωκοινοβουλευτικές αριστερίστικες και αντιεξουσιαστικές τάσεις. Και αυτό βεβαίως, ως ανάχωμα εναντίον ενός ΚΚΕ που αν μη τι άλλο, έχει τίμιες και ξεκάθαρες πολιτικές θέσεις, έστω και αν αυτές δεν εναρμονίζονται με εκείνες του διεθνούς αστικοδημοκρατικού χώρου.
Όλες αυτές οι επιπολαιότητες πρέπει να χρεωθούν στον αμέτρως υπερφιλόδοξο Αλ. Τσίπρα, που απροκάλυπτα εζήλωσε τη θριαμβευτική πορεία του Ανδρέα Παπανδρέου, από το 14% του 1975 στο 48% του 1981. Αντιγράφοντας κατ’ αρχήν το «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες», για να μην πούμε ακόμη και τον τόνο της φωνής του ΑΓΠ αλλά και τις χειρονομίες του…
Λέγεται μάλιστα, χωρίς να διαψεύδεται, ότι οι καλοπληρωμένοι-με χρήματα του προϋπολογισμού μας-image makers, ή σε ελεύθερη μετάφραση οι κατασκευαστές πολιτικών ειδώλων, στην απέλπιδα προσπάθειά τους, να τον προσομοιώσουν με τον Ανδρέα, τελικά τα έκαναν θάλασσα…
Και το μόνο που απέμεινε στον τσιπραϊκό ΣΥΡΙΖΑ, ως θλιβερό ενθύμιο του ΠΑΣΟΚ, ήταν κάποιες άτακτες διμοιρίες επίορκων λιποτακτών του, ή περιοδευόντων, από κόμματος εις αποκόμματα καιροσκόπων του, που απέκτησαν τη «ρετσινιά» του νεογενίτσαρου. Με το αζημίωτο φυσικά…
Ευτυχώς, η ΝΔ δεν γνώρισε, από πλευράς της, ανάλογες αποστασίες προς την κατεύθυνση του πολιτικού πανδοχείου… αγνοουμένων του ΣΥΡΙΖΑ. Και από την άποψη αυτή, το …γλεντάει δεόντως, με τις αντιπαραθέσεις του στη Βουλή, ο Ευάγγελος Μεϊμαράκης, προκαλώντας εκπληκτικές γκριμάτσες κατήφειας στον θρυλικό πρόεδρο των μαθητικών καταλήψεων…
Κλείνοντας αυτή τη συγκριτική μου αναφορά, στο έργο και τις ημέρες προσώπων και πολιτικών δυνάμεων, ανάμεσα στο χτες και το σήμερα, δεν έχω, παρά να εκφράσω την προσωπική μου απογοήτευση, για την εντελώς απολιτική αγωγή, που σκοπίμως συντηρεί και επαυξάνει στους κόλπους της νεολαίας μας ο ΣΥΡΙΖΑ. Και σε αυτό βεβαίως συμβάλλει και η σημερινή πολιτική ηγεσία του υπουργείου Παιδείας (Μπαλτάς). Αλλά πώς ν’ αλλάξετε κύριε Μπαλτά όχι μόνοι τον ελληνικό, αλλά και τον ευρωπαϊκό πολιτικό χάρτη, με ημιμαθείς ή και αμαθείς τροφίμους του πολιτικού σας μαγειρείου; Πώς έχετε την αξίωση, να ξαναγυρίσουν στα αμφιθέατρα οι φυγόπονοι και «κουμπούρες» ισόβιοι φοιτητές-φοιτητοπατέρες; Μήπως μόνον ως …ινστρούχτορες, ως «διαφωτιστές» των αδαών πρωτοετών φοιτητών, με τα ξοφλημένα παλαιοκομμουνιστικά τσιτάτα, τα ξεθαμμένα, από τις ναφθαλίνες του σταλινοζαχαριαδισμού;
Λυπηθείτε τα επιτέλους αυτά τα απροστάτευτα αγόρια και κορίτσια, που τα πετάτε στα αζήτητα της ημιμάθειας και αμάθειας, για να τα έχετε πάντα στη διάθεσή σας ως αγκιτάτορες, ως μίσθαρνα όργανα της αναμπουμπούλας. Και γιατί, επιτέλους, θάψατε, στα έγκατα της γης, εκείνο το σκοπίμως λογοκριμένο σύνθημα της πραγματικής Αριστεράς: «Πρώτοι στα μαθήματα-Πρώτοι στους κοινωνικούς αγώνες»; Σας βολεύει μήπως η αυτοκρατορία της ημιμάθειας και της αμάθειας;
Υ.Γ. Τέλος, δεν συμμερίζομαι την όψιμη συμπάθεια προς τον Αλ. Τσίπρα, για την επιλογή του δρόμου της σύνεσης, μετά από αμέτρητους πειραματισμούς του στον «αλχημιστικό τροχό» αλληλοσυγκρουόμενων πολιτικών πειραμάτων. Με αποτέλεσμα, τη μετατροπή της Ελλάδας του ΣΥΡΙΖΑ, σε πεδίο κοινωνικής εξαθλίωσης, ανάλογης προς τα πλιάτσικα του Μπουένος Άιρες. Διότι, όσο και να μη το παραδέχονται ορισμένοι, προϊμια λεηλασιών είναι και οι σημερινές κατοχικές ουρές στις τράπεζες και στα παρ’ ολίγον…συσσίτια του κ. Λαπαβίτσα.
Θα μας έπειθε η σημερινή μεταστροφή του Αλέξη προς τη σύνεση, εάν επιτέλους πάψει ν’ αλληθωρίζει προς τις σειρήνες της τριτοκοσμικής λαϊκίστικης ολιγαρχίας, με τα ποικίλα ψευδοαριστερά προσωπεία. Δηλαδή προς αυτούς που δημοκοπικά τον προσφωνούν “Compagnero Alexis”! Και επιτέλους, μαζί με τις οφειλόμενες ευχαριστίες, ας ζητήσει ο Αλέξης και μια συγνώμη προς τα κόμματα του αστικοδημοκρατικού τόξου, που τον ξεκόλλησαν από τη λάσπη της διγλωσσίας και της αφερεγγυότητας. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, το “mea culpa” δεν είναι καταφρόνια, αλλά ύψιστο δείγμα λεβεντιάς!
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
