του Στάμου Ζούλα
Η συμπεριφορά της σημερινής κυβέρνησης με ανάγκασε να φρεσκάρω τις γνώσεις μου για την έννοια της Πολιτικής. Και αυτό, διότι τα όσα συμβαίνουν στις μέρες μας έχουν κλονίσει βαθύτατα μέσα μου το πιο γνωστό και καθιερωμένο ρητό του Μπίσμαρκ ότι «Πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού». Εντρυφώντας, λοιπόν, στις εκατοντάδες των γνωμικών περί της Πολιτικής, βρήκα μερικά, που αντιβαίνουν στο πιο αποδεκτό και καθιερωμένο ρητό. Συγχρόνως, μπορούν κάπως να μας διαφωτίσουν για την πολιτική, που παρακολουθούμε τους δύο μήνες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Παραθέτω μερικά: «Στην Πολιτική, ηθική δεν υπάρχει, υπάρχει μόνον σκοπιμότητα». (Λένιν). «Τρία πράγματα δεν κάνεις στην Πολιτική. Δεν υποχωρείς, δεν ανακαλείς, δεν παραδέχεσαι τα λάθη σου». (Ναπολέων). «Αν θέλετε την εύνοια των μαζών πρέπει να λέτε τα πιο χοντρά και ηλίθια ψέματα». (Χίτλερ). «Αν δίνεις σημασία στην κοινή γνώμη και στις δημοσκοπήσεις, τότε δεν κυβερνάς, αλλά υπακούς». (Μ. Θάτσερ). Νομίζω, πως η πολιτική που ακολουθεί η σημερινή κυβέρνηση είναι ένα «απαύγασμα» των παραπάνω αποφθεγμάτων. Μιας κι όμως, η κυβέρνηση τις τελευταίες εβδομάδες «υποχώρησε» στον στόχο ενός «τίμιου συμβιβασμού», ας… εντρυφήσουμε και στην έννοια της λέξης αυτής. Συμβιβασμός, κατά τα λεξικά, είναι ο αμοιβαίος περιορισμός των απαιτήσεων των διαφωνούντων, προκειμένου να επιτευχθεί συμφωνία. Φλερτάροντας με το αδιέξοδο και τη χρεοκοπία, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ εξακολουθεί να εκλαμβάνει τον «τίμιο συμβιβασμό», ως επίτευξη του επιθυμητού και όχι του πολιτικά εφικτού.
Αν αντιλαμβανόταν την έννοια του τίμιου συμβιβασμού, η κυβέρνηση θα τον είχε εφαρμόσει πρωτίστως στο εσωτερικό της χώρας, προσαρμοζόμενη στην ιδεολογικοπολιτική προέλευση και στη βούληση της συντριπτικής πλειονότητας των ψηφοφόρων της. Αντ’ αυτού, όπως είχαμε σημειώσει την προηγούμενη Κυριακή, επιχειρεί να εγκαθιδρύσει ένα καθεστώς, βασιζόμενο στις πλέον ακραίες ιδεοληψίες της αριστερής της πτέρυγας. Αλήθεια, πιστεύει ο κ. Τσίπρας και όσοι θεωρούνται «μετριοπαθέστεροι» του κ. Λαφαζάνη, ότι το εγχείρημα αυτό περνά απαρατήρητο στους συνομιλητές-εταίρους μας και πως δεν επηρεάζει τις διαπραγματεύσεις; Δεν τους λέει τίποτα η «πανσυμμαχική» κατακραυγή για την αποφυλάκιση τρομοκρατών; Οι εταίροι μας δεν κόπτονται για μια εν θερμώ συμφωνία, λόγω της εκποίησης και των τελευταίων «ασημικών» της ελληνικής οικονομίας. Εκείνο που πρωτίστως τους ενδιαφέρει είναι το ποιοι εγγυώνται την εφαρμογή και την τήρηση της συμφωνίας. Φυσικά δε, η δυσπιστία τους γιγαντώνεται όταν διαπιστώνουν ότι η ιδεοληπτική αυτοτύφλωση έχει διαπεράσει όλους τους πολιτικούς τομείς της κυβερνητικής «ευθύνης», πλήττοντας ακόμη και τον Αθλητισμό. (Αγέρωχος και υψιτενής ο κ. Κοντονής επεξέτεινε το ενδεχόμενο του grexit και από το παγκόσμιο ποδόσφαιρο).
Ομως, ας συνοψίσουμε: Η πολιτική δεν γεννιέται στα 15μελή μαθητικά συμβούλια. Δεν ανδρώνεται στις φοιτητικές μειοψηφίες των καταληψιών, των μπαχαλάκηδων, των αιώνιων φοιτητών και των «αποφοίτων» του «δημοκρατικού πέντε». Δεν ασκείται με μολότοφ, με πυρπολήσεις, με τρομοκρατία ακόμη και με δολοφονίες αντιπάλων. Δεν διαμορφώνεται σε κλειστές συντροφιές ομοϊδεατών κάποιου φανατικού δογματισμού Τέλος, δεν αποτελεί πρότυπο ο πλουτίσας επί κατοχής (της εξουσίας). Οσοι πολιτικοί «διαθέτουν» τις παραπάνω ή παραπλήσιες προδιαγραφές, πολύ σύντομα θα δικαιώσουν ένα άλλο απόφθεγμα: «Το πρόβλημα του σημερινού πολιτικού ηγέτη είναι ότι αντιλαμβάνεται τελευταίος αν οι άνθρωποι τον ακολουθούν ή τον κυνηγούν». (Ανώνυμο).
Πηγή: Καθημερινή
