Υπάρχει μια άποψη στην Ευρώπη όπου, υποτίθεται, ανήκουμε και από την οποία περιμένουμε αλληλεγγύη (= λεφτά για να διορίζονται στο Δημόσιο και να πληρώνονται αδρά κομματόσκυλα και συγγενείς). Παίρνω μια εύγλωττη αναφορά, καθυστερημένα μα πάντα επίκαιρα.
Νικόδημος
Μεταρρυθμιστικά διλήμματα και βούληση
της Κατερίνας Σώκου
Υστερα από ένα ταξίδι στη Δανία για ένα ρεπορτάζ για το δανέζικο μοντέλο του flexicurity, που συνδυάζει μία ευέλικτη αγορά εργασίας με υψηλή κοινωνική προστασία, είχα εντυπωσιασθεί από μια φαινομενικά άσχετη «λεπτομέρεια»: Στο υπουργείο Εργασίας, όπως και σε όλα τα υπουργεία της χώρας, σε κάθε αλλαγή κυβέρνησης άλλαζαν μόνο δύο άνθρωποι: ο υπουργός και η ιδιαιτέρα γραμματέας του.
Οταν το είχα περιγράψει στον διευθυντή του γραφείου «πρωτοκλασάτου» υπουργού, είχε ξεσπάσει στα γέλια: «Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα στην Ελλάδα» είχε πει.
Το δικό μας «μοντέλο» των κομματικών διορισμών και των στρατιών συμβούλων ήταν πολύ διαφορετικό –και κατέρρευσε. Ενα νέο μοντέλο θα μπορούσε να βασισθεί στην αξιοποίηση των τεχνοκρατών του δημόσιου τομέα.
Από την εμπειρία της, η κυρία Πάππας έχει καταλήξει ότι «γενικά στην Ελλάδα, με πολύ λίγες εξαιρέσεις, υπάρχει πολύ μικρή θεσμική γνώση διακυβέρνησης. Βλέπεις ανθρώπους που είναι επικεφαλής ολόκληρων υπουργείων, οι οποίοι δεν έχουν ιδέα».
Με την τεχνική βοήθεια των διεθνών οργανισμών, αυτό θα μπορούσε να αλλάξει.
Χρειάζεται όμως και σε αυτό πολιτική βούληση.
Πηγή: Καθημερινή
