του Γιάννη Πρετεντέρη
Στο γνωστό παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Αντερσεν είναι ένα μικρό παιδί που φωνάζει ότι «ο Βασιλιάς είναι γυμνός!». Στην περίπτωσή μας, τη φωνή την έβγαλε ο Ι. Πανούσης.
Μόνο που η φωνή δεν αρκεί, όσο σωστή κι αν είναι.
Διότι αυτή η «Αριστερά του Τίποτα» που κατήγγειλε ο αναπληρωτής υπουργός είναι ακριβώς το είδος της «Αριστεράς» που μέσα σε δύο μήνες πάει να μετατρέψει την Ελλάδα σε ανοχύρωτη χώρα.
Ξαφνικά ένα ολόκληρο σύστημα εξουσίας έχει ταχθεί στην υπηρεσία των λαθρομεταναστών, των αντιεξουσιαστών, των κουκουλοφόρων, των «αγωνιστών» που κάνουν απεργίες πείνας στις φυλακές, των τρομοκρατών και των συγγενών τους, των καταληψιών ή των ποινικών, λες και βασικός σκοπός της νέας διακυβέρνησης είναι να κάνει σε όλους αυτούς τη ζωή καλύτερη και ευκολότερη.
Η αστυνομία τους παρακολουθεί με δεμένα τα χέρια, η Πρόεδρος της Βουλής τους αθωώνει, ο υπουργός Δικαιοσύνης πλειοδοτεί στην ικανοποίηση των αιτημάτων τους και γενικώς αντιμετωπίζονται από την κοινοβουλευτική πλειοψηφία αν όχι ως «φίλιες δυνάμεις», τουλάχιστον ως μέτρο δημοκρατίας, ανθρωπισμού και ανοχής.
Από πού προκύπτει όμως ότι η «λαϊκή εντολή» της 25ης Ιανουαρίου αφορούσε τη μετατροπή του υποκόσμου και του περιθωρίου σε μέτρο της κοινωνίας μας; Από πουθενά.
Και γι’ αυτό προκαλεί εύλογα ερωτηματικά η πληροφορία ότι ο υπουργός Εσωτερικών Ν. Βούτσης εμπόδισε τις δυνάμεις της τάξης να εκκενώσουν καταλήψεις πανεπιστημιακών χώρων παρά τη διαπίστωση της Δικαιοσύνης ότι τελείται αυτόφωρο αδίκημα και πρέπει να επέμβουν.
Ή ότι δεν επετράπη στην αστυνομία να συλλάβει τους αποχωρούντες καταληψίες επειδή προηγουμένως είχαν συμφωνήσει με τη νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ να μη γίνουν συλλήψεις παρά την εντολή του αρμόδιου εισαγγελέα.
Ή ότι ο νέος φρούραρχος της Βουλής έσπευσε στη ΓΑΔΑ για να μεταφέρει τις απόψεις της Προέδρου του ώστε να αφεθούν ελεύθεροι οι προσαχθέντες για την εισβολή στο Κοινοβούλιο.
Ή η σπουδή του υπουργού Δικαιοσύνης να ικανοποιήσει όποιο αίτημα διατυπώνει ο κάθε σαλταρισμένος – με αποκορύφωμα τη συζητούμενη ρύθμιση ότι «για τους συγγενείς, συμβίους και συζύγους κρατουμένων» θα προβλέπεται μόνο «κατ’ οίκον περιορισμός» και όχι φυλάκιση επειδή το αρμόδιο δικαστικό συμβούλιο αρνήθηκε να αποφυλακίσει τη σύντροφο κάποιου από τα πρωτοπαλίκαρα των Πυρήνων της Φωτιάς!..
Στο όνομα του ανθρωπισμού, παρακαλώ, θα αποφυλακιστεί ο Σάββας Ξηρός που έχει καταδικαστεί για τη στυγνή δολοφονία κοντά δεκαπέντε ανθρώπων!..
Αλλά τι σόι ανθρωπισμός είναι αυτός που προσπερνάει τον άνθρωπο; Τι κράτος δικαίου είναι εκείνο που ακυρώνει τη δικαιοσύνη; Και ποια συντεταγμένη πολιτεία δικαιούται να παραδοθεί έρμαιο στα χέρια εκείνων που την αμφισβητούν;
Προφανώς δεν τα είπε όλα αυτά ο Πανούσης.
Δεν μίλησε για τις ιδεοληψίες συναδέλφων του που αισθάνθηκαν την ανάληψη της εξουσίας όχι ως υποχρέωση διακυβέρνησης αλλά ως δικαίωση μιας περιθωριακής πορείας δεκαετιών.
[Οπως λέει κι ένας γνωστός μου: «Δύο τροτσκιστές δεν είχε μέσα ούτε η κυβέρνηση στην οποία ήταν ο ίδιος ο Τρότσκι!»]Δεν απάντησε καν στον Φίλη, στη Ραχήλ(!) και διαφόρους άλλους που εξανέστησαν – υποθέτω θιγόμενοι ως «αριστεροί» και όχι ως «τίποτα»…
Οπως του εξήγησαν αρμοδίως, είναι υπουργός και όχι σχολιαστής. Πρέπει να κυβερνά και όχι να σχολιάζει τη διακυβέρνηση στις εφημερίδες.
Δίκιο έχουν. Και γι’ αυτό τώρα η μπάλα είναι στο γήπεδο του Πανούση. Είναι υποχρεωμένος ή να κυβερνήσει ή να παραιτηθεί.
Μακάρι να επιλέξει το πρώτο. Διότι διαφορετικά κινδυνεύουν να αντιληφθούν όλοι μαζί πως από την «Αριστερά του Τίποτα», το «Τίποτα της Αριστεράς» δεν απέχει παρά ένα βήμα.
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
