του Στέφανου Κασιμάτη
Ηταν αναμενόμενο ο πρωθυπουργός να το έχει πάρει τόσο προσωπικά, ώστε στη χθεσινή ομιλία του στην Κ.Ο. να μην παραλείψει να αναφερθεί στη λύπη που εξέφρασε ο Σόιμπλε για τον ελληνικό λαό και να τη χαρακτηρίσει «προσβλητική και υποτιμητική». Αναμενόμενο, διότι σε κάθε δημόσια ομιλία του αφότου εξελέγη, ο Αλέξης Τσίπρας προβάλλει εμμέσως, πλην επιμόνως, την πεποίθηση ότι κυρίως (αν όχι κατ’ αποκλειστικότητα) αυτός και το κόμμα του έχουν το προνόμιο να εκφράζουν αυθεντικά τον λαό, παρότι στην πραγματικότητα αυτό που εκφράζει είναι το 38% του 65% του εκλογικού σώματος.
Θα μπορούσε να θυμίσει κάποιος στον πρωθυπουργό ότι, στις δημοκρατίες που αναπτύχθηκαν στη Δύση, ο λαός επιλέγει ανά τέσσερα χρόνια (άντε, σε μας ανά δύο…) ποιος τον εκφράζει· και τούτο επειδή η έννοια του λαού είναι κυρίως ένα σχήμα λόγου. Η βούλησή του δεν μπορεί να είναι ούτε απόλυτη (έχουν υπάρξει στην Ιστορία εκλογές υπό καθεστώς ελευθερίας που να έχουν δώσει κυβέρνηση με 98%;), ούτε στατική (ο καθένας μας, ως άτομο, είναι ελεύθερος να αλλάζει τη γνώμη του ανά πάσα στιγμή). Για τους λόγους αυτούς, ο μόνος πρακτικός και αδιάβλητος τρόπος για τον προσδιορισμό της βούλησης του λαού είναι η διεξαγωγή εκλογών ανά τακτά διαστήματα.
Θα μπορούσε, επαναλαμβάνω, να τα θυμίσει κάποιος όλα αυτά στον πρωθυπουργό –αν, βεβαίως, δεν τον πείραζε να σπαταλήσει τον χρόνο του, διότι η αντίληψη του πρωθυπουργού περί λαού και δημοκρατίας είναι αρκετά διαφορετική και προέρχεται από τη λενινιστική παιδεία του. Το είπε άλλωστε, χθες, με περισσότερη ευθύτητα εν σχέσει με τις προηγούμενες φορές. Η Αριστερά, είπε, «διεκδικούσε πάντα τη φυσική καθοδήγηση του λαού». Είπε, επίσης, ότι «το κόμμα (σ.σ.: ως γνωστόν, ένα είναι το κόμμα…) και οι επιθυμίες του ήταν πάντα στην υπηρεσία του λαού και της πατρίδας».
Με τέτοια λογική να διέπει τη σκέψη του, δεν φαντάζομαι να ξαφνιάζει κανέναν ότι ανήγαγε τον λαό, όπως εκείνος τον εννοεί, σε διαπραγματευτή στο Eurogroup. Οι δήθεν αυθόρμητες λαοσυνάξεις, είπε, «συμβάλλουν στη διαπραγμάτευση και θέτουν κόκκινες γραμμές». Είναι η «πρωτοφανής οργανική ενότητα λαού και κυβέρνησης» και η «συλλογική υπευθυνότητα ενός ολόκληρου λαού». Ενός λαού ο οποίος, όπως είπε σε άλλο σημείο της ομιλίας του, «για πρώτη φορά έχει τη δική του φωνή» –ενώ, προφανώς, όταν ο ίδιος λαός ψήφιζε Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ ή ό,τι άλλο εκτός από ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε τη δική του φωνή.
Ο πρωθυπουργός μάς εξήγησε (για να μαθαίνουμε και όσοι δεν το ξέραμε έως τώρα…) ότι η Αριστερά δεν ήταν ποτέ αλαζονική στις κρίσιμες ιστορικές στιγμές. Εφόσον ισχύει αυτό, τότε, προφανώς, οι στιγμές που ζούμε δεν είναι καθόλου κρίσιμες, όπως μας έχουν κάνει να πιστεύουμε τα γνωστά σκοτεινά κέντρα. Διότι, με αδιανόητη αλαζονεία, μας είπε ακόμη ότι, εκτός από τον ελληνικό λαό, ο ίδιος και το κόμμα του εκφράζουν και τους ευρωπαϊκούς λαούς, στο όνομα των οποίων πραγματοποιούνται οι λαοσυνάξεις. Οτι οι άλλοι ευρωπαϊκοί λαοί έχουν τις δικές τους δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις καθόλου δεν επηρέασε τη βεβαιότητά του –αλλά, για να μην τον αδικώ, αυτό μπορεί να μην πέρασε καν από το μυαλό του.
Θα έπρεπε, όμως, να το είχε σκεφθεί, διότι ίσως αυτό θα τον είχε βοηθήσει να αποφύγει την αποκορύφωση της αλαζονείας στη χθεσινή ομιλία του και να μην εκτεθεί σε σημείο, ώστε να αμφισβητήσει τη σκληρή πραγματικότητα της προχθεσινής ψηφοφορίας στο Eurogroup. Διότι αυτό ακριβώς έκανε, όταν υποστήριξε ότι το «κλίμα», όπως το ένιωσε ο ίδιος, δεν αντιστοιχούσε στο 18-1 της ψηφοφορίας στο Eurogroup. Ισως, ακόμη, να τον είχε συγκρατήσει, ώστε να μην αναγάγει το ενδεχόμενο του Grexit σε «νέο διχασμό στην καρδιά της Ευρώπης με γεωπολιτικές προεκτάσεις στη νοτιοανατολική Ευρώπη». Ουάου! Οπως θα έλεγε ο Βαρουφάκης. Διχασμός, λοιπόν, και μάλιστα στην καρδιά της Ευρώπης, αν η Ελλάδα εγκαταλείψει τη σημερινή θέση της στους ευρωπαϊκούς θεσμούς, προκειμένου να μπει στην ουρά μαζί με τη Σερβία, την Αλβανία και τις άλλες χώρες που χτυπούν την πόρτα της Ε.Ε. και δεν παίρνουν απάντηση.
Υπό το πρίσμα, λοιπόν, της λενινιστικής αλαζονείας του, ήταν επίσης αναμενόμενο να προτιμήσει τελικά ως υποψήφιο για την Προεδρία της Δημοκρατίας τον Προκόπη (Πάκη) Παυλόπουλο: έναν αναμφισβήτητα πανέξυπνο άνθρωπο, ιδεώδη όμως για τον ρόλο του χρήσιμου… Περισσότερα, όμως, για το θέμα αυτό αύριο…
Πηγή: Καθημερινή
