του Αλέξη Παπαχελά
Αυτές οι εκλογές είναι ιδιαιτέρως κρίσιμες. Ο κόσμος είναι πάρα πολύ μπερδεμένος και θα ψηφίσει διαφορετικά από ό,τι στο παρελθόν. Ακούς κεντρώους που ψήφιζαν κυρίως ΠΑΣΟΚ να στηρίζουν λυσσαλέα τη Ν.Δ. και παλαιούς δεξιούς να μιλούν με μίσος για το παλιό τους κόμμα. Συναντάς ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι δηλώνουν έτοιμοι να τον ψηφίσουν με την απόλυτη βεβαιότητα πως «αποκλείεται ο Τσίπρας να κάνει αυτά που λέει». Υπάρχουν άλλοι που είτε θεωρούν δεδομένο ότι «οι ξένοι θα κάνουν πίσω, δεν υπάρχει περίπτωση» είτε πάλι υποστηρίζουν ότι «πίσω από τον Τσίπρα είναι οι Αμερικανοί, οπότε όλα θα πάνε καλά». Τρέλα σκέτη δηλαδή. Το βέβαιο, και εξαιρετικά ενδιαφέρον, πάντως, είναι ότι ένα μεγάλο ποσοστό ψηφοφόρων προσέρχεται στις κάλπες με «κλειστά αυτιά» και έναν, πώς να τον περιγράψω, «κρύο θυμό». Δεν είναι δηλαδή η οργή του 2012, η αγανάκτηση των πρώτων μνημονιακών χρόνων. Πρόκειται για μια περίεργη ψυχραιμία, που δεν θέλει να ξέρει τα ρίσκα ή τα δεδομένα της επόμενης μέρας.
Οσο για τους λεγόμενους ταγούς αυτής της χώρας, κάνουν ό,τι έχουν συνηθίσει να κάνουν επί πολλές δεκαετίες, με εμφανή αποτελέσματα. Ξεχνούν ότι στις χώρες που σέβονται τον εαυτό τους ο καθένας πρέπει να έχει τον ρόλο που του αρμόζει. Οταν ο επιχειρηματίας γίνεται πειρατής που κοιτάει μόνο την τσέπη του, ο καπιταλισμός μετατρέπεται πράγματι σε κλεπτοκρατία. Οταν οι πυλώνες ενός αστικού συστήματος πάνε σε μαγαζί με αποκριάτικα και ντύνονται αντισυστημικοί, το μέτρο χάνεται και γίνεται πολύ φανερό διά γυμνού οφθαλμού γιατί αυτή η χώρα δεν έχει ούτε ηθικά ούτε και θεσμικά δοκάρια πάνω στα οποία μπορεί να στηριχθεί. Θα μου πείτε λογικό δεν είναι; Οι επιχειρηματίες που ζουν από το κράτος και για το κράτος γιατί να θέλουν να γίνουμε πιο οργανικό κομμάτι της Ευρώπης; Η καλύτερή τους είναι να τα έχουν καλά με το «γκουβέρνο». Και αν τα πράγματα πάνε στραβά θα πάρουν ένα κουτί ποπ-κορν, θα καθίσουν αναπαυτικά στον καναπέ τους και θα βλέπουν το δράμα να εξελίσσεται. Αν τα πράγματα στραβώσουν επικίνδυνα θα μπορούν να ξεχρεώσουν εδώ και να αγοράσουν ό,τι έχει απομείνει με τα λεφτά που έχουν έξω, χωρίς κανόνες και έλεγχο. Win win, που λένε και οι Αγγλοσάξωνες. Το κακό είναι πως για όσα θα συμβούν ενδεχομένως από την Κυριακή και μετά, το χαλί έχει στρώσει μια μεγάλη μερίδα της ηγέτιδας τάξης αυτής της χώρας εδώ και δεκαετίες.
Εδώ που είμαστε ένα είναι σαφές. Η μοναδική ελπίδα να αλλάξουμε και να πάμε μπροστά είναι να μην αποκοπούμε από τον κορμό της Ευρώπης. Οι εκλογές αυτές είναι κρίσιμες γι’ αυτόν και μόνο τον λόγο. Δεν είναι πιθανό, αλλά δεν είναι και πολύ δύσκολο να βρεθούμε με μερικούς άστοχους χειρισμούς νεοφώτιστων και ολίγον άσχετων στην Αθήνα και την εμμονή ορισμένων αγύριστων κεφαλιών στο Βερολίνο και αλλού, εκτός Ευρώπης. Προς το παρόν ζούμε με τη βεβαιότητα ότι κάτι τέτοιο αποκλείεται. Η πλειοψηφία των Ελλήνων θέλει οπωσδήποτε να παραμείνει στο ευρώ, αλλά ταυτόχρονα θεωρεί ότι αποκλείεται να μας πετάξουν έξω αν κάνουμε κάποιον «τσαμπουκά». Η πλειοψηφία των έξω θεωρεί βέβαιο ότι η Ελλάδα θα φερθεί λογικά και θα αποφύγει τους εκβιασμούς. Αν όμως ένας από τους δύο, ή και οι δύο, κάνουν λάθος…
Πηγή: Καθημερινή
