του Σωκράτη Τσιχλιά
Ζούμε την απόλυτη παράνοια. Η αντιπολίτευση ρητορεύει ωσάν η Ελλάδα να μην έχει χρεοκοπήσει και άρα όλα όσα περνάμε θα μπορούσαν να έχουν αποφευχθεί. Αυτό που μένει είναι η γενική καταγγελία των Μνημονίων και όλων των πολιτικών που εφαρμόστηκαν. Στην πολιτική ανάλυση του ΣΥΡΙΖΑ, το κολοσσιαίο χρέος που δημιούργησαν οι ελληνικές κυβερνήσεις και το δημοσιονομικό χάος με τα δυσθεώρητα ελλείμματα, η ζοφερή κατάσταση της αντιπαραγωγικής οικονομίας της πατρίδας, εξαφανίζονται εμπρός στις επιλογές των… ξένων. Με τα γνωστά απλουστευτικά αναλυτικά εργαλεία, η Ελλάδα θυματοποιείται, οι δανειστές δαιμονοποιούνται, σ’ ένα μαξιμαλιστικό αντιπολιτευτικό λόγο, στον οποίο περισσεύει η γενική καταγγελία.
Από την απέναντι πλευρά, η κυβέρνηση τα βλέπει όλα σχεδόν ρόδινα. Εχει υποφέρει βεβαίως ο ελληνικός λαός, αλλά η ανάπτυξη φτάνει, το Μνημόνιο τελειώνει, η τρόικα φεύγει, παρ’ ολίγον να φύγει και το ΔΝΤ, αλλά πού θα πάει κάποτε θα φύγει, όσο για το χρέος, το μεγαλύτερο ως προς την αναλογία του σε σχέση με το ΑΕΠ στην Ευρωπαϊκή Ενωση, δεν υπάρχει πρόβλημα, είναι βιώσιμο! Ετσι δηλώνει κατ’ επανάληψη ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ενόσω η κυβέρνηση αγωνίζεται να αποσπάσει από τους πιστωτές μας μια έστω γενικόλογη υπόσχεση ρυθμίσεως. Ούτε μία αυτοκριτική κουβέντα δεν αρθρώνει το κυβερνητικό μπλοκ για τα λάθη, τις αδικίες, τις αδυναμίες. Ούτε μία νύξη για τα σφάλματα του προγράμματος, που οδήγησε σε απώλεια τουλάχιστον του 25% του εισοδήματός μας, έφτασε την ανεργία στο 26%, διέλυσε τη μεσαία τάξη, φτωχοποίησε τα χαμηλότερα στρώματα. Και όμως τις επώδυνες αυτές αστοχίες που έχουν οδηγήσει σε απόγνωση μέγα τμήμα του ελληνικού πληθυσμού, οι ξένοι τις έχουν παραδεχτεί. Εδώ, ο κ. Βενιζέλος, κάθε τρεις και λίγο, μας εξηγεί γιατί το ΠΑΣΟΚ μάς έσωσε το 2010, απορεί πώς δεν το έχουμε καταλάβει και επιμένει ότι το κόμμα του θυσιάστηκε για την πατρίδα.
Και όμως, αντί του θλιβερού αυτού «εμφυλίου» των μισών αληθειών, θα μπορούσε κάλλιστα να μας σώσει μια ελάχιστη συνεννόηση επί ενός ρεαλιστικού εθνικού σχεδίου ανασυγκρότησης. Με δίκαιη κατανομή των βαρών πρωτίστως, σαρωτικές μεταρρυθμίσεις, περισσότερη δημοκρατία.
Πηγή: Καθημερινή
