του Πάσχου Μανδραβέλη
Θα ήταν καλά τα νέα της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής για τα 9.158 αυτοκίνητα που κυκλοφόρησαν για πρώτη φορά στους ελληνικούς δρόμους τον φετινό Οκτώβριο έναντι 6.850 που κυκλοφόρησαν τον αντίστοιχο μήνα του 2013. Η αύξηση 33,7% τον περασμένο μήνα -αν υπολογιστεί μάλιστα σε σχέση με τον Οκτώβριο του 2013 που είχε παρουσιάσει μείωση 19,0%- δείχνει ότι άρχισαν να πέφτουν λεφτά στην αγορά και -φευ!- να δημιουργείται επιπλέον κίνηση στους δρόμους. Ας είναι. Λίγο τα επιπλέον χρήματα από τον τουρισμό, λίγο η αισιοδοξία περί success story, οι Ελληνες άρχισαν πάλι να ανοίγονται μετά το ισχυρό σοκ της -κατ’ ουσίαν- χρεοκοπίας. Ή έστω ανοίγονται κάποιοι από αυτούς: δεν είναι μόνο τα 6.500 νέα Toyota που κυκλοφορούν, ούτε τα 5.200 Nissan. Πρωτοκυκλοφορούν επίσης στους ελληνικούς δρόμους 46 νέα Lexus, μία Maserati, μία Bentley κ.ά.
Τα νέα θα ήταν καλά αν τα επτακόσια (περίπου) εκατομμύρια που έφυγαν στο εξωτερικό για την αγορά 59.000 νέων επιβατικών αυτοκινήτων την περίοδο Ιανουάριος-Οκτώβριος 2014 αντισταθμιζόταν με μια γενναία αύξηση των εξαγωγών. Το πρόβλημα όμως είναι ότι σύμφωνα με τον Πανελλήνιο Σύνδεσμο Εξαγωγέων «την περίοδο Ιανουάριος-Αύγουστος 2014 προκύπτει υποχώρηση των εξαγωγών κατά 3,9%, σε σχέση με το πρώτο 8μηνο του 2013, ήτοι απώλειες της τάξης των 730 εκατ. ευρώ».
Η βασική οικονομική αναπηρία της Ελλάδος δεν είναι ότι καταναλώνουμε πολλά. Είναι ότι παράγουμε λίγα κι εξάγουμε λιγότερα. Αυτό ελάχιστα συζητείται στον δημόσιο διάλογο. Αντιθέτως, αυτό που κυριαρχεί στη δημόσια σφαίρα είναι η διαπραγμάτευση, που τη φανταζόμαστε κάτι σαν τζακ-ποτ: μετά το «σου ’πα, μου ’πες» με τους Ευρωπαίους, να «κουρευτεί» το χρέος τόσο όσο να συνεχίσουμε στην «κανονικότητα» που ονειρεύεται και ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος. Του 2008 εννοείται, ξεχνώντας ότι μετά πάμε στο 2009…
Το παραγωγικό πρόβλημα της χώρας δεν είναι διαπραγματεύσιμο ούτε με τον Θεό τον ίδιο. Χωρίς τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, όσα λεφτά και να πέσουν στην αγορά θα φύγουν στο εξωτερικό για εισαγωγές. Βεβαίως δεν είναι κακό να εισάγουμε εκείνα που δεν μπορούμε να παράγουμε φθηνά. Το κακό είναι ότι δεν παράγουμε και δεν εξάγουμε εκείνα στα οποία έχουμε συγκριτικό πλεονέκτημα. Και είναι πολλά, περισσότερα απ’ όσα χρειαζόμαστε για να εισάγουμε εκείνα που δεν συμφέρει να παράγουμε. Αρκεί να αφήσουμε τους παραγωγούς να το κάνουν. Να κερδίσουν αυτοί για να προκόψει και η χώρα.
Πηγή: Καθημερινή
