του Στέφανου Κασιμάτη
«Οποιος πιστεύει ότι μπορεί να κάνει πολιτικές χωρίς να νικήσει το ελληνικό Δημόσιο αυταπατάται», δήλωσε κάποτε ένας σοφός Ελλην πολιτικός, του είδους που ευδοκιμεί στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας. Αν αναρωτιέστε, δεν πάει και πολύς καιρός από τότε που το είπε. Μόλις τον Σεπτέμβριο του 2011 ήταν. Επρόκειτο δε για εκείνον τον πολιτικό ο οποίος, στην ίδια ομιλία του, είχε σοκάρει το πανελλήνιο, προσβάλλοντας με τρόπο βάναυσο και αποκρουστικό την επικρατούσα θρησκεία στη χώρα του Υπαρκτού Ελληνισμού, δηλαδή τη δημοσιοϋπαλληλία. «Το ένα εκατομμύριο δημοσίων υπαλλήλων που ταλαιπωρούν δέκα εκατομμύρια πολίτες με τη βεβαιότητα ότι ο δημόσιος τομέας είναι ισόβιος, μας έφτασε εδώ που μας έφτασε», είχε πει, τότε, το μακρινό 2011.
Σήμερα, και πάλι υπουργός –Παιδείας τούτη τη φορά, όχι Υγείας όπως το 2011– ο Ανδρέας ο Λοβέρδος πάει να τινάξει στον αέρα την προσπάθεια ανασυγκρότησης που με τόσο κόπο ξεκίνησε στο Δημόσιο, υπερασπιζόμενος την παραμονή στις θέσεις τους 350 δημοσίων υπαλλήλων από το ένα εκατομμύριο που ταλαιπωρεί τα δέκα. Τι τον νοιάζει αν η εξαίρεση που επιδιώκει να πετύχει για τους πλεονάζοντες διοικητικούς υπαλλήλους των πανεπιστημίων μεταφερθεί σε άλλους τομείς του Δημοσίου; Τι τον νοιάζει, επίσης, αν η εξαίρεση, εφόσον επιτευχθεί, προκαλέσει αλυσίδα ανάλογων αιτημάτων από άλλους υπουργούς. «Μακριά από μένα κι όπου θέλει ας είναι», όπως λέει ο εξυπνότερος λαός του κόσμου· και ο Ανδρέας ο Λοβέρδος τιμά τον εξυπνότερο λαό του κόσμου, γιατί αυτός τον ψηφίζει βουλευτή.
Οι επιπόλαιοι με την αβαθή σκέψη τους είμαι βέβαιος ότι θα σπεύσουν να καταλογίσουν στον Ανδρέα τον Λοβέρδο αντιφατικότητα που αγγίζει (αν δεν υπερβαίνει κιόλας…) τα όρια της υποκρισίας. Τους προειδοποιώ να μην το κάνουν, διότι θα εκτεθούν. Η νίκη κατά του ελληνικού Δημοσίου, την οποία επικαλέστηκε τότε, αφορά «όποιον πιστεύει ότι μπορεί να κάνει πολιτικές». Ομως ο σημερινός υπουργός Παιδείας δεν έχει καμία πρόθεση «να κάνει πολιτικές». Υπαρξιακοί λόγοι τον οδήγησαν στο υπουργείο. Θέλει, απλώς, να είναι υπουργός ο άνθρωπος – τίποτε περισσότερο. Αν δεν το ήθελε αυτό, δεν θα αποδεχόταν τον διορισμό και θα έμενε στο σπίτι του. Επομένως, ο Α. ο Λοβέρδος μένει πιστός στο πνεύμα των αθάνατων λόγων του και εύγε του! Να τον χαιρόμαστε…
Η γνήσια Αριστερά
Στον ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ/Λ-Τ) διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους (σ.σ.: Αλέξη, αν δεν καταλαβαίνεις, ρώτα τον μέντορά σου, τον Αλέκο, που ήταν παπαδοπαίδι…) ότι το κόμμα δεν αρχίζει να γέρνει προς το κέντρο, ότι παραμένει αριστερό και τα τοιαύτα. Μα ποιον κοροϊδεύουν; Τι είδους αριστερό είναι ένα κόμμα, του οποίου ο αρχηγός προειδοποιεί τους βουλευτές του ότι φέτος το καλοκαίρι δεν έχει μπάνια; Η οραματική Αριστερά, η ουτοπική Αριστερά, δηλαδή η πραγματική Αριστερά (η «άδολη», που λένε για την απλή αναλογική) είναι του δόλιου του μπαρμπα-Φώτη, ο οποίος, παρότι το κόμμα του διαλύεται, τους έδωσε ραντεβού για τον Σεπτέμβριο…
Πηγή: Καθημερινή
