της Λώρης Κέζα
Καλά λένε οι καθηγητές ότι δεν θα εξαναγκαστούν να διδάξουν στις «θεσμοθετημένες αργίες». Δεν τους αρέσει που ανοίγουν τα σχολεία την εβδομάδα της Διακαινησίμου, προκειμένου να καλυφθούν οι ώρες που χάθηκαν από καταλήψεις. Για να δουλέψουν ζητούν υπερωρίες. Καλά λένε γιατί δίνουν την αφορμή να ξεκινήσει μια μεγάλη συζήτηση, για τις ημέρες των διακοπών τους και την παρουσία τους στο σχολείο.
Στην Ελλάδα ο αριθμός ημερών διδασκαλίας για το γυμνάσιο ορίζεται στις 158 ενώ ο παγκόσμιος μέσος όρος είναι στις 186. Ενδεικτικά σε άλλες χώρες: Δανία 200, Αγγλία 190, Ιαπωνία 201, ΗΠΑ 180, Ισπανία 176, Πορτογαλία 171. (Πηγή: ΟΟΣΑ, Education at a Glance, 2010). Να υπολογίσουμε βεβαίως στα καθ’ ημάς και τα καθήκοντα επιτήρησης, σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα όπου οι εξετάσεις διαρκούν τέσσερις εβδομάδες. Η δευτεροβάθμια εκπαίδευση παραλύει ολόκληρη για τις εισαγωγικές εξετάσεις και τούτο είναι ένα δείγμα νοοτροπίας και πολιτικών επιλογών.
Το υπουργείο Παιδείας βρίσκεται μπροστά σε ένα δεδομένο: με τις καταλήψεις χάνονται ολόκληρες ημέρες οι οποίες ως τώρα δεν αναπληρώνονταν. Δηλαδή στο τέλος της χρονιάς οι μαθητές έχουν διδαχτεί λιγότερη ύλη, παρεκτός αν την «τρέξουν». Είναι προφανές ποιοι ζημιώνονται από αυτό. Οι μαθητές που δεν έχουν την οικονομική ευχέρεια να πληρώσουν ενισχυτική διδασκαλία. Εκείνοι που δεν μπορούν να κάνουν φροντιστήρια και ιδιαίτερα. Αυτό όμως δεν απασχολεί τους συνδικαλιστές. Υποστηρίζουν με κάθε τρόπο την ανισότητα.
Η αντικοινωνική συμπεριφορά των καθηγητών που αρνούνται να δουλέψουν τρεις μέρες βασίζεται σε τεκμήρια της εποχής. Ξέρουν ότι ακόμη και σε περίοδο οικονομικής κρίσης το αληθινό μάθημα δεν γίνεται μέσα στην τάξη του δημόσιου σχολείου, γίνεται εκεί έξω, στις αίθουσες της παραπαιδείας. Οι γονείς παρά τις δυσκολίες συνεχίζουν να πληρώνουν ώστε τα παιδιά τους να συμπληρώσουν τα κενά που αφήνουν οι καθηγητές του σχολείου. Εννέα στους δέκα γονείς πληρώνουν για εξωσχολικά μαθήματα. Είναι δραματικό ότι ακόμη και όσοι ζουν φτωχικά, με 500 ευρώ το μήνα, σε ποσοστό 65%, συνεχίζουν να στηρίζουν όλο αυτό το σύστημα που οφείλεται εν πολλοίς στην κάκιστη παροχή υπηρεσιών των καθηγητών.
Δεν μπορούμε να δούμε αποκομμένες τις τρεις ημέρες αναπλήρωσης από τη συνολική εικόνα συμπεριφορών που στηρίζουν την ανισότητα στη μάθηση. Είναι αν μη τι άλλο προκλητικό να αρνούνται οι καθηγητές να συμπληρώσουν το χρονικό κενό, ζητώντας χρήματα ενώ δέχονταν αδιαμαρτύρητα να πληρώνονται όσο κάθονταν στο σπίτι λόγω κατάληψης. Να σημειώσουμε ότι η κατάληψη δεν είναι κάτι απρόσωπο και αφηρημένο: οι καθηγητές δεν έχουν πείσει τους μαθητές τους για την αξία της γνώσης που παρέχουν.
Με τη στάση τους οι καθηγητές υπενθυμίζουν με τον καλύτερο τρόπο πόσο αναποτελεσματικοί είναι. Υπενθυμίζουν ότι γίνει- δεν γίνει μάθημα, τα παιδιά θα μάθουν όσα χρειάζονται επειδή απευθύνονται αλλού, στην ελεύθερη αγορά. Θλιβερό και όμως αληθινό και διαχρονικό.
Πηγή: Το Βήμα
