Του Νίκου Ξυδάκη
Η πρόταση μομφής κατά της κυβέρνησης, εκ μέρους της αξιωματικής αντιπολίτευσης, συγκεντρώνει ασφαλώς την προσοχή στο πολιτικό πεδίο. Πρόκειται για κίνηση τακτικής· υψηλής μεν, τακτικής δε, παρότι η αφορμή, η κατάργηση της ΕΡΤ που ολοκληρώθηκε χθες, είχε άλλο χαρακτήρα κατά το ξέσπασμα της τον περασμένο Ιούνιο: είχε συμβολικό και ηθικό χαρακτήρα. Η πρόταση μομφής, κατά την κοινοβουλευτική συζήτηση, θα ακραγγίξει τον ηθικό πυρήνα της κατάργησης της ΕΡΤ, αλλά η πρωταρχική σύγκρουση θα αφορά το πόσα πλήγματα θα αντέξει κάθε πλευρά.
Ωστόσο, αυτό που βλέπουμε πλέον εναργέστερα μέσα στην κρίση είναι πόσο μεγάλο βάρος έχει ο ηθικός παράγων στην πολιτική ζωή, αλλά και πόσο υποτιμημένος εξακολουθεί να παραμένει. Το μεγαλύτερο μέρος της οργής και της πικρίας των δοκιμαζομένων πολιτών πηγάζει ακριβώς από την ελλιπή απόδοση δικαιοσύνης, την ατιμωρησία των κατά τεκμήριο έκνομων, την ηθική απαξίωση των πολιτικών προσώπων, και συνεκδοχικά των θεσμών. Η περίπτωση του καταδικασθέντος Ακη Τσοχατζόπουλου έφερε στο φως μηχανισμούς χρηματισμού, που ασφαλώς δεν χρησιμοποιήθηκαν άπαξ από έναν υπουργό. Από την περίπτωση Τσοχατζόπουλου επίσης επιβεβαιώθηκε ότι ο αλλόκοτος πλουτισμός των δημογερόντων προέρχεται από βρώμικο χρήμα.
Η υπουργική πορεία του πρώην υπουργού Οικονομίας και Αμύνης Γιάννου Παπαντωνίου έχει ομοιότητες με του συναδέλφου του κ. Τσοχατζόπουλου. Πρόσφατα δε βρέθηκε και αυτός με μεγάλα χρηματικά ποσά μη επαρκώς δικαιολογημένα και φορολογημένα. Ομως τύχη αγαθή τον προστατεύει: σύμφωνα με κάποια νεότερη νομοθετική ρύθμιση, ο κ. Παπαντωνίου δεν θα διωχθεί για ξέπλυμα χρήματος· θα κληθεί να καταβάλει κάποιον φόρο και θα αποδοθεί λευκός στην κοινωνία. Δεν θα υπάρξει άλλος Ακης, άλλος πρωτοκλασάτος που θα ταπεινωθεί για ατασθαλίες.
Τυπικά, τα εκατομμύρια του κ. Παπαντωνίου μπορεί να έχουν δικαιολογηθεί ήδη, να είναι καθαρά. Η ηθική ουσία όμως της σχετικής συζήτησης είναι ότι πρώην υπουργοί, που βρέθηκαν σε νευραλγικές θέσεις, βρίσκονται επίσης με τεράστιες περιουσίες, που τώρα πια συνιστούν σκάνδαλο σε ένα πτωχευμένο κράτος, ανάμεσα σε ένα λαό που υποφέρει υλικά και ηθικά, υπό τη λαιμητόμο οριζόντιων μέτρων και αιματηρών περικοπών βασικών πόρων διαβίωσης. Προστατευμένοι από προκλητικούς νόμους περί (μη) ευθύνης υπουργών, οι πολιτικοί δεν ερευνώνται καν, διότι τα όποια αδικήματά τους παραγράφονται ταχυδακτυλουργικά. Εξάλλου τα τελευταία αρκετά χρόνια, όλες σχεδόν οι εξεταστικές επιτροπές δεν βρήκαν τίποτε επιβαρυντικό για πρώην υπουργούς.
Με δυο πικρά λόγια: το πολιτικό σύστημα, τουλάχιστον εν μέρει, εξακολουθεί να παράγει παρακμή και ηθική απαξίωση. Αλλά όλα πια είναι φανερά. Τα βλέπουν όλοι οι πολίτες. Τα βλέπουν και οι δανειστές και τα διατυμπανίζουν ωμά: Προχθές, οι εκπρόσωποι της ΕΚΤ και της Κομισιόν στην τρόικα, καταθέτοντας ενώπιον του Ευρωκοινοβουλίου για το ελληνικό πρόγραμμα, είπαν ότι οι μεταρρυθμίσεις δεν εφαρμόζονται διότι η κυβέρνηση προστατεύει ορισμένα συμφέροντα και επιχειρηματίες. Ακόμη και οι υπάλληλοι των δανειστών μέμφονται την ελληνική κυβέρνηση για αδικία και διαπλοκή· πόσω μάλλον οι ξένοι πολιτικοί ηγέτες, που τα έχουν επισημάνει με πολλούς τρόπους. Το ηθικό έλλειμμα συνιστά πλέον εθνική ταπείνωση.
Πηγή: Καθημερινή
