από τον Φώτη Γεωργελέ
Σκηνή από διαδήλωση. Λέει ένας απεργός: Εγώ προσελήφθην με το ΑΣΕΠ, γιατί ξεκινάνε από μένα; Λέει μια διαδηλώτρια: Να με αξιολογήσουν, να με κρίνουν όσο αυστηρά θέλουν και αν δεν κάνω να με απολύσουν, αλλά έτσι οριζόντια, δεν το δέχομαι. Νομίζω ότι περίπου κάπου εδώ, κάπου τώρα, έφτασε η ώρα που αρχίζει και γίνεται καθαρό σε όλους τους συμπολίτες μας τι συνέβη αυτά τα 4 χρόνια. Αρχίζει να αποκαλύπτεται η μεγάλη απάτη, τελειώνουν τα ψέματα. Αυτό που προσπάθησαν όλοι να μας κάνουν να ξεχάσουμε είναι ότι το 2009 ήταν το κράτος που χρεοκόπησε. Η δικιά μας φούσκα δεν ήταν η Lehman Brothers και οι τράπεζες, δεν ήταν το real estate, δεν ήταν οι τουριστικές κατοικίες. Ήταν το κράτος που ξόδευε 24 δις το χρόνο παραπάνω απ’ όσα είχε.
Σ’ αυτά τα χρόνια άλλαξαν τα πάντα στην ελληνική κοινωνία, αλλά το κράτος, η αιτία του προβλήματος, έμεινε σχεδόν ανέπαφο. Ο ιδιωτικός τομέας συρρικνώθηκε σχεδόν 45%, αλλά το δημόσιο ελάχιστα. Όχι απλώς δεν μειώθηκε ριζικά το κόστος του, αλλά κυρίως δεν άλλαξαν οι δομές και η λειτουργία του. Δεν άλλαξε ο γραφειοκρατικός, πελατειακός, παρασιτικός χαρακτήρας του. Με αποτέλεσμα, τόσα χρόνια μετά, να συζητάμε για τα πράγματα που είχαμε δεσμευθεί ότι θα κάνουμε το 2010. Η απάτη του αντιευρωπαϊκού, αντιμνημονιακού μετώπου είχε στόχο ακριβώς αυτό, να κρύψει την υπεράσπιση του πελατειακού κράτους και να μεταφέρει τα βάρη στην υπόλοιπη κοινωνία.
Ανακοινώνουν σήμερα ότι τους λείπουν 39.000 συντάξεις-φαντάσματα, χωρίς ΑΦΜ και ΑΜΚΑ. Τρία χρόνια κάνουν απογραφές συνταξιούχων, ακόμα δεν μπορούν να δώσουν ένα νούμερο οριστικό, πόσες είναι πλαστές, πόσες είναι νεκρών, πόσα ψεύτικα επιδόματα τυφλών και αναπήρων μοιράζει στους πελάτες του το πολιτικό σύστημα. Γιατί αν το κάνουν, πρέπει να αποκαλύψουν και τα κυκλώματα που λεηλατούσαν τη δημόσια περιουσία. Ανακοινώνουν σήμερα απογραφή σε 252 νομικά πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου. Ακόμα μετράνε, είχαν καταγραφεί 1.612 άχρηστοι οργανισμοί, ούτε ξέρουν καλά καλά πόσοι φορείς, οργανισμοί, ιδρύματα υπάγονται στο δημόσιο και πόσο στοιχίζουν. Από τους χιλιάδες καταργούν δήθεν μερικούς μετρημένους στα δάχτυλα και στ’ αλήθεια τους συγχωνεύουν διασώζοντάς τους με νέα ονόματα.
Η εφευρετικότητά τους είναι απαράμιλλη, εφεδρεία, κινητικότητα, διαθεσιμότητα, εναλλάσσονται από χρόνο σε χρόνο ώστε να μην αγγίζουν τίποτα. Έτσι, αναγκαστικά, φτάνουμε στις οριζόντιες απολύσεις. Γιατί δεν πάει άλλο, γιατί αυτή η δόση που παίρνουμε είναι η προτελευταία, γιατί η φοροεισπρακτική επιδρομή δεν έχει πια αποτέλεσμα. Λεφτά δεν υπάρχουν. Φτάσαμε εκεί που ξέραμε ότι θα φτάσουμε από την αρχή. Η κοινωνία δεν μπορούσε να συντηρήσει αυτό το κράτος. Αργά ή γρήγορα, μόλις τελείωναν οι δόσεις, θα έπρεπε να πάρουμε τις αποφάσεις. Για να διατηρηθεί το πάρτι λίγα χρόνια, λίγους μήνες ακόμα, εξόντωσαν τον κόσμο. Για να διατηρήσουν οργανισμούς χωρίς έργο, για να συνεχιστεί η λεηλασία στους δήμους, για συντάξεις σε 50άρηδες και σε άγαμες κορασίδες.
Λέει ο προηγούμενος υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης: «Να καταλάβει η τρόικα ότι αναδιοργάνωση του δημοσίου δεν γίνεται με τυφλές απολύσεις». Σωστό. Και ποιος ήταν υπεύθυνος ώστε να γίνουν οι σωστές απολύσεις; Ένας υπάλληλος του δήμου που συνελήφθη χρηματιζόμενος επ’ αυτοφώρω έχει πάρει 9 αναβολές, λέει ο δήμαρχος της Αθήνας. Τους έστειλα 2.200 επίορκους και μάλιστα με ποινικά κατηγορητήρια, ακόμα ψάχνουν να τους βρουν, λέει ο επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης. Ο οποίος σε κάθε του έκθεση αποκαλύπτει οδοιπορικά εκατομμυρίων, αυθαίρετα 6ωρα ωράρια, υπερωρίες 10άδων χιλιάδων σε οδηγούς, ποινές παύσης 6 μηνών σε εκπαιδευτικούς που ασελγούσαν σε μαθήτριες 12 ετών. Δηλαδή δύο αριστεροί υπουργοί, δύο εξαίρετοι νομομαθείς, ένα χρόνο δεν βρήκαν τον τρόπο να λειτουργήσουν τα πειθαρχικά; Να μην πληρώνονται για καμιά δεκαριά χρόνια ακόμα υπάλληλοι των οποίων έχει λήξει η σύμβαση;
Η αναδιοργάνωση ενός γραφειοκρατικού οργανισμού είναι αλήθεια ότι παίρνει χρόνο. Αλλά ας σταματήσουμε να κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας. Πριν τα οργανογράμματα, πριν τις αξιολογήσεις, το πρώτο που κάνεις είναι να απομακρύνεις τους απατεώνες και τους αργόμισθους. Να κλείσεις τους άχρηστους οργανισμούς. Να μεταθέσεις τους υπαλλήλους που πλεονάζουν σε τομείς που έχουν ανάγκη. Όχι απολύσεις, ούτε μια μετάθεση δεν έχει γίνει.
Γιατί όλες αυτές οι περιπτώσεις που συζητάμε συνέχεια, τα πειθαρχικά παραπτώματα, οι ποινικές κατηγορίες, τα πλαστά πτυχία, οι θέσεις χωρίς προσόντα, οι αργόμισθοι, οι αποσπασμένοι σε κόμματα, αυτοί που απουσιάζουν μήνες ατιμώρητα, όσοι δεν προσέρχονται επικαλούμενοι ψυχολογικά προβλήματα, οι χαμένοι στα πολιτικά, κομματικά, βουλευτικά γραφεία, σε αρχιεπισκοπές και βιβλιοθήκες και «πολιτιστικούς φορείς», είναι αυτό που με μια λέξη ονομάζουμε πελατειακό κράτος. Η διαφθορά είναι ο τρόπος διανομής του δημόσιου χρήματος. Η αργομισθία είναι η κομματική ανταμοιβή. Μπορείς και συ να πάρεις μαϊμού σύνταξη; Ούτε την κανονική δεν μπορείς να πάρεις. Μπορείς και συ να λείπεις ένα εξάμηνο το χρόνο απ’ τη δουλειά σου ατιμώρητα; Μπορείς και συ να συλληφθείς χρηματιζόμενος και να σε τιμωρήσουν με ένα μήνα άδεια;
Είναι η κυβέρνηση μόνο υπεύθυνη για όλα αυτά; Ποιοι ονόμαζαν την αξιολόγηση «επίθεση της Ευρωπαϊκής Ένωσης εναντίον των εργαζομένων»; Ποιοι δήλωναν ότι θα χυθεί αίμα αν επιχειρηθούν υποχρεωτικές μετατάξεις; Ποιοι ονόμαζαν την αντιμετώπιση της διαφθοράς «ποινικοποίηση της εργασίας»; Ποιοι ονόμαζαν τη συγχώνευση των χιλιάδων τμημάτων του δημοσίου με τμηματάρχες χωρίς υπαλλήλους «εξόντωση του κοινωνικού κράτους»; Ποιοι ήταν αντίθετοι στην κατάργηση και του πιο άχρηστου φορέα; Ποιοι ονόμαζαν «ξεπούλημα των ασημικών» τις ιδιωτικοποιήσεις των μονοπωλιακών ΔΕΚΟ που κατάφερναν να χρεοκοπούν, αν και μονοπώλια; Ποιοι θεωρούσαν όλες τις δαπάνες δικαιολογημένες, δεν έβρισκαν κανένα προνόμιο άδικο, κανένα κεκτημένο υπερβολικό; Αυτοί που σαμπόταραν τη λειτουργία των πειθαρχικών, αυτοί που τα είχαν μετατρέψει σε πλυντήρια, αυτοί που αντιστέκονταν σε κάθε μετάθεση, αυτοί που με λύσσα πάλευαν για να μην πουληθεί ούτε μια επιχείρηση ζημιογόνα, να μην κλείσει ούτε ένας άχρηστος οργανισμός, αυτοί που έδιναν αγώνες για πρόωρες συντάξεις στα 50, για να μη χαθεί ούτε το επίδομα έγκαιρης προσέλευσης, ας εξηγήσουν τώρα στους απολυμένους δημόσιους υπάλληλους ποιος φταίει.
Αυτή ήταν η γιγαντιαία επιχείρηση παραπλάνησης που στήθηκε αυτά τα χρόνια. Το αντιευρωπαϊκό μέτωπο έκρυψε το ερώτημα «από πού θα κόψουμε, τι πρέπει να αλλάξει». Τα κόμματα της αντιπολίτευσης διαδήλωναν ενάντια στους «ξένους» που θέλουν να μας πάρουν τα κεκτημένα μας και τα κυβερνητικά κόμματα έκαναν καθυστερήσεις, κάθε 3 μήνες διαπραγματεύονταν με τους κουτόφραγκους αυτά που όλοι ήξεραν και είχαν συνομολογήσει από το 2010. Η αντιμεταρρυθμιστική συμπαιγνία παρατείνει την ύφεση και την καταστροφή της οικονομίας μέχρι να τελειώσουν οι δόσεις. Οι δομές του πελατειακού κράτους διατηρήθηκαν, και το λογαριασμό πληρώνει πια και ο προστατευμένος δημόσιος τομέας. Όσο καιρό θα ακούμε ακόμα για «απογραφές», «αξιολογήσεις», «οργανογράμματα» και «αναδιοργανώσεις» του δημοσίου που αναγγέλλονται και ποτέ δεν γίνονται, γιατί «αυτά τα πράγματα θέλουν χρόνο», τόσο οι οριζόντιες απολύσεις θα γίνονται πιο συχνές.
Καθώς η αδυσώπητη πραγματικότητα επιστρέφει και διαψεύδει όλους τους βολικούς ελληνικούς μύθους, υπάρχει μια ελπίδα η ελληνική κοινωνία να καταλάβει έστω και καθυστερημένα το αδιέξοδο που της προτείνουν. Δεν υπάρχει ελπίδα επιβίωσης με τα ίδια κόλπα. Αλλαγή δεν σημαίνει επιστροφή στο παρελθόν. Αυτές τις μέρες των διαδηλώσεων, των απεργιών, των απολύσεων, η πραγματική πολιτική χρεοκοπία είναι του διακομματικού Μετώπου της Καθυστέρησης.
Πηγή: Athens Voice
