Του Στέφανου Κασιμάτη
Ο μόνος φίλος που είχα και τολμούσε να δηλώνει Παλαμιστής -με την καλή έννοια- πέθανε πέρυσι τον Νοέμβριο. Οπότε δεν έχω κανέναν να ντραπώ, αν παραδεχθώ ότι αγνοούσα την ποιητική προέλευση της αναφοράς του Αλέξη Τσίπρα «σε γκρεμιστές και κτίστες», κατά την εναρκτήρια ομιλία του στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. «Σχωράτε με», που θα έλεγε και ο εκ Πελεκανάδας Πάκης (τον οποίον, να μου το θυμηθείτε, μια μέρα θα τον δούμε να συνεργάζεται με τον ΣΥΡΙΖΑ…), αλλά δεν ήξερα ότι ήταν από ποίημα του Κωστή Παλαμά. Υπέθετα, εν τη αφελεία μου, ότι ο πρόεδρος θα το είχε βρει σε κάποιο ποίημα της βλοσυρής Νάντιας Βαλαβάνη. Ομως, όλοι έχουμε κάνει λάθη, μηδέ του Παλαμά εξαιρουμένου. Ο ποιητής κάνει το έργο του, χωρίς να γνωρίζει ποια τύχη θα το περιμένει ― δηλαδή, περίπου όπως οι περισσότεροι άνθρωποι κάνουν παιδιά. Δεν φταίει, λοιπόν, ο Παλαμάς αν τους στίχους του παραφράζει ο Τσίπρας στο συνέδριό του ή αν τους απαγγέλλει ο Κουφοντίνας, κλείνοντας την απολογία του στο δικαστήριο.
Γνήσιο τέκνο της παιδείας της Μεταπολίτευσης, ο Τσίπρας καταφεύγει στην ποίηση, για τους ίδιους λόγους που καταφεύγουν σε αυτήν τα παιδιά της Βουλής των Εφήβων στις αγορεύσεις τους ή στις εκθέσεις τους οι διαγωνιζόμενοι των πανελληνίων: για να βουλώσει μια τρύπα στην σκέψη με κάτι εύηχο, το οποίο επιπλέον προσδίδει κύρος σε ένα κατασκεύασμα λειψό από την άποψη της λογικής. Θεωρητικά, ο Τσίπρας μπορεί να δηλώνει «γκρεμιστής και κτίστης» ― άλλωστε, διαθέτει το πτυχίο του πολιτικού μηχανικού. Στην πολιτική, όμως, σε αυτό δηλαδή με το οποίο καταγίνεται επαγγελματικά, δεν έχει δώσει δείγματα της τέχνης του ούτε καν στα λόγια.
Αν η σημερινή κυβέρνηση βολοδέρνει στα σκοτεινά αυτοσχεδιάζοντας, τουλάχιστον δεν μπορεί να της αμφισβητηθεί η προσπάθεια προς τη σωστή κατεύθυνση, έστω και αν αυτή επιχειρείται σπασμωδικά, απερίσκεπτα και, συχνά, με το στανιό. Από την άλλη πλευρά, όμως, τι ακριβώς υπάρχει; Η πολιτική που αρθρώνει ο ΣΥΡΙΖΑ ως αξιωματική αντιπολίτευση είναι η τυφλή άρνηση και, ως προς το δημιουργικό κομμάτι της, μια άσκηση βολονταρισμού. Η κεντρική ιδέα είναι ότι με τον ΣΥΡΙΖΑ τίποτε δεν θα αλλάξει από τη ζωή όπως την ξέραμε. Ο Τσίπρας δεν είναι ούτε γκρεμιστής ούτε κτίστης. Ενας συντηρητής είναι, που πάει να μας πείσει ότι μπορεί να αναπαλαιώσει το ρημάδι που έχει προ πολλού καταρρεύσει. («Οπισθεν ολοταχώς», που θα έλεγε και ο αλήστου μνήμης…). Μπορεί να έχει εν μέρει δίκιο όταν κατηγορεί τα δύο κόμματα της κυβέρνησης ότι ευθύνονται για τα σημερινά χάλια μας. Ωστόσο, αυτό εξανεμίζεται και οι κατηγορίες επιστρέφουν στον ίδιο, εφόσον το μόνο που προτείνει είναι η συντήρηση ενός μοντέλου για την δημιουργία του οποίου μέμφεται τους άλλους. Στο κάτω κάτω, Φωτόπουλοι, Μπαλασόπουλοι και Καλφαγιάννηδες στον δικό του προθάλαμο πλέον συνωστίζονται.
Οι προβλέψεις είναι παρακινδυνευμένες. Είναι αποδεδειγμένο ότι οι άνθρωποι δεν παίρνουμε τις αποφάσεις μας με γνώμονα την λογική ― πόσω μάλλον όταν οι άνθρωποι που αποφασίζουν είναι Ελληνες και οι αποφάσεις τους αφορούν την πολιτική. Ωστόσο, με κριτήριο τη λογική συνάφεια των πολιτικών θέσεων που εκφράζει, είναι φανερό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει φθάσει στα όριά του. Γι’ αυτό και η ρητορική του αρχηγού του κινείται, εδώ και καιρό, σαν το εκκρεμές: πότε στην ακροαριστερή παλαβομάρα των «συλλογικοτήτων» και πότε σε θλιβερές απομιμήσεις παπανδρεϊσμού. Ανεξαρτήτως του τυπικού αποτελέσματος του συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ, ως προσωπικότητα ο Τσίπρας δεν μπορεί να συνθέσει το συνονθύλευμα του ΣΥΡΙΖΑ. Ο ίδιος είναι μεν ένα καλό υπόδειγμα του είδους του, αλλά το είδος του ανήκει σε μια ξεπερασμένη εποχή.
Πηγή: Καθημερινή
