Του Κώστα Ιορδανίδη
Αμαθείς και επαΐοντες αναφέρονται εξαντλητικά στις συγκλονιστικές ανατροπές που συντελούνται στον χώρο της οικονομίας -χρηματοπιστωτικής ή πραγματικής. Ουδείς αμφισβητεί την ορθότητα των διαπιστώσεων αυτών, πολύ περισσότερο καθώς η κρίση γίνεται αισθητή με τρόπο οδυνηρό από το σύνολο των πολιτών – σε Ελλάδα, Κύπρο, στον Νότο και γενικώς στην Ευρωζώνη.
Αλλά ήδη από ετών -πολύ πριν από την εκδήλωση της τραπεζικής κρίσεως στις ΗΠΑ το 2008 και στη συνέχεια στην Ευρωζώνη- ένας ικανότατος χειριστής των αγορών ή κατ’ άλλους διεθνής κερδοσκόπος, ο κ. Τζορτζ Σόρος είχε επισημάνει ότι το οικονομικό μοντέλο που είχε υιοθετήσει η Ευρώπη θα οδηγούσε αναπότρεπτα σε αλλοιώσεις του δημοκρατικού πολιτικού συστήματος, όπως υφίσταται έως τώρα.
Η εκτίμηση του κ. Σόρος είναι ορθή. Το αντιπροσωπευτικό σύστημα στηρίζεται στην ύπαρξη μιας ισχυρής και ευημερούσας μεσαίας τάξεως, που κατά την παρούσα συγκυρία συνθλίβεται όχι μόνον στις χώρες, όπου η κρίση είναι βαθύτατη αλλά σε όλη την Ευρώπη, σε διαφορετικό βαθμό βεβαίως.
Η οικονομική συντριβή της μεσαίας τάξεως αίρει αυτομάτως και τον ρυθμιστικό της ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις. Η τάση αυτή έχει αρχίσει να είναι ήδη ορατή -τουλάχιστον στην Ελλάδα και στην Ιταλία, όπου επιχειρήθηκε η «λύση» των κυβερνήσεων «τεχνοκρατών», με αποτέλεσμα όμως τη στροφή του εκλογικού σώματος σε κόμματα αντισυστημικά.
Η χώρα που κινείται πολιτικά με άνεση και διαμορφώνει ουσιαστικά το νέο περιβάλλον στην Ευρωζώνη είναι η Γερμανία, όχι απλώς και μόνον διότι είναι οικονομικώς ισχυρή, αλλά επειδή το κύριο χαρακτηριστικό της -αναδυόμενο εκ νέου- είναι η «θέληση της δυνάμεως», που επιτυχώς λειτούργησε μόνον στην εποχή του Μπίσμαρκ.
Η Ελλάδα στερείται παραδόσεως της μορφής αυτής και η Γερμανία παρά το γεγονός ότι γοήτευσε στο παρελθόν σημαντικότατους παράγοντες της δημόσιας ζωής και την ακαδημαϊκή κοινότητα της χώρας -έως τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο- ουδέποτε λειτούργησε ως πρότυπο πολιτικό για ικανό διάστημα.
Η πολιτική τάξη της χώρας διαμορφώθηκε -κατ’ απομίμηση στρεβλή βεβαίως- στη βάση του αγγλικού κοινοβουλευτικού συστήματος και όταν οι περιστάσεις το απαιτούσαν με μιαν αυθαίρετη προσθήκη ιδεωδών της Γαλλικής Επαναστάσεως του 1789, που η Γαλλία είχε φροντίσει επιμελώς να λησμονήσει. Η κοινή λογική υπαγορεύει ότι είναι αδύνατη η επιβολή οικονομικής τάξεως γερμανικής εμπνεύσεως και πειθαρχίας σε μία χώρα όπου επικρατεί κοινοβουλευτική ελευθεριότης.
Οι οικονομικές επιλογές της τελευταίας τριετίας καθιστούν θεωρητικώς αναγκαία μία αυταρχικότερη πολιτική διοίκηση. Ηδη αυτό συμβαίνει από μιαν άποψη σε πρακτικό επίπεδο, αλλά δίχως την αναγκαία ιδεολογική στήριξη, ενδεχομένως διότι ο κυβερνητικός συνασπισμός έχει συγκροτηθεί από κόμματα ιδεολογικώς ετερόκλητα. Αυταρχική λύση θα μπορούσε να στηρίξει το σώμα των ψηφοφόρων που ανήκει στη λαϊκή δεξιά, εάν η οικονομική πολιτική δεν την ωθούσε εκτός της Νέας Δημοκρατίας στη Χρυσή Αυγή και στους Ανεξάρτητους Ελληνες.
Το αποτέλεσμα είναι ότι ενώ στον οικονομικό τομέα επιβάλλεται μία εξουθενωτική πειθαρχία, παρατηρείται πλήρης αποσυσπείρωση και αποδυνάμωση των πολιτικών δυνάμεων, που την προωθούν. Ασυμβατότης μεγαλύτερη δεν ήταν δυνατόν να υπάρξει.
Πηγή: Καθημερινή
