Tου Πασχου Μανδραβελη
Το μόνιμο παράπονο σ’ αυτή τη χώρα είναι ότι δεν γίνονται επενδύσεις έτσι ώστε να σταματήσει ο κατήφορος της ύφεσης και να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας. Γι’ αυτό εναποθέσαμε τις ελπίδες μας στα ευρωομόλογα. Η ρητορική περί ανάπτυξης, που έγινε τώρα της μόδας, θέλει τους Ευρωπαίους -εκτός από τη στήριξη της ελληνικής οικονομίας- να χρηματοδοτήσουν μεγάλα έργα υποδομών έτσι ώστε να δουλέψει ο κόσμος και να ξαναξεκινήσει η οικονομία.
Ας πούμε ότι τα χρηματοδοτούν. Εδώ στην Ελλάδα τα θέλουμε; Η «Αριστερά και η πρόοδος», που είναι η ανερχόμενη πολιτική δύναμη, θα τα επιτρέψει; Η Ιστορία δείχνει ότι κάθε επένδυση συνάντησε τη λυσσαλέα αντίδραση ποικιλώνυμων ομάδων πέριξ του ΣΥΡΙΖΑ που «αντιστέκονταν» ακόμη και βιαίως σε κάθε έργο μέχρι τελικής ματαίωσής του. Δεν είναι μόνο ο ΧΥΤΥ της Κερατέας ή τα ορυχεία χρυσού στη Χαλκιδική. Ο ευρωβουλευτής του ΣΥΝ Νίκος Χουντής άνοιξε μέτωπο και για τον ΧΥΤΥ Γραμματικού και ζητεί το πάγωμα των έργων (30.1.2012)· ο ίδιος έκανε ερώτηση στην Ευρωβουλή αναφερόμενος «στις έντονες ανησυχίες και διαμαρτυρίες φορέων και κατοίκων της περιοχής, σύμφωνα με τις οποίες η σχεδιαζόμενη κατασκευή μεταλλείου στην περιοχή Κοκκινάρι μπορεί να επιφέρει καταστροφικά αποτελέσματα στο ευρύτερο οικοσύστημα της Φωκίδας» (13.3.2012)· ο ΣΥΡΙΖΑ Αρτας προειδοποιεί ότι «ο λαός όλης της Ηπείρου θα απαντήσει με αντίσταση και νέους αγώνες» στην κατασκευή φράγματος στα Τζουμέρκα (16.1.2012)· είναι ενάντια «σε μία περιβαλλοντοκτόνο αποικιοκρατικού τύπου επένδυση» των μεταλλείων Κιλκίς (2.2.2012) κ.ά. Γενικώς, δεν υπάρχει μικρή ή μεγάλη επένδυση σ’ αυτή τη χώρα που να μην τιμήθηκε με τα ξύλινα επίθετα της «προόδου»: «περιβαλλοντοκτόνος», «ληστρική», «κερδοσκοπική» κ.ά.
Η συνεισφορά της Αριστεράς στο βάλτωμα της ελληνικής οικονομίας είναι τεράστια. Αν ψάξει κάνεις τον δικτυακό τόπο του Συνασπισμού θα βρει χιλιάδες αναφορές ενάντια σε κάθε έργο που ήταν να γίνει στη χώρα. Αυτές οι πολιτικές πιέσεις φυσικά μεταφράζονται σε καθυστερήσεις και συνήθως σε ακύρωση των έργων. Και οι διοικητικοί μηχανισμοί δεν θέλουν να μπλέξουν και οι πολιτικοί σκέφτονται το κόστος και οι επιχειρηματίες το ξανασκέφτονται. Γιατί να επενδύσουν στην Ελλάδα, περιμένοντας ακόμη και χρόνια την απεμπλοκή των δικαιολογητικών σε κάποια κρατική υπηρεσία, αφού υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές; Την περασμένη Κυριακή, το επίσημο όργανο του ΣΥΡΙΖΑ έψεγε το υπουργείο Περιβάλλοντος διότι «στο διάστημα Σεπτεμβρίου 2011-Μαρτίου 2012 έχουν υπογραφεί από τον υπουργό ΠΕΚΑ 310 αποφάσεις έγκρισης περιβαλλοντικών όρων, με μέσο μηνιαίο ρυθμό 39 αποφάσεις (έναντι 19 αποφάσεων ανά μήνα στο παρελθόν)» και «ξεχωριστή θέση στον κατάλογο των αποφάσεων καταλαμβάνουν τα αιολικά πάρκα σε προστατευόμενες περιοχές, επτά τον αριθμό, συνολικής ισχύος 250 MW συν τα έργα οδοποιίας, τα δίκτυα διασύνδεσης, οι υποσταθμοί, τα κέντρα υψηλής τάσης» («Αυγή» 20.5.2012). Ολα αυτά η εφημερίδα τα αποκαλεί «επενδύσεις», δίχως να εξηγεί ποιες είναι οι επενδύσεις δίχως εισαγωγικά.
Γι’ αυτό ξαναρωτάμε: Εχει κανένα νόημα να συζητάμε ότι τάχατες θέλουμε τα ευρωομόλογα; Κι αν τα πάρουμε, τι θα τα κάνουμε αφού κάθε έργο (ακόμη και τα αιολικά πάρκα) κάποιο κομμάτι της χλωρίδας θα επηρεάζουν;
