Tου Πασχου Μανδραβελη
Σε ένα πράγμα έχει δίκιο η Αριστερά: «Στην οικονομία δεν υπάρχουν μονόδρομοι». Σε ό,τι αφορά την ελληνική οικονομία υπάρχει και ο δρόμος της χρεοκοπίας. Είναι πιο δύσκολος, πιο τραχύς και πιο επίπονος από τον σημερινό (για την ακρίβεια: ο σημερινός θα μοιάζει περίπατος μπροστά στη χρεοκοπία), αλλά η χρεοκοπία είναι ένας εναλλακτικός δρόμος.
Κάποιοι προτείνουν να τον ακολουθήσουμε, υποβαθμίζοντας τις επιπτώσεις· «θα χρειαστεί», λένε «μια περίοδος προσαρμογής», χωρίς να προσδιορίζουν ούτε το εύρος της περιόδου, αλλά ούτε και το ποιόν της. Και δεν τα προσδιορίζουν για ένα απλό λόγο. Πίσω από όλους τους εναλλακτικούς αυτούς δρόμους υπάρχει ο πραγματικός μονόδρομος της οικονομίας, ο οποίος συνίσταται στο εξής απλό: κανένας άνθρωπος, καμιά οικογένεια, καμιά χώρα δεν μπορεί εσαεί να ξοδεύει περισσότερα απ’ όσα παράγει. Τόσο απλά είναι τα πράγματα κι όποιος δεν καταλαβαίνει είτε είναι ΣΥΡΙΖΑ, είτε δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει. Είτε -κι αυτό είναι το πιο πιθανό- και τα δύο.
Επομένως, όποιον δρόμο κι αν ακολουθήσουμε, ο προορισμός είναι ίδιος: εξισορρόπηση δαπανών και παραγωγής της οικονομίας. Αυτό σημαίνει είτε ότι περικόπτεις τις δαπάνες, είτε αυξάνεις την παραγωγή. Λογικότερο είναι το δεύτερο κι εδώ μπαίνει το επόμενο ερώτημα: ποιον δρόμο ακολουθείς για να έχεις όσο το δυνατόν περισσότερο από το δεύτερο επιθυμητό αποτέλεσμα; Η λογική της απομόνωσης της χώρας με μια «αναστολή πληρωμών», που πρότεινε ο κ. Τσίπρας, μπορεί να ικανοποιεί παλιά αριστερά γινάτια, αλλά δεν βοηθά τη χώρα.
Υπάρχει βέβαια και η θεωρία ότι διά της δικής μας χρεοκοπίας, να γκρεμιστεί το οικοδόμημα της ΟΝΕ, να εξαπλωθεί ανεξέλεγκτα η οικονομική κρίση, να καταρρεύσει ο καπιταλισμός και μετά πολλά χρόνια (πολλά βάσανα και πολέμους) να ζήσει η ανθρωπότητα στη γη της κομμουνιστικής επαγγελίας, αλλά αυτό θυμίζει το ανέκδοτο του ελέφαντα με τα μυρμήγκια, σύμφωνα με το οποίο κάποιο μυρμήγκι ύστερα από πολλές μάχες κατάφερε να ανέβει στο σβέρκο του ελέφαντα και τα υπόλοιπα το προέτρεπαν εν χορώ: «Πνίξ’ τον για να μην μας ενοχλεί». Μην ξεχνάμε ότι η ελληνική οικονομία είναι το 0,6% της παγκόσμιας.
Αλλά ακόμη και αν η Ελλάδα (προφανώς υπό την καθοδήγηση κάποιου κομαντάντε) μπορεί να «πνίξει τον καπιταλισμό-ελέφαντα» οι Ελληνες ερωτήθηκαν αν θέλουν να γίνουν παρανάλωμα για να ικανοποιηθούν παλιά γινάτια;
