Σάκης Μουμτζής
Διαβάζω: «Αντίθετη η κοινωνία με τις ρυθμίσεις», δηλώνει ο Αλ. Τσίπρας για το νομοσχέδιο της κυβέρνησης όσον αφορά τα εργασιακά. Παρόμοιες βεβαιώσεις, με τις οποίες ο δηλών πιστεύει πως αυτός και το κόμμα του εκφράζουν αυθεντικά την κοινωνία, έχουμε διαβάσει άπειρες φορές. Θα μπορούσαμε να προσπεράσουμε το ζήτημα αποδεχόμενοι πως πρόκειται για μια έκφραση ρουτίνας, χαρακτηριστική της Αριστεράς. Ομως, τελικά, αυτοί που τη χρησιμοποιούν την πιστεύουν κιόλας. Πιστεύουν πως οι μειοψηφίες μπορούν να κινητοποιούνται εν ονόματι της κοινωνίας. Οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι απεργοί νομίζουν πως αυτοί γνωρίζουν καλύτερα τα συμφέροντα της σιωπηλής πλειοψηφίας, γιατί αντιλαμβάνονται καλύτερα –λόγω της θεωρίας με την οποία είναι εξοπλισμένοι– το βαθύτερο «ταξικό» νόημα των μεταρρυθμίσεων.
Αυτή η πρακτική του «εν ονόματι», που είναι κυρίαρχη στον χώρο της Αριστεράς, προέρχεται από τη θεωρία της φωτισμένης πρωτοπορίας, από τους επαγγελματίες της «επανάστασης», τους «μηχανικούς των συνειδήσεων». Το «εν ονόματι» υποκρύπτει και την αντίληψη της εν λευκώ εξουσιοδότησης του απλού πολίτη προς αυτόν που αυτοαναγορεύτηκε σε καθοδηγητή του. Αυτή η ιστορική αυθαιρεσία είναι σε τελική ανάλυση μία από τις μήτρες του ολοκληρωτισμού. Μέσα από ένα ιεραρχικά δομημένο γραφειοκρατικό σχήμα η βάση εκπροσώπησης συνεχώς περιορίζεται. Τα συνδικάτα εκπροσωπούν τους εργαζομένους, οι ηγεσίες των συνδικάτων ελέγχουν τα συνδικάτα, τα κόμματα καθοδηγούν τα συνδικαλιστικά στελέχη τους και τα κόμματα καθοδηγούνται από ολιγομελή όργανα, που πιστεύουν πως είναι οι εκφραστές της συνείδησης των πολιτών. Κάπως έτσι οικοδομήθηκε ένα ολόκληρο κοινωνικό σύστημα, αυτό του υπαρκτού σοσιαλισμού. Και εκεί τα ολιγομελή Πολιτικά Γραφεία μιλούσαν εξ ονόματος του λαού και όποιος βέβαια δεν συμφωνούσε, ο αντιφρονών, αυτομάτως, εθεωρείτο «εχθρός του λαού».
Στα δημοκρατικά πολιτεύματα, οι πολίτες βασικά εκφράζονται μέσα από τις εκλογές. Εκεί καταγράφονται με τρόπο μη αμφισβητήσιμο οι πολιτικοί συσχετισμοί, που διαμορφώνουν κάθε φορά το πολιτικό τοπίο.
«Και τι θα κάνουμε μετά; Θα καθόμαστε στον καναπέ;» αναρωτιούνται οι υπέρμαχοι των κινητοποιήσεων. Στις δημοκρατίες, ο καθένας επιλέγει το πώς θα λειτουργήσει, είτε γιατί επιδιώκει να δημιουργήσει μια νέα πλειοψηφία είτε γιατί θέλει να στηρίξει την υπάρχουσα. Στις δημοκρατίες, δεν υπάρχει αυθεντική ερμηνεία της βούλησης της κοινωνίας, γιατί απλούστατα δεν υπάρχει μία μόνο βούληση. Το «εν ονόματι» προδίδει αυταρχική νοοτροπία.
Πηγή: Καθημερινή
– – –
Όλα τα σχόλια των αναγνωστών είναι ευπρόσδεκτα, εφόσον δεν χρησιμοποιούν προσβλητικούς ή υβριστικούς χαρακτηρισμούς. Επίσης σχόλια στα οποία έχει επιλεγεί η “Υποβολή ως Ανώνυμος/η – Unknown” δεν θα δημοσιεύονται. Μπορείτε να επιλέξετε να υποβάλετε ένα σχόλιο είτε με το προφίλ σας στο Google (1η επιλογή), είτε το όνομά σας ή κάποιο ψευδώνυμο (2η επιλογή: “Όνομα/URL“), συμπληρώνοντας μόνο το πεδίο “Όνομα” (όνομα ή ψευδώνυμο της αρεσκείας σας). Όλα τα σχόλια πριν τη δημοσίευσή τους πρέπει να εγκριθούν από τον Διαχειριστή (comment moderation), γι’ αυτό πιθανόν να υπάρξει μια μικρή καθυστέρηση.
