Όλοι θέλουμε την ευτυχία ή να αποφύγουμε τον πόνο, τη δυστυχία, την αρρώστια.
Η πρώτη Μεγάλη Αλήθεια (από τις τέσσερις) του Βουδισμού δηλώνει πως η ζωή είναι διαποτισμένη από πόνο και αγώνα (ή δυστυχία: duḥkha). Και γενικά η εμπειρία μας στον κόσμο αυτό της σχετικότητας το επιβεβαιώνει πέραν πάσης αμφιβολίας.
Έτσι όλοι μας κάνουμε ό,τι μπορούμε για να κατακτήσουμε την ευτυχία. Ακόμα κι όταν νιώθουμε σχετικά ευτυχισμένοι ή τουλάχιστον δίχως πόνο ή ενόχληση, κάνουμε πάλι ό,τι μπορούμε να διατηρήσουμε αυτή την ευχάριστη κατάσταση.
Έχουμε τόσο συνηθίσει στο να «κάνουμε» που δεν μπορούμε να παραμείνουμε ούτε για λίγο χωρίς να κάνουμε κάτι. Και δεν το αντιλαμβανόμαστε.
Ομοίως δεν αντιλαμβανόμαστε πως είναι αυτά όλα τα ακατάπαυστα «καμώματά» μας που παράγουν τα ποικίλα εμπόδια στην ευτυχία μας.
Αυτή είναι η εξωτερική αιτία. Υπάρχει και η εσωτερική. Η δική μας αγωνία, η επιθυμία για τη μόνιμη ευτυχία και η συνακόλουθη αγωνία αν θα την αποκτήσουμε ποτέ και η προσκόλληση και προσπάθεια να νιώσουμε ευτυχία και να την κρατήσουμε.
Είναι βέβαια και πολλοί που «κάνουν», τρέχουν, αγωνιούν και απασχολούνται για να πλουτίσουν ή να αποκτήσουν δύναμη κι εξουσία χωρίς ποτέ να αντιλαμβάνονται πως είναι η επιθυμία για ευτυχία που τους κινητοποιεί!
Οι φιλόδοξοι πολιτικοί και στρατηλάτες (Αλέξανδρος, Καίσαρας, Τζένκινς Χαν, Ναπολέων), οι φιλάργυροι και οι φιλοπράγμονες, όλοι ψάχνουν εντατικά για την ευτυχία – χωρίς όμως να το καταλαβαίνουν.
Πολλοί στρέφονται στη θρησκεία: εδώ βρίσκουν παρηγοριά, ελπίδα, ίσως κι ευτυχία για λίγο. Ακόμα κι όταν μια θεομηνία, μια κακοτυχία ή αρρώστια τους χτυπήσει, βρίσκουν στήριγμα στην πίστη στον Θεό. Άλλοι στρέφονται στον Μαρξ ή τον Στάλιν και την ουτοπία του μέλλοντος μένοντας κι αυτοί με την πίστη!
Εκ φύσεως, όλα τα εξωτερικά υλικά φαινόμενα έχουν ημερομηνία λήξης: όλα είναι παροδικά, όλα αλλάζουν ακατάπαυστα, απροσδόκητα. Κι έτσι, όσο μεγάλη και αν είναι η πίστη σε μια ή άλλη άποψη, όσο μεγάλη και αν είναι η εξουσία ή περιουσία, κάποια ώρα παύει να ικανοποιεί, καθώς οι εξωτερικές συνθήκες αλλάζουν ή επέρχεται ένας εσωτερικός κορεσμός και μετά βαριεστημάρα.
Και τρέχουμε, κάνουμε, αγωνιούμε ή συνηθίζουμε στη συνήθεια, στη ρουτίνα.
Και η ευτυχία μας νεύει από μακριά κοροϊδευτικά!
Όμως γιατί να υπάρχει ο κόσμος εκτός από ευτυχία – να δίνει ευτυχία, να είναι ευτυχία;…
