Ψ47: Δόσιμο

1. Ο Ιταλός Enzo Mallorca (ή Maiorca, γεν. 21/6/1931) αποδήμησε σε ηλικία 85 το 2016. Είναι ένας διεθνούς φήμης δύτης. Η ζωή του γυρίστηκε σε ταινία (Le grand Bleu, 1988).

Βασισμένη στην αφήγηση King of the Abyss που περιγράφει τη φιλία και άμιλλα με τον φίλο του δύτη ελεύθερης κατάδυσης Jacques Mayol – γνωστοί και οι δυο σε όλη τη Μεσόγειο. Εδώ ασχολούμαι με ένα μικρό μα σημαντικό επεισόδιο πριν από χρόνια. Κάποιος Sancar Seckiner ανάρτησε στο Διαδίκτυο τη σχετική περιγραφή μέσα στον Νοέμβριο 2020. Υπάρχει και στη Wikipedia.

Ανήκε παρεμπιπτόντως στην πτέρυγα Μασόνων Archimede στη Συρακούσα της Σικελίας όπου είχε γεννηθεί και ζούσε.

Στα 29 του έκανε ρεκόρ κατάδυσης στα 45 μέτρα και λίγο αργότερα το ίδιο έτος 1960 έπιασε τα 49 μέτρα, νικώντας τον Βραζιλιάνο Santarelli που είχε φθάσει τα 46 μέτρα.

2. Το 2011 αφηγήθηκε ο Maiorca μια μικρή περιπέτεια που αργότερα αναρτήθηκε στο Διαδίκτυο σε πολλές ιστοσελίδες μα δεν θυμόταν πότε ακριβώς έγινε.

Έκανε τη συνηθισμένη του βουτιά στη θάλασσα έξω από τη Συρακούσα και μιλούσε στην κόρη του Ροζάνα που ετοιμαζόταν κι εκείνη να βουτήξει. Ένιωσε ξάφνου ένα απαλό σκούντημα στην πλάτη. Γύρισε κι είδε ένα δελφίνι να τον κοιτά με σημασία μα όχι για να παίξουν. Το δελφίνι βούτηξε κι εκείνος το ακολούθησε. Στα 12 μέτρα είδε πιασμένο στα δίχτυα ψαράδων άλλο δελφίνι ανήμπορο να ελευθερωθεί. Ο Ένζο μίλησε στην κόρη του και της είπε να φέρει ένα μαχαίρι κατάδυσης γρήγορα.

Μόλις η Ροζάνα καταδύθηκε, οι δυο τους ελευθέρωσαν το δελφίνι που έβγαλε μια κραυγή “σχεδόν ανθρώπινης ευχαριστίας”, είπε ο Ένζο. Το βοήθησαν οι δυο άνθρωποι και το άλλο δελφίνι να ανέβει στην επιφάνεια (τα δελφίνια μπορούν να αντέξουν 10 λεπτά μόνο κάτω στα βαθιά) όπου έβγαλε αφρό και λίγο αίμα. Τότε είδαν πως ήταν θηλυκό και, μάλιστα, ετοιμόγεννο!

Και πράγματι σε λίγα λεπτά γέννησε το μικρό της. Και το μεγάλο, που ήταν ο πατέρας, το οδήγησε στις θηλές της μητέρας του.

3. Πώς ήξερε να ακολουθήσει το δελφίνι;

“Κάποια εγκεφαλικά κύματα του δελφινιού”, επέμενε ο Ένζο, “επηρέασαν τα δικά μου… Έτσι εκείνη τη μέρα βοηθήσαμε να σωθεί το θηλυκό και να ξανασμίξει μια οικογένεια… Αν οι άνθρωποι δεν μάθουν να επικοινωνούν με τα ζώα, δεν θα καταλάβουν τον αληθινό ρόλο τους εδώ πάνω στη Γη”.

Ο ίδιος είχε σταματήσει να κυνηγά με ψαροντούφεκο πριν από πολλά χρόνια, το 1967, όταν χτύπησε ένα μεγάλο ψάρι (grouper). Καθώς εκείνο αναπαυόταν ανάμεσα σε δυο βράχους στον βυθό έβαλε το χέρι του στην κοιλιά του ψαριού κι ένιωσε τον τρελό σφυγμό του αίματος που δήλωνε τον τρόμο του. Δεν ξανάπιασε ψαροντούφεκο από τότε.