1. Υπάρχει μια ψυχολογική θολούρα στους πολίτες που οφείλεται αφενός στην κακή γενική παιδεία τους και αφετέρου στην οκνηρία τους – κυρίως νοητική, λόγω συνήθειας και καλοπέρασης.
Τι εννοώ;
Όλοι θέλουμε άνεση και καλοπέραση. Όλοι θέλουμε απόλαυση, ευχαρίστηση, ικανοποίηση. Και φυσικά έχουμε ικανοποιήσεις μα είναι όλες ρηχές και παροδικές.
Λιγοστά είναι τα ενδιαφέροντά μας πέρα από την επιδίωξη της άμεσης απόλαυσης. Και αυτή η επιδίωξη απορροφά σχεδόν όλη την ενέργειά μας έτσι που να μη μένει πολλή άλλη για άλλα ζητήματα.
Αυτό το ξόδεμα ενέργειας στο κυνήγι ευχαρίστησης αναδεικνύει τον γνωστό νόμο πως οι άνθρωποι επιδιώκουν ένα επιθυμητό αποτέλεσμα με τη λιγότερη δυνατή προσπάθεια.
Ο νόμος ισχύει ούτως ή άλλως. Αν τώρα, μάλιστα, δεν υπάρχει και αρκετή περισσευούμενη ενέργεια, τότε είναι πολύ φυσικό οι άνθρωποι να καταβάλλουν όσο το δυνατό λιγότερη προσπάθεια νοητική και σωματική για οτιδήποτε άλλο εκτός από την επιδίωξη καλοπέρασης.
2. Γι’ αυτό οι πολιτικάντηδες κάνουν ό,τι θέλουν. Δηλαδή, αγνοούν τις υποσχέσεις τους, τους κανόνες καλής συμπεριφοράς, τις αρχές διακυβέρνησης, ακόμα και τις γενικόλογες αρχές στο καταστατικό του κόμματός τους και συχνά το Σύνταγμα και τους Κανονισμούς της Βουλής.
Ούτε διστάζουν να συκοφαντήσουν αντιπάλους στο Κοινοβούλιο ή να υπονομεύσουν συναδέλφους στο ίδιο κόμμα και υπουργούς στη δική τους κυβέρνηση. Ευκολότατα δε μετακυλούν ευθύνες και λάθη σε άλλους για να μεγαλώσει η προσωπική τους δύναμη!
Αυτά που κάνουν είναι για να διασφαλίσουν, όσο γίνεται, την παραμονή τους στην εξουσία (ή να την καταλάβουν αν δεν την έχουν, εφόσον δεν αλλάζουν την κομματική τους ταυτότητα και κατεύθυνση) και να διευρυνθεί το κόμμα σε αριθμούς και δύναμη. Μετά, αν είναι, και σε όποιο βαθμό, εφικτό, θα προωθήσουν μέτρα που μπαλώνουν κάποια τρύπα στο κοινωνικό πλεκτό.
Όσο περισσότερο ισχυρίζονται και ωρύονται πως εργάζονται για το καλό του λαού ή της χώρας τόσο λιγότερο ενδιαφέρονται. Θέλουν την εξουσία διότι εκτός από τα υλικά οφέλη που οι ίδιοι και το κόμμα τους δρέπουν, η νομή της εξουσίας καθαυτή δίνει ευχαρίστηση.
3. Σήμερα υπάρχει χάσμα μεγάλο, μεγαλύτερο σε ορισμένες περιπτώσεις ίσως από τον Μεσαίωνα ή την κλασική αρχαιότητα, μεταξύ κυβέρνησης, ή άρχουσας τάξης ή των πολιτικάντηδων, και των πολιτών. Το τι πραγματικά θέλουν οι πολίτες δεν παίζει κανέναν ή ελάχιστο ρόλο στη δράση των πολιτικών κομμάτων και της κυβέρνησης. Αυτοί θέλουν ψήφους μόνο!
Ναι, οι πολίτες σκέφτονται σε καθορισμένα καλούπια που αλλάζουν με την πάροδο των χρόνων, μα πολύ λίγο και σχεδόν πάντα προς το χειρότερο, που είναι πιο μηχανικό κι εγωιστικό.
Είναι φυσικό να περιμένουμε οι νέοι, εκλεγμένοι άρχοντες να εξετάζουν και να λύνουν τα προβλήματα που παρουσιάζονται επίμονα κι επαναληπτικά. Δεν το κάνουν παρά μόνο στον βαθμό που δεν τους κοστίζει σε ψήφους.
Μα αν εξαιρέσουμε ορισμένα “πάγια” όπως η φορολόγηση, η παιδεία, η περίθαλψη, διάφορες άδειες (όλες κρατικές σχέσεις με μας), η ζωή μας δεν επηρεάζεται και τόσο από τις κυβερνητικές ενέργειες.
Το τι θα φάμε και θα πιούμε, το τι ταινίες θα δούμε και τι μουσική θα ακούσουμε, ή το τι θα διαβάσουμε, το αν θα παντρευτούμε ή θα χωρίσουμε και παρόμοια, είναι δικές μας επιλογές.
Χρειάζεται όμως εμείς να εργαστούμε πιο πολύ. Χρειάζεται να μάθουμε τι είναι καλό να τρώμε και να πίνουμε, να δούμε, να ακούσουμε, να διαβάσουμε. Το άριστο μόνο δίνει διαρκή ικανοποίηση.
Τότε θα έχουμε την ικανοποίηση που νομίζουμε πως μπορούν και πρέπει να μας δώσουν οι κυβερνήσεις.
