1. Τα γονίδια είναι η δικαιολογία (και αυτοδικαίωση) για πολλά ανομήματα.
Εδώ και πολλές δεκαετίες, από τότε που οι James Watson και Francis Crick ανακάλυψαν τη δομή και λειτουργία του διπλού έλικα του DNA (1953), βρισκόμαστε στη φάση της Γενετικής στην Επιστημονική Εποχή του Δυτικού Πολιτισμού.
Αρχικά θεωρήθηκε πως το DNA ήταν υπεύθυνο για τα σωματικά χαρακτηριστικά μας μόνο, μετά όμως εξαπλώθηκε η πεποίθηση πως τα γονίδιά μας κυβερνούν επίσης τα συναισθήματα, τις διαθέσεις και τις συμπεριφορές μας. Έτσι – «Είμαι δυστυχισμένος διότι κουβαλώ ένα γονίδιο δυστυχίας, μη μου ζητάτε άλλες εξηγήσεις».
Έτσι ο μηχανισμός με τον οποίο το DNA ελέγχει την όλη βιολογική ζωή μας έγινε το κυρίαρχο δόγμα στη Μοριακή Βιολογία και του δινόταν εξέχουσα θέση στα εγχειρίδια. Στη μακρά συζήτηση για τη συμβολή στον σχηματισμό του χαρακτήρα ενός νέου κατά πόσο τον κύριο ρόλο τον έχει η φύση και η κληρονομιά ή η ανατροφή, γρήγορα το εκκρεμές έγειρε προς τη φύση.
2. Ο ίδιος ο Δαρβίνος στο τέλος της ζωής του, το 1876, σε μια επιστολή του στον Moritz Wagner παραδέχθηκε πως έκανε σοβαρό λάθος και δεν έδωσε αρκετό βάρος στην άμεση επίδραση του περιβάλλοντος (κλίμα, διαθεσιμότητα τροφής κλπ.) μα τόνισε τη φυσική (=εσωτερική) επιλογή – διότι όταν έγραφε το βιβλίο του δεν υπήρχαν αρκετά τεκμήρια.
Αλλά σήμερα υπάρχουν πάμπολλα τεκμήρια, και μάλιστα από τα τέλη του 19ου αιώνα όπως είδε ο Δαρβίνος. Εντούτοις οι σύγχρονοι οπαδοί και προωθητές του Νεοδαρβινισμού συνεχίζουν το ίδιο σφάλμα.
Ο υποτονισμός του ρόλου της επίδρασης του περιβάλλοντος αφήνει να υπερτονισθεί η φυσική κληρονομιά με τον γενετικό ντετερμινισμό της: η πίστη πως τα γονίδια ελέγχουν και ρυθμίζουν τη ζωή του ανθρώπου.
Αυτή η ευρύτατα εξαπλωμένη αντίληψη επίδρασε καταλυτικά και καταστροφικά στη νοοτροπία των δισεκατομμυρίων των ανθρώπων.
Εύκολα δίνουμε άφεση αμαρτιών στον κάθε παραβάτη καθώς ρίχνουμε το φταίξιμο για τις παραβάσεις στα κληρονομικά γονίδια, που μπορεί να πηγαίνουν πολλές γενεές πίσω (μα και στα ψυχικά τραύματα της παιδικής ηλικίας που έχει προωθήσει η φροϋδική ψυχολογία).
3. “Μη με καταδικάζετε”, ισχυρίζεται με φανερή τάση εξαπάτησης ο κακοποιός. “Είμαι κι εγώ θύμα των κληρονομικών γονιδίων μου. Δεν είναι η επιθυμία μου να είμαι τέτοιος εγκληματίας. Φταίει το DNA”.
Οι εγκληματίες που βιάζουν, ληστεύουν, σκοτώνουν το λένε. Το λένε οι δικηγόροι τους και το αναγνωρίζει ο Ποινικός Κώδικας. Το λένε οι ψυχολόγοι. Μα πρώτοι το είπαν οι βιολόγοι.
Το λένε τώρα και οι γιατροί, οι δάσκαλοι και παιδαγωγοί και φυσικά, οι γονείς. Εκατομμύρια άρρωστοι, επίσης, αποδίδουν την αυξανόμενη παρακμή τους, τη σωματική μα και νοητική κατολίσθησή τους όχι σε έναν συνδυασμό αισθηματικών και διανοητικών εγωιστικών παραβάσεων καθώς και κακών τρόπων ζωής με κακή διατροφή, ακανόνιστο ύπνο και διάφορες άλλες κακές συνήθειες, μα σε ατυχείς βιοχημικές τάσεις των γονιδίων τους.
Το ίδιο συμβαίνει και με την αυξανόμενη κακή συμπεριφορά των παιδιών.
Ακούς όλο και πιο συχνά παντού κάποιο νεαρό ή κάποια νεαρή 10 χρονών να τσιρίζουν στη μητέρα τους “Μη μου μιλάς έτσι! Θες να νευριάσω πάλι;”
Γονείς, κηδεμόνες, παιδαγωγοί και δάσκαλοι και κυρίως ψυχολόγοι σπεύδουν να δικαιολογήσουν και να συγχωρέσουν τους μικρούς τυράννους. Και βρίσκουν υποστήριξη από διάφορους «ανθρωπιστές».
“Φταίνε τα γονίδια!”
Δεν λαμβάνουν υπόψη τους, δυστυχώς, το γεγονός πως τα γονίδια δεν ενεργοποιούνται αν δεν τα κινητοποιήσει κάποια ενέργεια. Και δεν θα ενεργοποιηθούν αν έχει περάσει το παιδί πειθαρχημένη ανατροφή!
