Ψ1: Φόβος θανάτου

1. Ότι γεννιέται θα πεθάνει, όπως ό,τι κατασκευάζεται θα καταστραφεί. Είναι απαράβατος νόμος της Φύσης.

Τρισεκατομμύρια άνθρωποι εδώ και χιλιετίες έχουν γεννηθεί, ζήσει και πεθάνει. Κανείς δεν κατόρθωσε να μην πεθάνει.

Είναι, λοιπόν, μεγάλης απορίας άξιο το γιατί να φοβόμαστε τον αναπόφευκτο θάνατο. Επίσης, το γιατί τα μικρά παιδιά δεν διδάσκονται νωρίς αυτόν τον φυσικό νόμο κι έτσι να μην μολυνθούν με αυτόν τον φόβο.

Μερικοί άνθρωποι έχουν θάρρος και πρόθυμα θυσιάζουν τη ζωή τους για θρησκεία, πατρίδα – ή κάποια παλαβομάρα. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν έχουν φόβο. Απλώς, η επιθυμία για αυτοθυσία είναι ισχυρότερη.

Στο Λονδίνο, σε μια γνωστή μου οικογένεια ο πατέρας ήταν υλιστής, άθεος, καθηγητής σε πανεπιστήμιο. Η σύζυγός του ήταν θρήσκα. Εκείνος συχνά μιλούσε περιφρονητικά για τη θρησκεία και τον θάνατο, αλλά χωρίς να θέλει να θίξει τη γυναίκα του την οποία αγαπούσε. Αναπάντεχα, αρρώστησε βαριά και τότε ένιωσε τον κοινό φόβο του θανάτου. Στο νοσοκομείο ρωτούσε τη γυναίκα του κι εμένα (παρότι άθρησκος) για τη μεταθανάτια κατάσταση και τι έπεται – με πρόδηλη ανησυχία.

2. Ο φόβος θανάτου, η αρρωστημένη παράλογη φοβία, είναι παράγωγο της προσκόλλησής μας στη ζωή στον υλικό κόσμο και στο υλικό κορμί μας. Μπορεί να έχουμε γεράσει, το κορμί να τρίζει σε όλες τις αρθρώσεις, ο οργανισμός να υποφέρει από επώδυνη αρρώστια, ο νους να έχει χάσει την επαφή του με την πραγματικότητα του περιβάλλοντος, μα εμείς θέλουμε να ζήσουμε κι άλλο!

Το μικρό παιδί νωρίς απορροφά αυτή τη φοβία από το άμεσο περιβάλλον και μετά την κρατά «δική» του, κι έτσι του μένει, καθώς δεν του παρέχεται η κατάλληλη παιδεία.

Μπορεί οι άθεοι, άθρησκοι, καλοπερασάκηδες, υλιστές και παρόμοιοι, να ισχυρίζονται πως δεν φοβούνται τον θάνατο. Και μερικοί ίσως να μην τον φοβούνται. Μα εξ’ όσων γνωρίζω, οι πλείστοι τον φοβούνται και «σαν έρθει ο θέρος», όταν ο μεγάλος θεριστής πλησιάζει, προτιμούν να σφυρίξει το δρεπάνι σε άλλο χωράφι – όπως γράφει κάπου ο Σεφέρης.

Ξέρετε οι αυτοαποκαλούμενοι άθεοι και υλιστές είναι μεγάλοι απατεώνες και ας είναι διάσημοι επιστήμονες, σαν τον Dawkins π.χ. Διότι ισχυρίζονται και διδάσκουν πως η νοημοσύνη είναι παράγωγο της ύλης, δηλ. ηλεκτροχημικών διεργασιών στον εγκέφαλο, ενώ στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κάτι που είναι «ύλη».

3. Κανένας υλιστής επιστήμων ή φιλόσοφος, οπαδός του Δημόκριτου ή του Μαρξ, δεν μπορεί να παρουσιάσει ένα κομμάτι αγνής, συμπαγούς «ύλης». Υπάρχει πέτρα, ξύλο, σίδερο, αλάτι κλπ, όχι όμως ύλη καθαυτή!

Τα μόρια που συναποτελούν αυτές τις χοντρές ουσίες (ξύλο κλπ) και τα υπατομικά σωματίδια μέσα στα μόρια, απέχουν το ένα από το άλλο με αστρονομικές αποστάσεις ανάλογα με την απειροελάχιστη μάζα τους!

Υπάρχει ένα γνωστό μεν, ανεξερεύνητο δε και απροσδιόριστο κενό μέσα στο οποίο υπάρχουν αυτά τα σωματίδια και κινούνται: ένα κενό απύθμενο και μυστηριώδες μέσα από το οποίο ξεπηδούν αυτά τα σωματίδια και πίσω στο οποίο εξαφανίζονται πάλι.

Ο κόσμος μας δεν είναι υλικός μόνο, όπως συχνά λέμε (υλικός κόσμος, υλικό πεδίο, υλικό σώμα). Περιλαμβάνει και το κενό. Ή μάλλον οι τρισδιάστατες μάζες που θεωρούμε «κόσμος» (μαζί και ο αόρατος αέρας, ο ηλεκτρισμός, τα υπατομικά σωματίδια και οι αισθητές ενέργειες) εμπεριέχουν το τεράστιο κενό και εμπεριέχονται σε ένα απέραντο κενό.

Και αυτό το κενό που γεννοβολά και απορροφά τα υπατομικά σωματίδια σιγουρότατα δεν είναι «ύλη», δεν έχει μάζα, μόνο απέραντη ύπαρξη και ανεξερεύνητο και ανομολόγητο μυστήριο!

4. Πάρτε το κοινό φαινόμενο του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης. Υπάρχουν και άλλα όμοια, και θα υπάρξουν και άλλα πιο θαυμαστά – χάρη στην αναπτυσσόμενη τεχνολογία μας.

Μα ομιλία ή σονάτα για βιολί και πιάνο μπαίνει σε έναν πομπό που την μετασχηματίζει σε κάτι ασύλληπτο για την όραση, ακοή και άλλη αίσθηση. Αυτό το φαινόμενο τώρα ταξιδεύει σε ένα πεδίο «αιθερικό», ας πούμε για ευκολία, και φθάνει στους ραδιοφωνικούς δέκτες μας, χιλιόμετρα μακριά από τον πομπό, και μετασχηματίζεται πίσω στην ομιλία ή σονάτα.

Ή μια σκηνή δραματική βιντεοσκοπείται και εκπέμπεται από έναν τηλεοπτικό σταθμό. Γίνεται όμως ένα αόρατο θέαμα που μόνο όταν απορροφηθεί από τον τηλεοπτικό δέκτη μας φαίνεται στην οθόνη. Και αυτό ταξιδεύει αθέατο και άηχο στον αιθέρα.

Ο αιθέρας είναι μπόλικος αέρας και υδρατμοί και υπατομικά σωματίδια πάλι κι ένα τεράστιο, απύθμενο, μυστηριώδες κενό. Σίγουρα δεν είναι ύλη!

5. Τι στην ευχή είναι αυτό το μυστήριο κενό;

Τι μπορούν να μας πουν οι πανέξυπνοι επιστήμονες και οι φιλόσοφοι της πάρλας, για αυτό το μυστήριο κενό που είναι το κυριότερο, βασικό στοιχείο του «υλικού κόσμου» και μέσω του οποίου γίνονται τόσες θαυμαστές διενέργειες;

Δεν μπορούν να μας πουν τίποτε άλλο από ό,τι έγραψα εδώ. Το λένε «πεδίο μηδενικού σημείου» όταν αναφέρονται σε κβαντικά φαινόμενα. Και οι αισθήσεις μας και τα σύνεργα που χρησιμοποιούμε για να τις ενισχύσουμε ή να προεκτείνουμε την αντιληπτικότητά τους, είναι πολύ χοντρά όργανα για να ερευνήσουν και να συλλάβουν τη φύση του. Είναι απλώς «κενό»!

Μήπως και η νοημοσύνη και η ζωή προέρχονται από εκείνο το μυστήριο και εισέρχονται στους δέκτες των υλικών σωμάτων μας και, όταν αυτά παλιώσουν και φθαρούν ανεπανόρθωτα, επιστρέφουν σε κείνο το μυστήριο;

Ξέρετε, οι βουσμάνοι, οι γηγενείς αβορίγινες της Αυστραλίας πιστεύουν, εδώ και 45.000 έτη (αν πιστέψουμε τη δική τους αρχαιότατη παράδοση) πως οι ψυχές έρχονται από κείνο το κενό που είναι η περιοχή του πνεύματος και ξαναγυρίζουν εκεί και περιμένουν να ξαναγεννηθούν εδώ ή να ενσωματωθούν κάπου αλλού σε κάποιο άλλο παροδικό!

6. Δεν χρειάζεται να φοβόμαστε. Μα αν δεν εκπαιδευτούμε ορθά, ο φόβος θα συνεχίσει να κουρνιάζει στα σκοτεινά υπόγεια του νου και θα αναπηδά σε κάθε ευκαιρία, σε κάθε απειλή κατά της ζωής μας – πραγματική ή όχι.

Ο φόβος είναι παράλογο συναίσθημα κι έχει ριζώσει βαθιά διότι δεν έχουμε την απαιτούμενη ανατροφή και παιδεία. Σε άλλες κατευθύνσεις, δυστυχώς, στρέφονται οι προτεραιότητές μας.

Θα επανέλθω.