1. Το πρόβλημα είναι πως θέλουμε να είμαστε κάτι και να γνωρίζουμε πως είμαστε κάτι και μάλιστα συνεχώς ευτυχισμένο. Είναι οικουμενικό, παγκόσμιο φαινόμενο. Δεν μας αρκεί το να είμαστε, να υπάρχουμε απλά δίχως προσδιορισμούς (και περιορισμούς). Αυτή τη μακάρια κατάσταση δεν την κατανοούμε.
Ο εαυτός (= ο πόθος) που θέλει να είναι κάτι συγκεκριμένο και να το γνωρίζει δεν είναι ο αληθινός εαυτός μας, όσο και αν μας φαίνεται πως είναι, αφού έτσι τον νιώθουμε καθώς μιλάει με τη φωνή “μας” και τον συνηθίσαμε. Είναι ένας ίσκιος που αλλάζει συνεχώς, φορώντας μια ή άλλη μάσκα κι έχοντας μια ή άλλη αισθηματική ποιότητα. Δεν μένει ίδιος για πολύ. Κάποτε είναι αγγελικός αν είχε καλή ανατροφή κι εκπαίδευση, κάποτε ο ίδιος ο διάβολος. (Θυμηθείτε τις έχθρες, τις ζαβολιές, τις μοχθηρίες, τις μνησικακίες σας!)
2. Είναι ο σφετεριστής που προσποιείται πως είναι ο αληθινός εαυτός και διεκδικεί τις ιδιότητες του αληθινού εαυτού, κάποτε και τη φωνή του. Η διαφορά όμως είναι πως ο αληθινός εαυτός δεν αλλάζει, διότι το αληθινό δεν αλλάζει.
Η θέαση ανήκει στον αληθινό εαυτό, αν και όλη την ώρα τη διεκδικεί ο σφετεριστής. Μα η θέαση ανήκει στον θεατή όχι στον σφετεριστή. Και η απλή απόδειξη είναι πως ο σφετεριστής, ο ίσκιος που αλλάζει μορφή, ποιότητα, επιθυμία και ιδεοληψία συνεχώς, συνεχώς μπορεί να είναι στη θέασή μας. Φτάνει να θυμηθούμε και να έχουμε επίγνωση του τι γίνεται μέσα μας, στον νου ή ψυχισμό μας, δίχως σχόλια και κρίσεις. Φτάνει να θέλουμε να θυμηθούμε να συνδεθούμε με τη θέαση που υπάρχει όλη την ώρα.
Η θέαση δεν ανήκει στον σφετεριστή, δεν είναι ιδιότητά του.
3. Ο σφετεριστής ανήκει στο πεδίο της αναλήθειας που αλλάζει ακατάπαυστα είτε το βλέπεις είτε όχι. Αλλάζει με κάθε ανάσα σου, με κάθε χτυποκάρδι, με κάθε κίνηση και διάθεση στον ψυχισμό σου.
Η θέαση δεν αλλάζει. Το περιεχόμενο, το αντικείμενό της, Ναι, αλλάζει αενάως: τοπία, δρόμοι, άνθρωποι, εικόνες, σκέψεις, αναμνήσεις, συναισθήματα. Μα η ίδια η θέαση μένει όλη την ώρα, υπάρχει ατελεύτητα, αδιάκοπα. Ακόμα και στον ύπνο δίχως όνειρα. Τότε όμως δεν υπάρχει θέαμα, άλλο από την απλή ύπαρξη, δίχως εμπειρία!
Η θέαση υπάρχει πριν γεννηθείς και μετά αφού πεθάνεις. Δεν είναι μόνο λειτουργία σου ως ενσαρκωμένου πλάσματος. Το ενσαρκωμένο πλάσμα συνδέεται μαζί της, τη δανείζεται για όσο υπάρχει ακόμα ενσαρκωμένο, ζωντανό. Μετά αφανίζεται αλλά η θέαση παραμένει και είσαι εσύ, ύπαρξη απλή, δίχως τίποτε άλλο!…
Δεν έχει τύχει ποτέ, ξαφνικά να αισθανθείς πως είσαι υπό παρακολούθηση, υπό το βλέμμα κάποιου κάπου ψηλά και πίσω σου; Γυρίζεις να δεις – και είναι μόνο ο ανύσταχτος, άδειος ουρανός – και η αέναη, απρόσωπη θέαση.
Δίχως θέαση δεν έχουμε ύπαρξη, δεν έχουμε ζωή. Δεν μπορούμε, όμως, εύκολα να το διανοηθούμε, να το καταλάβουμε αυτό το απλό γεγονός!
Η θέαση είναι απόλυτη. Ο σφετεριστής που λέει συνέχεια “εγώ” είναι σχετικός, μεταβαλλόμενος. Ανάμεσα στα δυο κυλά η προσοχή – από τη θέαση, την αιώνια, ανεξάντλητη πηγή!
Κάποτε υπάρχει μόνο θέαση δίχως “εγώ” ή προσοχή ή άλλη αίσθηση.
Τι ευλογία, ευρυθμία, ευτυχία!…
