1. Στην κοινή κανονικότητα οι δαίμονες θα πρέπει να ανήκουν σε μια εντελώς ξεχωριστή κατηγορία της Δαιμονολογίας, ή στη θρησκεία όπου συνήθως τοποθετούνται. Αλλά εφόσον δεν έχουν καμιά (αποδεδειγμένα) αντικειμενική ύπαρξη, και μας ταλαιπωρούν ψυχικά, τους τοποθετώ στην ψυχολογία.
Βέβαια, η θρησκεία διεκδικεί τον Σατανά ως Αρχιδαίμονα: είναι 100% δικός της. Στην Παλαιά Διαθήκη ο Διάβολος παρουσιάζεται μαζί με τους αγγέλους στον Θεό και του λέει “Έρχομαι αφού περιτριγύρισα τη γη και περιδιάβηκα τον κόσμο πάνω κάτω”. Γίνεται μάλιστα υπηρέτης του Θεού καθώς αναλαμβάνει να θέσει σε βασανιστικές δοκιμασίες τον Ιώβ (Ιώβ, 1.6-11). Για τη θρησκεία έχει ο Διάβολος αντικειμενική ύπαρξη καθώς παρουσιάζεται ως σύνεργο του Θεού και περιφέρεται με την άδεια του Κυρίου σε όλο τον κόσμο προκαλώντας βάσανα και συμφορές. Ας μην ξεχνούμε και τον Ιησού να λέει “Ύπαγε οπίσω μου Σατανά” στην Καινή Διαθήκη όταν αυτός τον έβαλε σε διάφορες δοκιμασίες και πειρασμούς (Ματθ. κεφ. 4 και 16.23, Μάρκου 8.33, Λουκά 4.8 και 11.18).
2. Στην πραγματικότητα και στη λογική δεν μπορεί ένας πανάγαθος Θεός να δημιουργήσει τον Αρχιδαίμονα για να βασανίζει ανθρώπους στη ζωή (και στην κόλαση αιώνια μετά θάνατο).
Οι δαίμονες, ή μάλλον οι διαβολικές ενέργειες στον νου (ή στην ψυχή) των ανθρώπων είναι παράγωγα επιθυμιών, εγωισμού και παραλογισμού. Ας σημειωθεί πως εδώ χρησιμοποιώ τη λέξη “δαίμονας” με τη σύγχρονη έννοια μόνο, διότι στην αρχαιότητα σήμαινε “πνεύμα ευνοϊκό κι εμπνευστικό”.
Δαίμονες, λοιπόν, ή διάβολοι και δαιμονικές ή διαβολικές δυνάμεις παράγονται από τις θετικές ενέργειες στον ανθρώπινο ψυχισμό καθώς κάποιος/κάποια διεκδικεί ένα ή άλλο οικουμενικό στοιχείο για τον εαυτό του/της άσχετα με ή σε βάρος των άλλων.
Η λέξη “διάβολος” υποδείχνει καθαρά αυτόν που απαξιώνει, διαβάλλει, διαστρεβλώνει, κατηγορεί, συκοφαντεί.
3. Δαίμονες είναι προϊόντα του νου και η δύναμη που έχουν είναι αυτή που ο νους δίνει σε αυτά τα παράγωγά του. Αν πιστεύεις σε αυτούς, τότε σίγουρα υπάρχουν για σένα και μάλιστα έχουν αντικειμενική ύπαρξη. Αν όχι, όχι.
Στη Βεδική Παράδοση της Ινδίας σε διάφορα κείμενα συναντούμε ορισμένους δαίμονες (asura).
α) ajñānāsura: δαίμονας της άγνοιας.
β) kāmāsura: δαίμονας της προσωπικής επιθυμίας, λαγνείας και καλοπέρασης.
γ) mohāsura: δαίμονας της πλάνης και της ψευδαίσθησης.
δ) krodhāsura: δαίμονας της οργής
ε) madāsura: δαίμονας της αλαζονείας και υπεροψίας.
στ) lobhāsura: δαίμονας της απληστίας.
ζ) mātsaryāsura: δαίμονας της ζηλοφθονίας κι επίκρισης.
Ο κύριος δαίμονας ή διάβολος όμως είναι ο ahaṅkārāsura, ο δαίμονας του εγωισμού και της ξεχωριστής ύπαρξης που διεκδικεί τα πάντα (ή τα θέλει όλα δικά του). Αυτός συνήθως εμφανίζεται με διαφορετικές μορφές ως ενσαρκωμένος Δαίμονας και με διαφορετικές ονομασίες στα κείμενα της Ινδίας, σε ύμνους, επικά, ρομάντζα κλπ.: Kaṃsa, Bali-mahārāja, Ravaṇa, Hiraṇyakṣa κλπ.
Μόνο όταν εξαλειφθεί αυτός ο κύριος Δαίμονας, θα πάψουν οι άλλοι να βασανίζουν τον άνθρωπο. Αυτό βέβαια δεν είναι καθόλου εύκολο δίχως βοήθεια.
