Για να διαβάζετε αυτές τις γραμμές, αγαπητοί μου αναγνώστες, σημαίνει πως κάποια πρότερη στιγμή ο νους σας αποφάσισε να στραφεί σε αυτήν τη δραστηριότητα. Και κάποια στιγμή, αργότερα, ο νους σας θα πει “Αρκετά!” και θα στραφεί σε μια άλλη δραστηριότητα, και ολόκληρος ο σωματικός οργανισμός με τα μάτια και άλλα όργανα θα υπακούσει.
Μάλλον θα το έχετε προσέξει. Πρώτα ο νους σκέφτεται, νομίζει, αποφασίζει (έστω συναισθηματικά) και μετά ο σωματικός οργανισμός ανταποκρίνεται και τα σωματικά όργανα – αυτιά, μάτια, πόδια, στόμα, χέρια κ.λπ. – εκτελούν την οδηγία ή απόφαση.
Όλα είναι φαινόμενα. Κι αυτά που ακούμε, βλέπουμε, πιάνουμε κ.λπ. Το σώμα μας, επίσης, η αίσθηση του βάρους του, της επαφής του με τα ρούχα και τον αέρα και το πάτωμα. Όλα είναι φαινόμενα.
Μα η νόηση, λένε πολλοί “επιστήμονες”, είναι επιφαινόμενο. Και η συνειδησία, η επίγνωση των φαινομένων όλων αυτών, και αυτή είναι επιφαινόμενο!
Βάζω εισαγωγικά στην λέξη “επιστήμονες” και ειρωνικό (!) θαυμαστικό στο τέλος, διότι μου φαίνεται πως η γνώμη αυτή είναι ανυπόστατη, αντεστραμμένη, παράλογη.
Ο νους δέχεται μια έκλαμψη, έμπνευση, και τη διατυπώνει σε λόγια (και αριθμούς και σχήματα, αν χρειάζεται). Ακολουθεί νοητική δράση και σχεδιασμός. Ακολουθεί σωματική δράση και παραγωγή (με συλλογή αναγκαίων υλικών κι επεξεργασία τους στη μορφή) αντικειμένων ή κινήσεων και λόγων.
Αυτά είναι φαινόμενα στον υλικό κόσμο όπου υπάρχει και κινείται και δρα το υλικό σώμα μας, πάντα με την καθοδήγηση της νόησης, επίγνωσης ή συνειδησίας. Δεν μπορεί η συνειδησία/νόηση να είναι επιφαινόμενο, όπως ισχυρίζονται αυτοί οι επιστήμονες, δηλαδή παράγωγο των φαινομένων που εκείνη ενεργοποιεί και παράγει. Δεν είναι λογικό!
Μερικοί διαχωρίζουν τη θέση τους. Λένε το ξεχωριστό “εγώ”, το αίσθημα χωριστότητας, “εγώ είμαι/υπάρχω”, ως ον ξεχωριστό και διαφορετικό από κάθε άλλο, αυτό είναι επιφαινόμενο. Η συνειδησία ή επίγνωση και νόηση είναι κάτι γενικό που υπάρχει γενικά, οικουμενικά. Το ξεχωριστό “εγώ” συνδεδεμένο με το ξεχωριστό σώμα είναι ψευδαίσθηση, πλάνη. Και επικαλούνται τον Βουδισμό που σε ορισμένα κείμενά του δηλώνει πως δεν υπάρχει ξεχωριστός εαυτός ή συνειδησία (= συνειδητότης).
Δυστυχώς, οι ψυχολόγοι, ψυχίατροι, ψυχαναλυτές κ.λπ. μελετούν και προσπαθούν να βοηθήσουν άλλους ανθρώπους. Μα δεν μπορείς να έχεις ορθή, ακριβή γνώση της ανθρώπινης ψυχολογίας ερευνώντας άλλους.
Διότι, συχνότατα, οι άλλοι ψεύδονται και, ακόμα συχνότερα, αυτοί που τους μελετούν ερμηνεύουν λαθεμένα τα στοιχεία που προσλαμβάνουν. Και μόνο η τεράστια μελέτη τους περί ονείρων δείχνει πόσο λανθασμένη είναι η όλη προσέγγιση κι “επιστήμη”. (Ναι, έχουν αποτελέσματα, μα και στην αρχαιότητα, με τον πτολεμαϊκό χάρτη των ουρανών, με τη γη στο κέντρο, οι καπετάνιοι έπλεαν κι έφταναν στον προορισμό τους.)
Πρέπει ο ειλικρινής ερευνητής να μελετήσει τον δικό του ψυχισμό υπό την καθοδήγηση κάποιου που το έχει ήδη κάνει και ξέρει αληθινή ψυχολογία.
Η συνειδησία, νόηση, επίγνωση, έμπνευση – αυτά δεν είναι επιφαινόμενα. Είναι η πηγή της ύπαρξης, της δράσης μας στον υλικό κόσμο.
Ο εγκέφαλος φαίνεται να είναι το κέντρο διοίκησης του σύνολου οργανισμού, μα κι αυτός, τελικά, παράγεται από τη γνώση την εμπεδωμένη στο DNA του γονιμοποιημένου ωαρίου που γίνεται το έμβρυο!
