1. Γνώρισα μια κυρία, σύζυγο γνωστού και μητέρα ενός γιου, που για χρόνια πίστευε πως κάποιος κακοποιός κρυβόταν κάτω από το κρεβάτι της. Σπάνια είχε το θάρρος να μπει στο σπίτι μόνη και να προχωρήσει στην κρεβατοκάμαρα. Φοβόταν έντρομη την απειλή κάτω από το κρεβάτι.
Ο έμμονος τρόμος την εμπόδιζε να μπει μόνη στην κρεβατοκάμαρα και να κοιτάξει κάτω από το κρεβάτι. Το είχε κάνει μερικές φορές με άλλους, μα η φοβία δεν έφυγε, παρότι έβλεπε πως δεν υπήρχε τίποτα.
Κάποια ώρα ξεπέρασε τη φοβία της. Αρχικά αυτή επανερχόταν. Την ένιωθε να τρεμουλιάζει στο στομάχι της και να της κόβει τα γόνατα, μα είχε πλέον αρκετή πίστη ώστε να κοιτά κάτω από το κρεβάτι και να διαπιστώνει πως δεν υπήρχε καμιά απειλή. Μετά, είχε αρκετή πίστη στη νέα κατάσταση και δεν χρειαζόταν να κοιτάει.
Ανακουφισμένη ένιωσε μεγάλο ξαλάφρωμα. Κατανόησε πως αυτή ήταν η κανονική εμπειρία της ζωής που ένιωθαν οι περισσότεροι άνθρωποι. Η φοβία, η κομπλεξική εμμονή, ήταν δικό της νοητικό ή ψυχικό κατασκεύασμα.
2. Μα φυσικά όλοι έχουμε τις ιδιαίτερες φοβίες ή άλλες εμμονές μας.
Μια άλλη κυρία, πάλι, ένιωθε το ρίγος φόβου όποτε περνούσε κοντά στον δημόσιο κάδο σκουπιδιών: φοβόταν πως θα την έλκυε και θα την κατάπινε! Μα και αυτής της πέρασε κάποια ώρα κι έκτοτε ένιωθε χαρά κάθε φορά που περνούσε από τον απειλητικό κάδο.
Πολλοί/πολλές θέλουν να προβάλουν τον εαυτό τους ως αμέριμνο και πρόσχαρο χαρακτήρα. Άλλοι ως έξυπνο και σοφό που έχει την ορθή γνώμη για κάθε θέμα. Άλλοι πάλι ως ταπεινό και δίκαιο χαρακτήρα. Άλλοι και άλλες έχουν άλλα.
Κάποιος νέος Ινδός 16 ετών είχε ξαφνικά τη σίγουρη αίσθηση πως θα πέθαινε όπου να ’ναι! Κι έμεινε με αυτήν πολλές μέρες – χωρίς να πεθάνει! Μα είκασε στον νου του τον θάνατο, την κηδεία και καύση του και τη στάχτη του. “Σίγουρα δεν είμαι αυτό το σώμα και ο νους που το φαντάζεται!” συνειδητοποίησε!
Στην πραγματικότητα όλοι φοβόμαστε ξαφνικό θάνατο, ή μοναξιά και αρρώστια, ή την ανημποριά στα γερατειά μας.
Για όλους υπάρχει μια απειλή – κάτω από το κρεβάτι, στον κάδο, στη ζωή.
Πόση ανακούφιση θα νιώθουμε αν ως δια μαγείας, ή πιο πρακτικά, αν μετά από κάποια μελέτη ή πειθαρχημένη ζωή, έφευγαν όλες αυτές οι φοβίες; Πώς θα εμπειρόμασταν τότε την κανονική ζωή;
3. Η ισχυρότερη εμμονή μας είναι ‘Εγώ είμαι μια ξεχωριστή ύπαρξη’, διότι ταυτιζόμαστε πλήρως με το σώμα και τον ψυχισμό μας (συνήθειες, προδιαθέσεις, έντονες επιθυμίες, αρετές και κακίες). Αυτά είναι βέβαια ξεχωριστά και από μία άποψη διαφορετικά σε κάθε άνθρωπο, άντρα και γυναίκα. Αλλά η ανθρώπινη φύση είναι ίδια σε όλους, όπως η φύση του πεύκου είναι ολόιδια σε όλα τα πεύκα και η φύση του σκύλου είναι ίδια σε όλους τους σκύλους κοκ.
Στο σωματικό οργανισμό όλα αλλάζουν αδιάκοπα. Το σώμα μεγαλώνει, μένει στις ίδιες διαστάσεις για κάποιο διάστημα μετά συρρικνώνεται και πεθαίνει. Ο ψυχισμός μας επίσης αλλάζει ακατάπαυστα με φιλοδοξίες, συνήθειες, ιδέες, επιθυμίες, αξίες και παρόμοια. Αλλιώς σκέφτεται το παιδί, αλλιώς ο νέος, αλλιώς ο γέρος.
Μόνο η συνειδησία ή επίγνωση που θεάται όλες τις αλλαγές μένει ίδια. Εκείνη είναι ο αληθινός Εαυτός. Εκείνον δεν τον τραυματίζει κανένα όπλο, δεν τον καίει φωτιά, δεν τον πνίγουν νερά. Εκείνος βλέπει τον τραυματισμό, το κάψιμο, τον πνιγμό και όλη την ταραχή, όλο τον πόνο που τα συνοδεύει. Εκείνος είναι αθάνατος, άφθαρτος, απερινόητος.
Η μεγαλύτερη φοβία μας είναι ο θάνατος και το άγνωστο που ακολουθεί.
Μα ακόμα και αν πιστεύουμε πως Εκείνος γεννιέται και πεθαίνει αδιάκοπα, γιατί να φοβόμαστε ή να θλιβόμαστε;
Σίγουρο είναι, λέει ο Krishna στη Bhagavad Gītā, πως ό,τι γεννιέται θα πεθάνει, μα εξίσου σίγουρο είναι πως τον θάνατο τον ακολουθεί νέα γέννηση (2.23-27). Μα ποιος ενδιαφέρεται να ερευνήσει σε βάθος αυτήν την άποψη;
Η παιδεία μας, δυστυχώς, δεν βοηθάει καθόλου καθώς οι πιο πολλοί γονείς δεν ενδιαφέρονται και το σύνολο εκπαιδευτικό σύστημα έχει περιέλθει σε συνδικαλιστές και υπουργούς που κοιτάζουν μόνο τα δικά τους προσωπικά και κομματικά συμφέροντα.
Και παραμένουμε αιχμάλωτοι και υπνωτισμένοι στην άγνοια και στη συνήθεια προτιμώντας τις αφύσικες φοβίες κι εμμονές μας.
