Έχω γράψει επανειλημμένα πως ένας πολιτικός είναι ουσιαστικά «πολιτικάντης» (= μωρόδοξος, εξουσιομανής, εγωιστής) που βάζει στη συμπεριφορά του στο πολιτικό σκηνικό πρώτα τον εαυτό του και την επικράτησή του, μετά το κόμμα και την παράταξή του και τελευταίο και όπως τον συμφέρει το έθνος που υποτίθεται( και ο ίδιος προσποιείται) πως υπηρετεί!
Ο μόνος σκοπός της παιδείας κι (επι)μόρφωσης είναι η δημιουργία καλών πολιτών με νομιμόφρονα κι ενάρετο χαρακτήρα. Σήμερα όμως τα υπουργεία παιδείας και οι συντεχνίες των εκπαιδευτικών σε όλες τις βαθμίδες, ασχολούνται με, και καυγαδίζουν για, ποταπότητες και ασημαντότητες και το γέμισμα του νου των εκπαιδευόμενων με πληροφορίες – πολλές από τις οποίες είναι άχρηστες.
Συνεπώς έχουμε λαούς και κυβερνήσεις που προέρχονται κι εκλέγονται από αυτούς τους λαούς που δεν έχουν καλό, έντιμο νομοταγή ψυχισμό (ή χαρακτήρα). Και ας παρακάμψουμε το βασικό γεγονός πως οι γονείς (ή κηδεμόνες) θα έπρεπε πολύ νωρίς να φροντίσουν να εμπεδώσουν θεμελιακές αρχές ηθικής στον ψυχισμό και στη συμπεριφορά των παιδιών τους.
Γράφω πάλι για το θέμα διότι ο εγωισμός κυριαρχεί παντού σε όλες τις κοινωνίες, σε όλες τις τάξεις, σε όλα τα άτομα.
Έχω γράψει επανειλημμένα πως ένας πολιτικός είναι ουσιαστικά «πολιτικάντης» (= μωρόδοξος, εξουσιομανής, εγωιστής) που βάζει στη συμπεριφορά του στο πολιτικό σκηνικό πρώτα τον εαυτό του και την επικράτησή του, μετά το κόμμα και την παράταξή του και τελευταίο και όπως τον συμφέρει το έθνος που υποτίθεται (και ο ίδιος προσποιείται) πως υπηρετεί!
Το βλέπουμε δεκαετίες τώρα με τους φανφαρόνους φαφλατάδες πολιτικάντηδες κάθε απόχρωσης στη δύσμοιρη χώρα μας. Οι πολιτικές που εξαγγέλλονται (κι ενίοτε) προωθούνται αποφασίζονται με κύριο κριτήριο το «πολιτικό κόστος», δηλαδή το κατά πόσο θα φέρουν ή θα διώξουν ψήφους!
Το ίδιο παρατηρείται και σε άλλες χώρες, ακόμα και στις λεγόμενες «προηγμένες (σοσιαλ-δημοκρατικές)» όπως η Βρετανία, η Γερμανία, η Σουηδία κλπ.
Παίρνω πρόσφατο (μέσα Οκτωβρίου) παράδειγμα τη Γερμανία από άρθρο της κυρίας Ξ. Κουναλάκη (Καθημερινή 13/10/ 22):
Πριν από λίγες ημέρες υπήρξε στο πρακτορείο Bloomberg η διαρροή ότι η Γερμανία προσανατολίζεται στην έκδοση κοινού χρέους, η οποία επισήμως διαψεύστηκε από την κυβέρνηση. Δεν αποκλείεται να βρίσκεται σε εξέλιξη κάποιο παζάρι τόσο στους κόλπους της Ε.Ε. όσο και σε αυτούς της ίδιας της γερμανικής κυβέρνησης. Και είναι πιθανό το μεγάλο «αγκάθι» σε αυτήν τη δραματική αλλαγή πλεύσης να αποδειχθεί ο υπουργός Οικονομικών, Κρίστιαν Λίντνερ, ο μίνι Σόιμπλε, όπως όλοι προειδοποιούσαν προεκλογικά. Το κόμμα του, οι Ελεύθεροι Δημοκράτες (FDP), καταποντίστηκε κάτω από το εκλογικό όριο του 5% στο κρατίδιο της Κάτω Σαξονίας την περασμένη Κυριακή. Αυτό σημαίνει ότι το FDP θα οξύνει το προφίλ της «ενδοκυβερνητικής» αντιπολίτευσης, καθιστώντας ακόμη δυσχερέστερη τη λήψη κοινών μέτρων μεσούσης της ενεργειακής κρίσης. Είναι βέβαιο ότι η έκδοση κοινού χρέους δεν θα αρέσει στον κ. Λίντνερ.
Όπως βλέπετε, είναι γενική πρακτική: πρώτα «Εγώ», μετά το κόμμα μου, τελευταίο δε, αν και όταν συμφέρει εμένα και το κόμμα μου, το Έθνος! Και αντανακλά τη νοοτροπία των πολιτών παντού!
