Απίστευτη Ινδία! Εδώ βρίσκεις τεράστια χάσματα πλούτου και φτώχειας, ομορφιάς και ασκήμιας, πνευματικής αριστείας και διαφθοράς.
Συχνά έκανα βόλτες δύο ή τρία χιλιόμετρα από το μέρος που έμενα, ξενοδοχείο ή πανεπιστήμιο. Και πάντα ψώνιζα ξηρούς καρπούς ή πατατάκια από μικροπωλητές στους πάγκους τους ή έπινα ένα βαρύ τσάι σε μια μικρή καντίνα.
Πριν πολλά χρόνια, σε μια από τις πρώτες επισκέψεις μου περπατούσα στον δρόμο με το μεγάλο ποτάμι δεξιά και μια σειρά από μικρές καντίνες και άλλους μικροπωλητές έξω από Μπαρόντα, Gujarat. Η γηραιά εύσωμη κυρία καθιστή οκλαδόν πουλούσε Khakhra και πατατάκια για λίγες ρουπίες. Πήρα ένα πακετάκι.
«Γιατί δεν πουλάς και τσάι;» ρώτησα και μου φαινόταν λαμπρή ιδέα. «Όπως εγώ και άλλοι θα θέλουν να πιούν καθώς μασουλάνε. Μα κι εσύ θ’ αυξήσεις τις πωλήσεις σου και το εισόδημά σου!»
Με κοίταξε παράξενα και γέλασε.
«Bhaiya,» είπε, «mere baaju mei ek Chaiwala hai. Agar mai chai bechungi toh wo kya krega? Uska pura ghar bas chai ke bharose chalta hai!»
Ένιωσα τεράστια αμηχανία – γιατί πίστευα πως ήμουν παρατηρητικός και λογικός. «Φίλε,» μου είπε, «δίπλα μου είναι αυτός που πουλάει τσάι. Αν αρχίσω εγώ να το πουλάω, τι θα κάνει αυτός; Η οικογένειά του εξαρτάται από τη δουλειά του!»
Πράγματι! Όσο έβλεπα πιο πέρα, δεξιά κι αριστερά, ήταν μια σειρά από μικροπωλητές με την ειδικότητά τους. Απλοί συν-άνθρωποι!
Την ευχαρίστησα ολόκαρδα και πήρα τσάι από τον διπλανό της.
Τι τεράστια διαφορά! Εμείς στη Δύση θα προσπαθούσαμε να κλείσουμε τον πλαϊνό μας! Τι διαφορά!
Απίστευτη Ινδία! Φτώχεια μα και ανθρωπιά!
