Ποιος μας ονειρεύεται άραγε – τον ξύπνιο, τον ύπνο μας και τα όνειρά τους;;;
Πιο ξύπνιοι και πιο κοντά στον αληθινό Εαυτό μας είμαστε όταν κοιμόμαστε βαθιά – παρά όταν είμαστε αφυπνισμένοι και δραστήριοι.
Ακούγεται παράδοξο κι εξυπνακίστικο για εντυπωσιασμό. Μα δεν είναι. Διότι ο νους μας, μας κοροϊδεύει λόγω του συνηθισμένου αντιληπτικού του τρόπου.
Ένα τρανταχτό παράδειγμα. Νομίζουμε πως όταν ξυπνούμε, αφυπνιζόμαστε στον κόσμο της πραγματικότητας – τα σεντόνια, το κρεβάτι, το δωμάτιο, οι τοίχοι, τα διάφορα έπιπλα κ.λπ.
Αλλά την ίδια αίσθηση πραγματικότητας έχουμε και όταν ονειρευόμαστε! Όλοι ονειρευόμαστε και το ξέρουμε. Κάποτε ξέρουμε πως, ενώ είμαστε πλαγιασμένοι και κοιμόμαστε, ονειρευόμαστε – πως βρισκόμαστε σε μια βάρκα, σε ήρεμη θάλασσα, μια ηλιόλουστη μέρα ή πως μας κυνηγά ένα λιοντάρι στη ζούγκλα. Το ένα είναι όνειρο ευτυχισμένο. Το άλλο εφιαλτικό. Μα όσο διαρκούν έχουμε την αίσθηση πως είναι η πραγματικότητα και ο οργανισμός μας έχει τ’ ανάλογα διαφορετικά συμπτώματα. Ως τη στιγμή που γνωρίζουμε ξαφνικά πως είναι όνειρο και θα ξυπνήσουμε σύντομα! Μα τα συμπτώματα έχουν μείνει: η καρδιά χτυπά και νιώθουμε δυσφορία ή ευτυχία!
Υπάρχει στον ψυχισμό μας κάποια δύναμη που προβάλλει τα όνειρα. Όταν είμαστε ξύπνιοι και ονειροπολούμε για τον/την σύντροφο ή διακοπές ή προαγωγή ή κάποια άλλη επιτυχία, πάλι μια δύναμη προβάλλει τις σκέψεις, εικόνες κι εμπειρία – χαράς ή θλίψης ή αγωνίας ή ό,τι άλλο.
Συνήθως θεωρούμε τα όνειρα και τις ονειροπολήσεις ψευδαίσθηση, πλάνη, κάτι φαντασιακό. Η πραγματικότητα είναι το υλικό περιβάλλον με όλες τις μορφές, τις μάζες και τα σώματα συμπεριλαμβανομένου και του δικού μας.
Αλλά την ίδια αίσθηση πραγματικότητας έχουμε και όταν ονειρευόμαστε στον ρηχό ύπνο. Η πιο ουσιαστική διαφορά που μας κάνει να δεχόμαστε την πραγματικότητα του ξύπνιου ως πιο αληθινή από εκείνη του ονείρου, είναι το ότι έτσι έχουμε συνηθίσει και το ότι περνούμε περισσότερο χρόνο στον ξύπνιο παρά στο όνειρο.
Πώς μπορούμε να είμαστε αμερόληπτα βέβαιοι πως όταν αφυπνιζόμαστε από βαθύ ύπνο ή κάποιο όνειρο, δεν προβάλλουμε το υλικό περιβάλλον μας με όμοιο τρόπο όπως προβάλλουμε το όνειρο;
Η λεγόμενη πραγματικότητα του ξύπνιου είναι διαφορετικό είδος ονείρου.
Μπορεί να νομίζουμε πως αυτή είναι πιο αληθινή επειδή το ξύπνημα γίνεται στο ίδιο υλικό περιβάλλον – κρεβάτι, δωμάτιο, κτήριο, δρόμος και ίδια πρόσωπα. Μα αυτό συμβαίνει επειδή έτσι αρέσει στη δύναμη που προβάλλει τα όνειρα.
Το μόνο αναλλοίωτο, πάντα ίδιο και αμετάβλητο, περιβάλλον είναι ο βαθύς ύπνος όπου δεν υπάρχει όνειρο, καμιά κίνηση, καμία εμπειρία. Μα εκεί στην απόλυτη μη-εμπειρία, υπάρχουν όλες οι άπειρες δυνατότητες εκδήλωσης!
