(Λέων Τολστόι και Shankaracharya Shantananda Sarasvati)
1. Η πρώτη εδώ ιστοριούλα είναι του Τολστόι:-
«Οι άνθρωποι αυτοκτονούν σχεδόν πάντα για δύο λόγους: είτε επειδή η ζωή δεν τους προσφέρει την ευτυχία που προσδοκούν είτε επειδή πιστεύουν ότι η ζωή τους είναι ανώφελη και οι ίδιοι ανίκανοι να υπηρετήσουν το όλον – να υπηρετήσουν, εννοείται, το όλον με τον τρόπο που εκείνοι νομίζουν ότι τους ταιριάζει. Και οι δύο λόγοι έχουν την αφετηρία τους σε μια εσφαλμένη αντίληψη για το σκοπό της ζωής. [Αλλού γράφει πως οι άνθρωποι πρέπει να έχουν τη γνώση αυτού που κάθε άνθρωπος πρέπει να κάνει προκειμένου να ζήσει, στον κόσμο αυτό, όσο γίνεται καλύτερα τη ζωή του μέσα στον σύντομο χρόνο που του έχει καθορίσει ο Θεός, η μοίρα, οι νόμοι της φύσης – πείτε το όπως θέλετε.…]
Στη σκήτη της Όπτινα, για περισσότερο από τριάντα χρόνια, ζούσε ξαπλωμένος κατάχαμα ένας παράλυτος μοναχός, που κουνούσε μόνο τ’ αριστερό του χέρι. Οι γιατροί έλεγαν ότι θα πρέπει να υπέφερε φριχτά, εκείνος όμως δεν παραπονιόταν για την κατάστασή του, ίσα ίσα, ευγνωμονούσε ειλικρινά τον Θεό κάθε στιγμή, κάνοντας το σταυρό του, κοιτώντας τα εικονίσματα, χαμογελώντας χαρούμενα που σιγόκαιγε ακόμα μέσα του η φλόγα της ζωής. Δεκάδες χιλιάδες προσκυνητές της σκήτης τον επισκέπτονταν, και δύσκολα μπορεί να συλλάβει ο νους το καλό που διέδωσε στον κόσμο τούτος ο καθηλωμένος σε μόνιμη ακινησία άνθρωπος.»
Σημ. Σκήτη της Όπτινα: Ιστορική σταυροπηγιακή ανδρική μονή στην επαρχία της Καλούγκα. Τη μονή είχαν επισκεφτεί αρκετοί Ρώσοι συγγραφείς και στοχαστές, ενώ γι’ αρκετό διάστημα είχε φιλοξενηθεί εκεί και ο Ντοστογιέφσκι (μετά τον θάνατο του γιου του), ο οποίος μετέφερε πολλές απ’ τις εντυπώσεις του στο έργο του Αδελφοί Καραμάζοφ.
2. Αυτή είναι από τον Ινδό σοφό και φύλακα της Βεδικής Παράδοσης τον Shantananda Sarasvati (1913-1997)
«Υπήρχε ένας σακάτης που δεν μπορούσε να κινηθεί και βασιζόταν στη φιλανθρωπία των άλλων. Οι άλλοι εκνευρίζονταν μαζί του και τον γελοιοποιούσαν επειδή ζητιάνευε. Μια μέρα ένας Άγιος πέρασε και αυτός ο καημένος του ζήτησε συμβουλή. Ο Άγιος βεβαιώθηκε πρώτα πως η συμβουλή του θα ακολουθείτο. Πήρε τον σακάτη και τον έβαλε κάτω από ένα δέντρο όσο πιο άνετα γινόταν: τον συμβούλεψε να μη δεχθεί καμιά ελεημοσύνη για τρεις συνεχόμενες μέρες.
Οι άλλοι χωρικοί είδαν τον Άγιο να τοποθετεί τον σακάτη κάτω από το δέντρο. Γεμάτοι περιέργεια ρώτησαν τον σακάτη αν μπορούσαν να τον βοηθήσουν. Εκείνος αρνήθηκε κάθε βοήθεια. Ακόμα κι όταν επέμεναν, εκείνος αρνιόταν υπακούοντας τον Άγιο κι έχοντας αυτοσεβασμό. Με την πίστη του στον Εαυτό απέκτησε σθένος και φωτίστηκε το πρόσωπο του. Μέσα σε τρεις μέρες, οι συγχωριανοί του απέκτησαν επίγνωση της εσωτερική δύναμής του: είδαν πως οι έγνοιες και ανησυχίες του είχαν εξαφανιστεί.
Αυτή ήταν και η έσχατη αλλαγή. Άρχισαν λοιπόν να φροντίζουν τον άνθρωπο, ενώ εκείνος στρεφόταν προς τη Χάρη του Εαυτού. Του προμήθευαν όλα όσα θα είχε ανάγκη ένας άγιος κι αυτός προμήθευε όλα όσα οι χωρικοί χρειάζονταν για να στραφούν προς τα μέσα.
Η επαφή με τον Ολοκληρωμένο Άγιο ήταν αρκετή για να μετατρέψει την πορεία μιας θλιβερής ζωής σε ιερή ζωή. Οι συνθήκες άλλαξαν χάρη στη συμβουλή που εφαρμόστηκε – ‘δεν χρειάζομαι τίποτα’.»
