“Εκείνο είναι πληρότητα, ετούτο είναι πληρότητα. Από την πληρότητα πληρότητα εγείρεται. Παίρνοντας την πληρότητα της πληρότητας, κρατάς μεν πληρότητα μα μένει επίσης πληρότητα”.
Είναι μια πανάρχαια διατύπωση για τον κόσμο. Η λέξη πληρότητα μεταφράζει το ουδέτερο “εκείνο που είναι πλήρες” pūrṇa. Πολλοί μεταφράζουν “το τέλειο” ή “τελειότητα”: Από το τέλειο το τέλειο εγείρεται. Παίρνοντας την τελειότητα του τέλειου, κρατάς μεν τελειότητα, μα μένει επίσης τελειότητα.
Οπότε τι βελτίωση μπορεί να γίνει εκεί ή εδώ; Και όμως φαίνεται να υπάρχει πολύς χώρος, μεγάλη έκταση για καλυτέρευση.
Εγώ ή εσύ, άντρας ή γυναίκα, φάσκουμε και αντιφάσκουμε. Είναι φυσικό. Διότι εγώ ή εσύ, άντρας ή γυναίκα, είμαστε τόσο μεγάλοι, περιέχουμε τόσες πολλές ομάδες ποικιλόμορφου πληθυσμού…
Το πλήρες δεν αδειάζει Το τέλειο δεν αλλάζει. Το απόλυτο, το σχετικό ησυχάζει.
Το πλήρες είναι σε κάθε περιοχή κενού. Το τέλειο σε κάθε μοίρα του ατελούς. Το απόλυτο σε κάθε άποψη του σχετικού. Το άχρονο σε κάθε στιγμή.
Ο χρόνος και το άχρονο δεν είναι διαφορετικά. Το απόλυτο και το σχετικό. Το τέλειο και το ατελές. Το πλήρες και το κενό.
Ο άνεμος της επιθυμίας φέρνει ταραχή. Ο άνεμος της επιθυμίας πάλι φέρνει την ησυχία και την ικανοποίηση.
Φτάνει ο νους να θυμάται. Τίποτε άλλο! Μόνο να θυμάται!
Να θυμάται τι, ρωτάς. Κι αμέσως μπαίνει κάτι άλλο.
Η πρακτική γίνεται στο σχετικό, στον χρόνο, στο ατελές και άδειο από ησυχία και ικανοποίηση.
Η πρακτική γίνεται με τη θύμηση μόνο. Είναι μια αυτοεξέταση που μοιάζει ενεργητική, δυναμική και συνεχώς συναντά το “εγώ ξέρω” και μάλιστα “εγώ ξέρω καλύτερα”!
Είναι γεμάτη εκπλήξεις και ανατροπές, καθώς εξερευνά τις ατέλειες στην απέραντη, όπως φαίνεται, έκταση της σχετικότητας. Κάθε θύμηση είναι έκπληξη και ταραχή και αναγνώριση του τέλειου και πληρότητα του κενού, όλα σε μια στιγμή.
Όμως, μην πεις πως καταλαβαίνεις.
Είσαι αιώνιος μαθητής, αιώνιος αρχάριος, κάθε στιγμή θύμησης. Δεν μπορείς να γνωρίσεις το Απόλυτο στη σχετικότητα και ας είναι ένα.
Από την ησυχία θεάσαι την ταραχή και ανησυχία, από την τελειότητα το ατελές, από το απόλυτο τη σχετικότητα.
Είσαι εκείνο το τέλειο που δεν βλέπεις, εκείνο που βλέπει όλα όσα βλέπονται, το εκπληκτικό μυστήριο.
Αυτό που αναζητάς είναι εκείνο που, αιωνίως παρόν, γνωρίζει πως αναζητάς και τι αναζητάς.
Δίχως πρόσωπο, δίχως εγώ – θέληση, θύμηση, θέαση.
Τίποτε άλλο.
