Ποτέ δεν βλέπουμε (ή αγγίζουμε κ.λπ.) το ίδιο το αντικείμενο. Μόνο την εικόνα στη συνειδησία μας.
Όλοι πιστεύουμε πως τα πράγματα, τα φαινόμενα, ο κόσμος, υπάρχουν έξω από μας, γύρω μας. Και οπωσδήποτε κάτι υπάρχει γύρω, έξω από μας. Αλλά τι είναι αυτό ή αυτά;
Ξέρουμε πώς βλέπουμε με τα μάτια: κάτι φωτογραφίζουν και το παρουσιάζουν στο μυαλό ως εικόνα. Αυτήν την εικόνα βλέπουμε.
Να μια καρέκλα.
Είναι ένα αντικείμενο έξω από το σώμα μας, έξω από το μυαλό μας, μα μέσα στο πεδίο της επίγνωσής μας – της δικής μου και δικής σας.
Νομίζουμε συνήθως πως βλέπουμε την καρέκλα. Μα στην πραγματικότητα βλέπουμε την εικόνα της μέσα στον νου μας, όχι το ίδιο το αντικείμενο. Όπως τώρα βλέπετε την εικόνα της οθόνης μέσα στον νου σας, όχι την ίδια την οθόνη μπροστά σας.
Έτσι έχουμε το αντικείμενο, που δεν το βλέπουμε, το φαινόμενο στο υλικό περιβάλλον μας και το νοούμενο, την εικόνα ή ιδέα στον νου μας.
Ποτέ δεν βλέπουμε (ή αγγίζουμε κ.λπ.) το ίδιο το αντικείμενο. Μόνο την εικόνα στη συνειδησία μας.
Και το ίδιο ισχύει για ήχους, ποιότητες αφής κ.λπ.
Και όμως συνεχώς μιλάμε, (ακούμε, γράφουμε, διαβάζουμε) για την πραγματικότητα των υλικών μορφών/όγκων στο περιβάλλον – που όμως δεν βλέπουμε ή αγγίζουμε!
Η πραγματικότητα που γνωρίζουμε είναι το θέαμα στον νου, στη συνειδησία ή επίγνωσή μας.
Κανονικά, θα έπρεπε να ερευνήσουμε πάρα πέρα, βαθύτερα τη διάσταση αυτή, τα νοούμενα. Να μάθουμε πώς σχηματίζονται, να μάθουμε από τι είναι φτιαγμένη αυτή η συνειδησία στην οποία παρουσιάζονται τα νοούμενα, οι εικόνες της εμπειρίας.
Μα εμείς μένουμε με αυτόν τον διχασμό: τον άγνωστο, απροσπέλαστο υλικό κόσμο και τον συνειδησιακό που παρουσιάζει τον πρώτο.
