Κάποιος με ρώτησε πώς μπορώ να γνωρίζω οτιδήποτε μα κυρίως πώς ο νους είναι παντελώς ήσυχος, όταν δεν υπάρχει σκέψη, που είναι κίνηση, ανησυχία. Και πρόσθεσε τη ρήση του Descartes – cogito ergo sum ‘σκέφτομαι άρα υπάρχω’.
Πρώτα ας διορθώσουμε τον Ντεκάρτ. Υπάρχω και γι’ αυτό σκέφτομαι – sum ergo cogito. Η σκέψη, το σκέψιμο, είναι παράγωγο του υπάρχοντος όντος ή του νου του. Όχι το αντίθετο. Και γνωρίζεις πως υπάρχεις, έχεις επίγνωση της ύπαρξής σου δίχως σκέψη. Δεν χρειάζεσαι τη σκέψη για να γνωρίζεις πως υπάρχεις ή έστω για να το συμπεράνεις με τη σκέψη ως αποδεικτικό στοιχείο. Απλώς έχουμε συνηθίσει στο σκέψιμο.
Το σκέψιμο που τρέχει ανεξέλεγκτο στο μυαλό με παρελθοντικά συμβάντα ή μελλούμενα, με φαντασιώσεις και με διαλόγους ή μονολόγους, ξεκίνησε νωρίς στα μικράτα σου και μετά δεν σταματά εύκολα ή για πολύ.
Αλλά, ναι, μπορεί να επέλθει βαθιά ησυχία στον νου, δίχως σκέψη, όπως
στον βαθύ δίχως όνειρα ύπνο, οπότε τίποτα δεν κινείται, δεν υπάρχει σκέψη, σχόλιο ή κρίση.
Κι έχεις αμίλητη, αδιατύπωτη επίγνωση της κατάστασης του νου. Διότι εσύ είσαι το Ον που παρατηρεί τον νου και δεν χρειάζεσαι λόγια για να γνωρίζεις αυτό που θεάσαι.
Όταν θες να πας στην τουαλέτα νιώθεις άμεσα την ανάγκη και μετά ο νους σκέφτεται πώς να την ικανοποιήσει.
Αν διψάσεις νιώθεις το τσούξιμο της δίψας και μετά ο νους σκέφτεται πώς να την ικανοποιήσει.
Το πρόβλημα είναι η νωθρότητα του νου μας γενικά, η έλλειψη προσοχής κι εγρήγορσης να γνωρίζουμε άμεσα δίχως τη μεσολάβηση του μυαλού κι έτσι ταυτιζόμαστε με το μυαλό και τις λειτουργίες του. Έτσι δεν γνωρίζουμε στα σίγουρα, με πεποίθηση, πως εγώ παρατηρώ το μυαλό και δεν είμαι αυτό.
Ναι, βέβαια, μακάρι να ησυχάσει εντελώς ο νους και να έχετε σιγουριά πως θα το γνωρίζετε δίχως σκέψη και τότε θα αισθάνεστε βαθιά, σιωπηλή ασυνήθιστη αγαλλίαση.
Δοκιμάστε το!
