1. Πάρα πολλοί άνθρωποι στην εποχή μας αναζητούν “εσωτερική γαλήνη”. Πολλοί άλλοι αναζητούν γνώση σε διάφορες μορφές. Άλλοι πάλι επιθυμούν να εκδηλώνουν στην ομιλία και στη δράση τους γενικά ιδιότητες όπως καλλιτεχνία, θάρρος, οξυδέρκεια, συμπόνια κλπ. Όλοι όμως θέλουμε να νιώθουμε ευτυχισμένοι – ένα είδος αφρώδους, κεφάτης χαράς ή ήσυχης ικανοποίησης.
Η “εσωτερική γαλήνη” δεν είναι πολύ διαφορετική από την “ήσυχη ικανοποίηση”. Αλλά δίνονται πολλές παραπλανητικές πληροφορίες – και σε βιβλία και στο Διαδίκτυο.
Παίρνω το πρόσφατο (τέλη Οκτωβρίου) παράδειγμα μιας κυρίας που αντιπροσωπεύει τη γνώμη πολλών “ειδικών” για το θέμα.
2. Η κυρία, που έχοντας η ίδια μετά από χρόνια αναζήτησης βρει εσωτερική γαλήνη, γράφει ότι αρχικά νόμιζε πως η εσωτερική γαλήνη ήταν κάτι που επιδιώκει κι επιτυγχάνει ο άνθρωπος και το ελέγχει μετά από διάβασμα βιβλίων ή ακούγοντας σειρές διαλέξεων ή συναθροίσεις με γιόγκα πρακτικές και παρόμοια.
Το έκανε αυτό για περίπου 10 έτη ωσότου μια μέρα συνειδητοποίησε πως όλες οι προσπάθειές της με τις πρακτικές που υιοθετούσε κατά καιρούς ήταν μια μορφή βίας κατά του εαυτού της.
Ήταν και είναι μια άρνηση του τι σκέφτεσαι, αισθάνεσαι, κάνεις.
Η γαλήνη δεν είναι κάτι που θα κατακτήσεις ή επιτύχεις μα κάτι που βρίσκεται ήδη μέσα σου, κάτι που ήδη κατέχεις και χρειάζεται μάλλον ν’ αφήσεις πράγματα και κινήσεις, να παραδώσεις επιθυμίες, ιδέες και προσδοκίες σχετικές με τη γαλήνη.
Έτσι γίνεται αισθητή η ήδη παρούσα γαλήνη κι εσύ είσαι αυτή που είσαι, όπως είσαι.
Η γαλήνη δεν είναι κάτι που εσύ πετυχαίνεις ή δημιουργείς με τις επιθυμίες, σκέψεις και προσπάθειες μα κάτι που με αυτές όλες την ταράζεις. Είναι όπως η στρωμένη, ατάραχη επιφάνεια μιας λίμνης όπου αντανακλάται καθαρά ο περίγυρος και το πρόσωπό σου αν κοιτάξεις. Μα αν την αγγίξεις την ταράζεις και η γαλήνια επιφάνεια ρυτιδώνεται, κυματίζει. Μην αγγίζεις!
– – – – – –
3. Αυτά όλα είναι πολύ ορθά. Μα πώς δεν αγγίζεις, δεν κάνεις τίποτα ώστε να παρουσιαστεί η γαλήνη που υπάρχει;
Πώς και ποια εμπόδια ή ταραχές έχουν δημιουργηθεί ώστε να μη νιώθεις πως υπάρχει γαλήνη και να νιώθεις πως πρέπει να την ψάξεις μα δίχως προσπάθειες;
Μπορείς να καθίσεις όλη μέρα σε μια άνετη πολυθρόνα και να μην κάνεις τίποτα. Μα θα επέλθει γαλήνη έτσι; Βρίσκεις πως ο νους καταπιάνεται με χίλια πράγματα, με κυκλωτές σκέψεις και διαδοχικούς συνειρμούς – και μπορεί να κοιμηθείς ή να χαθείς σε όνειρα. Ή σε πιάνει πυρετός καθώς προσπαθείς να βρεις τα εμπόδια.
Όχι, πρέπει να μάθεις να αφήνεις τον νου να ησυχάζει. Αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο.
Πρέπει να μάθεις να θεάσαι τις σκέψεις που έρχονται είτε ως απάντηση στο ερώτημά σου είτε άσχετα με το ερώτημά σου.
Και μαθαίνεις με το να ακροάζεσαι απλά, φυσικά, πλατιά, δίχως προσπάθεια…δίχως επιθυμία.
Καθώς ακροάζεσαι, βλέπεις τις σκέψεις, σχετικές και άσχετες, να έρχονται και να περνούν, να ακούγονται στον νου και να σβήνουν στη σιγή του.
Αυτή η σιγή είναι το κλειδί.
Και βαθμιαία, αν δεν ταυτίζεσαι με τις σκέψεις και τις επιθυμίες, αν η επίγνωσή σου που παρατηρεί τις κινήσεις αυτές δεν ταυτίζεται με αυτές και δεν παρασύρεται, βαθμιαία η σιγή βαθαίνει.
Οι σκέψεις και συγκινήσεις έρχονται πάλι, οπότε πάλι πρέπει να κρατηθεί η επίγνωση, αταύτιστη και ακίνητη και να μένει με τη σιγή.
Έτσι γίνεται η γαλήνη αισθητή.
Υπάρχει ένα στοιχείο πάνω και πέρα από τον νου, που παρατηρεί όλα όσα συμβαίνουν στον νου, έχει επίγνωση όλων όσων συμβαίνουν μέσα στον νου.
Εκείνη η επίγνωση βρίσκει τη γαλήνη, είναι η ίδια γαλήνη καθαυτή και η γαλήνη διευρύνεται.
