Ν’ αφήσουμε έναν κόσμο καλύτερο για τη νέα γενιά – αυτό είναι το μόνο νόημα για τη ζωή μας, αντί να κοιτάμε πρώτιστα τη δική μας καλοπέραση.
Μικρά παιδιά παίζουν βρίσκοντας ευχαρίστηση στο παιχνίδι. Κάνουν πράξεις που έχουν «σημασία» μόνο επειδή τα καθοδηγούν οι μεγάλοι – γονείς, δάσκαλοι, συγγενείς κ.λπ.
Εμείς οι μεγάλοι ψάχνουμε για «νόημα στη ζωή» και «σημασία». Έτσι διαμορφώθηκε η νοοτροπία μας. Το θεωρούμε απαραίτητο σε κάθε βήμα, σχεδόν, σε κάθε πράξη μας.
Μα τι σημαίνει αυτό το ψάξιμο για «νόημα»;
Γεννιόμαστε, ζούμε και πεθαίνουμε. Το μόνο σοβαρό νόημα είναι να ζήσουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο κάνοντας τους άλλους ευτυχισμένους. Όπως θέλουμε την ευτυχία εμείς τη θέλουν και οι άλλοι – συμπολίτες, συνάνθρωποι. Και αν δεν μας πολυνοιάζουν αυτοί, μας νοιάζουν σίγουρα τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας. Οπότε, αν όντως νοιαζόμαστε γι’ αυτά και τ’ αγαπάμε, όπως είναι στη φύση μας , τότε θα προσπαθήσουμε να κάνουμε τον κόσμο καλύτερο γι’ αυτά – όχι χειρότερο.
«Ποιος άνθρωπος θα δώσει στο παιδί του πέτρα αν αυτό του ζητήσει ψωμί;…» ρωτά ο Ιησούς (Ματθ.7-9).
Ν’ αφήσουμε έναν κόσμο καλύτερο για τη νέα γενιά – αυτό είναι το μόνο νόημα για τη ζωή μας, αντί να κοιτάμε πρώτιστα τη δική μας καλοπέραση. Μόνο έτσι θα έχει και αυτή πραγματική καλοπέραση.
Αυτό είναι το φυσικό παιχνίδι για μας τους μεγάλους, τους ώριμους ενήλικες. Και το παιχνίδι παίζεται για το παιχνίδι καθώς ενεργούν οι φυσικές ορμές της αγάπης, αλληλεγγύης, φροντίδας. Μόνο όταν δεν νιώθουμε αυτές τις φυσικές παρορμήσεις, ψάχνουμε για νόημα και φτιάχνουμε κακάσχημο κόσμο.
Αυτό έχει πλάκα – το να παίζεις το παιχνίδι! Το άλλο έχει κόπωση!
Όλα τα παιχνίδια έχουν κανόνες τους οποίους γνωρίζουμε και σεβόμαστε. Όλα έχουν τέλος. Όπως όλες οι μορφές έχουν τέλος. Διότι τίποτα στον εκδηλωμένο κόσμο δεν μένει αμετάβλητο.
Αυτό το παιχνίδι πράγματι έχει μεγάλη πλάκα!
