πώς διαφέρουν από νωρίς τα παιδιά – ο αθλητικός τύπος, ο μουσικός, ο ζωγράφος, ο ζαβολιάρης, ο ντροπαλός κι εσωστρεφής, ο επιθετικός…
Μερικοί θέλουν να δαμάσουν τον εαυτό. Στην παράδοση του Βούδα λένε (βασισμένοι στο Dharmapada) «Ένας μπορεί να κατακτήσει χιλιάδες ανθρώπους, μα ο ανώτερος κατακτητής είναι αυτός που κατακτά τον εαυτό του». Έτσι το δάμασμα του εαυτού θεωρείται πιο σπουδαίο και αναγκαίο επίτευγμα.
Άλλοι θέλουν ν’ απελευθερώσουν τον εαυτό που είναι ήδη δαμασμένος, ή εξαρτοποιημένος, από ανατροφή στην οικογένεια και παιδεία στο σχολείο.
Μα ποιος θα δαμάσει, ή ελευθερώσει, τον εαυτό; Υπάρχει άλλος εαυτός που θα το κάνει αυτό;
Στην πραγματικότητα και οι μεν και οι δε εννοούν τον εγωισμό που κυριαρχεί στις ενέργειες ή δραστηριότητες του νου. Διότι από πολύ νωρίς, από τη μέρα της γέννησης, το άτομο, το βρέφος αρχίζει να εξαρτοποιείται καθώς δέχεται βομβαρδισμό εντυπώσεων κι επιδράσεων που φορμάρουν το «εγώ». Μαθαίνει μια γλώσσα, παίρνει ένα όνομα, βλέπει πως ανήκει σε μια οικογένεια, απορροφά θέλοντας και μη αντιλήψεις εθνικής κουλτούρας, θρησκείας, ηθικής. Και μαθαίνει τους κανόνες συμπεριφοράς στην οικογένεια, στο σχολείο, στον κύκλο φίλων, στην ευρύτερη κοινωνία. Ακραία απόρριψη και καταπολέμηση κανόνων κάνει το άτομο αντικοινωνικό, παράνομο, παρία.
Αναγκάζεσαι ν’ ανήκεις. Μα κάτι στη φύση σου επίσης θέλει ν’ ανήκει κάπου, χωρίς όμως να χάνεται η ατομικότητα και το εγώ σου. Τελικά θέλοντας και μη, με αβεβαιότητα, ντροπή και φόβο, υποτάσσεσαι στις μεγαλύτερες ομάδες.
Είναι μια μεγάλη, αδιάκοπη προετοιμασία εξαρτοποίησης.
Γεννιέσαι πράγματι με νου καθαρό tabula rasa (πλάκα άγραφη);
Μα τότε πώς διαφέρουν από νωρίς τα παιδιά – ο αθλητικός τύπος, ο μουσικός, ο ζωγράφος, ο ζαβολιάρης, ο ντροπαλός κι εσωστρεφής, ο επιθετικός κ.λπ. κ.λπ.;… Κάτι πρέπει να φέρνουν μαζί τους, κάτι από κάπου.
Πώς ξεφεύγεις απ’ όλο αυτό το φορμάρισμα που δεν γίνεται και μ’ έναν λογικό, καλά οργανωμένο τρόπο μα πιο πολύ στην τύχη και άτακτα; Μα έστω κι έτσι μαζεύεις πολλές ιδιότητες, δεξιότητες μα και αδυναμίες, πολλά προτερήματα μα κι ελαττώματα. Και δεν τα θέλεις όλα!
Υπάρχει κάτι άλλο; Θα μπορούσες να ξεφύγεις απ’ όλα αυτά τα επίκτητα καλά και κακά και να είσαι ένας αγνός εαυτός, δυνατότερος, λεπτότερος, μεγαλύτερος – δίχως δυσάρεστα αρνητικά στοιχεία;
Ο νους υποψιάζεται πως αυτός ο Εαυτός υπάρχει. Μα πώς τον φτάνεις; Πώς φεύγουν όλα τα επίκτητα, τα δυσάρεστα και ανεπιθύμητα;
