(από το Κατανοώντας τα Μυστήρια, Wen Tzu 7).
Οι άνθρωποι ξεπέφτουν από την ουσιώδη και αληθινή φύση τους όταν ακολουθούν και προσκολλιούνται σε επιθυμίες. Όταν χάνουν έτσι τη φύση τους σχηματίζεται μια δεύτερη φύση και τότε οι πράξεις τους δεν είναι ποτέ ορθές. Το αποτέλεσμα είναι μίανση και σύγχυση στο άτομο και μίανση και χάος στην Πολιτεία.
Και επειδή τώρα δεν καταλαβαίνουν πράγματα και γεγονότα δεν μπορούν να έχουν καθαρότητα και γαλήνη. Έτσι, καθώς δεν ακούν πια το Τάο και την Οδό του, δεν βρίσκουν τα μέσα να επανέλθουν στην αληθινή φύση τους.
Η ουσιώδης φύση του ανθρώπου στην αρχέγονη μορφή του δεν έχει καμιά διαστροφή, καμιά βεβήλωση. Μα μετά από πολύ χρόνο προσκόλλησης στα αντικείμενα επιθυμιών αναφύεται η δεύτερη φύση που με την προσκόλληση και το πάθος προκαλεί λησμονιά της πρώτης και συμμόρφωση στις νέες συνήθειες.
Η ουσιώδης φύση του νερού μένει στην καθαρότητα – μα το χώμα τη μιαίνει. Η ουσιώδης φύση του ανθρώπου μένει σε γαλήνια μακαριότητα μα η συνήθεια και το πάθος τη μιαίνουν.
Μόνο οι σοφοί ξεφεύγουν από τα δεσμά της δεύτερης φύσης κι επανέρχονται στον εαυτό τους, στο Τάο.
Οι σοφοί δεν χρησιμοποιούν τη γνώση για να εκμεταλλεύονται πράγματα και πρόσωπα, δεν αφήνουν επιθυμίες να διασπάσουν την ψυχική αρμονία τους. Ευλύγιστοι, σταθεροί και ασφαλείς στο Τάο, δεν κινδυνεύουν ποτέ.
Γαλήνια μακαριότητα είναι η κορύφωση της αρετής. Η γαλήνια ευλυγισία είναι λειτουργία του Τάο. Η γαλήνια κενότητα είναι η Πρωταρχή όλων των όντων. Έχοντας και τις τρεις ιδιότητες, εισέρχεσαι στο Άπειρο που είναι άμορφο και αμετάβλητο: είναι η ζωή αιώνια.
