Παίρνουμε τον εγωισμό μας ως φυσικό φαινόμενο…
«Όλοι θα πρέπει να ξεπεράσουν τους εγωισμούς τους» γράφει ο Αθανάσιος Έλλις (Καθημερινή 30/5/24) σε άρθρο που βρίσκει πως ο ελληνισμός δεν έχει την ενότητα που πρέπει για να διασφαλίσει την οικουμενική [μα και την τοπική στην Ελλάδα] παρουσία του. Και συνεχίζει –
Οι πολιτικοί, οικονομικοί και πνευματικοί ταγοί, η ελληνική κυβέρνηση, η ηγεσία της Εκκλησίας, όπως και άλλοι λιγότερο ορατοί παράγοντες, έχουν όλοι κοινή ευθύνη να αποφεύγουν τις προσωπικές συγκρούσεις που έχουν πλήξει τον σκοπό και να επικεντρώνονται στη διασφάλιση της μακροπρόθεσμης επιβίωσης και ισχύος του έθνους. Η πρόκληση για όλους, συμπεριλαμβανομένων των μέσων ενημέρωσης –τουλάχιστον των σοβαρών και ισχυρών διαμορφωτών της κοινής γνώμης που πραγματικά ενδιαφέρονται, χαίρουν εκτίμησης, κι επηρεάζουν–, είναι να δημιουργήσουν τις απαραίτητες συνθήκες για ειλικρινή επικοινωνία και συνεργασία.
Το κείμενο υπονοεί πως όλοι αυτοί οι παράγοντες δεν ομονοούν και, ουσιαστικά, επιδιώκουν προσωπικό όφελος και όχι τη διασφάλιση του ελληνισμού. Και είδαμε στην Ελλάδα σε διαδηλώσεις φρενήρεις διαδηλωτές να φωνάζουν «Ας καεί η Ελλάδα» και παρόμοια συνθήματα πλήρους εγωιστικής (αριστερής) έξαρσης.
Τι είναι αυτός ο εγωισμός; Γιατί υπάρχει και πού;
Πώς ξεπερνιέται;
Προφανώς υπάρχει στη συναισθηματική άποψη του ψυχισμού μας – σε παιδιά, σε νέα μα και ηλικιωμένα πρόσωπα, μορφωμένα και αμόρφωτα, θρησκευόμενα και μη.
Εγώ οπωσδήποτε τον έχω και δεν έχω γνωρίσει κανένα πρόσωπο που να μην τον έχει. Πού και πού βλέπω κάποιο πρόσωπο να κάνει μια προσπάθεια αναχαίτισης του ορμητικού, θορυβώδους εγωισμού του, όπως και στον εαυτό μου, μα τέτοιες προσπάθειες είναι σαν σταγόνες δροσούλας στη Σαχάρα.
Ο τρόπος με τον οποίο γράφει ο Έλλις (και άλλοι πολλοί) δείχνει πως παίρνουμε τον εγωισμό μας ως φυσικό φαινόμενο. Μα αν είναι όντως φυσικός τότε γεννιόμαστε με αυτόν και ο νους μας, η ψυχή μας, η καρδιά μας, δεν είναι άγραφη πλάκα, όπως υποστηρίζουν αρκετοί (tabula rasa).
Τον κληρονομούμε από τους γονείς ή τον μιμούμαστε νωρίς νωρίς από το ευρύτερο ανθρώπινο περιβάλλον;
Ξεπερνιέται; Πώς;
Αυτό θα έπρεπε να απασχολεί το υπ. Παιδείας, όλους τους γονείς κι εκπαιδευτικούς, κυρίως για τη νηπιακή ηλικία. Διότι αργότερα οι χαρακτήρες έχουν σκληρύνει!
