Άρης Αλεξανδρής
Σύγχυση από ψηλά
Η αποτυχία του πρόσφατου ανασχηματισμού οφείλεται σε δύο δομικά προβλήματα της κυβέρνησης. Αφενός, στην πλημμελή οργάνωση του εαυτού της: η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας αρέσκεται τόσο πολύ στη στρατηγική ως έννοια και αυτοσκοπό, που της διαφεύγει το πρακτικό, εκτελεστικό της κομμάτι. Υπερεκτιμά την εξυπνάδα της, παρασύρεται από την αυτοπεποίθησή της και συχνά μπουρδουκλώνεται στο ίδιο της το καμάρι, παίζοντας μάλιστα χωρίς αντίπαλο. Αφετέρου, οφείλεται στην ελλειμματική πρόσληψη της ευρύτερης πραγματικότητας: ο Κυριάκος Μητσοτάκης και οι συνεργάτες του δυσκολεύονται αρκετά να γεφυρώσουν το εμπειρικό χάσμα που τους χωρίζει από την κοινωνία και ορισμένες κατηγορίες ψηφοφόρων τους, με αποτέλεσμα να σχηματίζουν μη ρεαλιστικές απόψεις για το πώς έχουν τα πράγματα έξω από το Μαξίμου. Οι μεγάλες εμπνεύσεις που ακούγονται σπουδαίες στο γραφείο δεν ηχούν το ίδιο σε λιγότερο φανατικά περιβάλλοντα.
Παιδική αφέλεια
Η πρόταση υπουργοποίησης του Ευάγγελου Αποστολάκη ήταν ένα πολύπλευρο σφάλμα που σίγουρα διαπράχθηκε με την απατηλή εντύπωση της «πολύ καλής ιδέας». Η επιθυμία της πολιτικής συναίνεσης, όταν απευθύνεται σε μια πολιτική δύναμη σαν τον ΣΥΡΙΖΑ, αποτελεί παντελώς αφελή και άτοπη αξίωση, και η αδυναμία της κυβέρνησης να το καταλάβει δείχνει ότι έχει ακόμα πολλά να μάθει σχετικά με την οντότητα και τον τρόπο λειτουργίας του ΣΥΡΙΖΑ. Ο λόγος που ο Αλέξης Τσίπρας και η παράταξή του δεν προσεγγίζονται δεν είναι ότι είναι τάχα δύσκολοι ανταγωνιστές ή ότι απαιτούν κάποια διπλωματική οδό τρομερής ευφυΐας. Είναι ότι δεν επιθυμούν την προσέγγιση. Δεν τους ενδιαφέρει η συναίνεση, γιατί δεν βλέπουν την πολιτική ως σύνθεση με κοινωνικό πρόσημο. Τους ενδιαφέρει μόνο η εξουσία. Τα περί εθνικής συνεννόησης και στρατηγικής, που ακούστηκαν προσφάτως, δεν είναι παρά αφηρημένες διατυπώσεις χωρίς βάθος και ειλικρίνεια. Αλλά ακόμη και αν ο ΣΥΡΙΖΑ επιθυμούσε πράγματι μια σύγκλιση επί σημαντικών θεμάτων, για ποιον λόγο να του δοθεί το δικαίωμα να συμβάλει, έστω κατά τι, στην άσκηση της εκτελεστικής εξουσίας; Εχει δείξει κάποια ικανότητα στο παρελθόν που αγνοούμε;
Επίκληση στον ξένο
Η συναίνεση, λοιπόν, μαζί με την αναγωγή των φυσικών καταστροφών του μέλλοντος στη σφαίρα της συλλογικής πολιτικής διαχείρισης, διά του υπουργείου Πολιτικής Προστασίας, ήταν καταδικασμένες εξαρχής. Επιπλέον, η επιλογή Αποστολάκη χωλαίνει και σ’ ένα άλλο σημείο: στην αντιπροσωπευτικότητα. Τα ανοίγματα του Κυριάκου Μητσοτάκη σε άλλους χώρους είναι θεμιτά όταν βασίζονται στο τεκμήριο της δεξιότητας και του καλού αποτελέσματος (βλ. Πιερρακάκης) και όταν δεν προσκρούουν σε ζητήματα αρχών. Η θητεία του Αποστολάκη στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, όμως, δεν κομίζει ούτε κάποιο εχέγγυο διοικητικού ταλέντου ούτε, βέβαια, το απαραίτητο έρεισμα ηθικής σύμπνοιας με τους ψηφοφόρους της Νέας Δημοκρατίας. Το αντίθετο, μάλιστα, αν σκεφτεί κανείς τη διάσταση των δύο παρατάξεων σε κομβικά και πάντα επίκαιρα θέματα, όπως είναι η συμφωνία των Πρεσπών. Με λίγα λόγια: Αν κάποιος ήθελε να φέρει εκ νέου στην εξουσία τον Ευάγγελο Αποστολάκη, θα ψήφιζε το κόμμα του.
Στρατηγικό αυτογκόλ
Το φιάσκο του υπουργείου Πολιτικής Προστασίας σε επικοινωνιακό επίπεδο ήταν μάλλον αποτέλεσμα κακών υπολογισμών και συνεννοήσεων. Οσο και αν η παλινωδία Αποστολάκη εκθέτει τον ναύαρχο ανεπανόρθωτα σε όποιον βλέπει το περιστατικό χωρίς παρωπίδες (ο άνθρωπος είπε και ξείπε για να μη δυσαρεστήσει τον Αλέξη Τσίπρα), η κυβέρνηση όφειλε να έχει προβλέψει το κώλυμα και να έχει προετοιμαστεί καταλλήλως. Το συμπέρασμα ότι ο Ευάγγελος Αποστολάκης «φάνηκε κατώτερος των περιστάσεων», όταν απέρριψε την πρόταση που αρχικά αποδέχτηκε, δεν τιμά την κυβέρνηση, δεδομένου ότι τις περιστάσεις τις δημιούργησε η ίδια. Η επιλογή προσώπων κατώτερων των περιστάσεων είναι ενδεικτική της ποιότητας της κρίσης της.
Ζοφερή οπισθοδρόμηση
Αν όμως τα παραπάνω έχουν κάποια, έστω ανεπαρκή, εξήγηση, ο διορισμός του Θάνου Πλεύρη στη θέση του υπουργού Υγείας είναι ένας αψυχολόγητος παραλογισμός εκτός τόπου και χρόνου. Οι γνωστές ροπές του νέου υπουργού στην ακρότητα, εκπεφρασμένες είτε διά του αντισημιτισμού είτε, πιο πρόσφατα, διά της παρ’ ολίγον συμμετοχής στο φρικαλέα μισογυνικό Φεστιβάλ Γονιμότητας, δεν είναι απλώς λόγοι αποκλεισμού του από θέσεις εξουσίας, αλλά και ικανές αιτίες να απομακρυνθεί εντελώς από ένα κόμμα που θέλει να λέγεται φιλελεύθερο. Αλλά ακόμη και αν δεν λάβουμε καθόλου υπ’ όψιν αυτές τις παραμέτρους, το ερώτημα παραμένει: γιατί ο Θάνος Πλεύρης; Γιατί στο υπουργείο Υγείας; Διαθέτει ο νέος υπουργός κάποιο μυστικό προσόν που τον καθιστά κατάλληλο για ένα τόσο κρίσιμο πόστο ή μήπως είναι καλή εποχή η τρέχουσα για πειραματισμούς; Η αλήθεια είναι, βέβαια, πως υπουργοί σαν τον Κώστα Τσιάρα στο υπουργείο Δικαιοσύνης μαρτυρούν ότι οι παράγοντες της κατάρτισης και της σχέσης με το αντικείμενο δεν παίζουν ιδιαίτερο ρόλο στην επιλογή προσώπων από αυτήν την κυβέρνηση.
Υπαρξιακό πρόβλημα
Ενας ανασχηματισμός που θα μπορούσε και να μην έχει γίνει, αλλά τελικά έγινε όπως έγινε, θέτει προβληματισμούς σχετικά με την ταυτότητα και το μέλλον της Νέας Δημοκρατίας όπως τα οραματίζεται η ίδια. Είναι οι τελευταίες της επιλογές οι καλύτερες που μπορεί να κάνει; Σίγουρα δεν είναι αυτές για τις οποίες εξελέγη.
Πηγή: Καθημερινή
– – –
Όλα τα σχόλια των αναγνωστών είναι ευπρόσδεκτα, εφόσον δεν χρησιμοποιούν προσβλητικούς ή υβριστικούς χαρακτηρισμούς. Επίσης σχόλια στα οποία έχει επιλεγεί η “Υποβολή ως Ανώνυμος/η – Unknown” δεν θα δημοσιεύονται. Μπορείτε να επιλέξετε να υποβάλετε ένα σχόλιο είτε με το προφίλ σας στο Google (1η επιλογή), είτε το όνομά σας ή κάποιο ψευδώνυμο (2η επιλογή: “Όνομα/URL“), συμπληρώνοντας μόνο το πεδίο “Όνομα” (όνομα ή ψευδώνυμο της αρεσκείας σας). Όλα τα σχόλια πριν τη δημοσίευσή τους πρέπει να εγκριθούν από τον Διαχειριστή (comment moderation), γι’ αυτό πιθανόν να υπάρξει μια μικρή καθυστέρηση.
