του Στέφανου Κασιμάτη
Η θέση την οποία κατέχει κάποιος στο σύστημα της εξουσίας, καθώς και η απόστασή του από τη δημοσιότητα, συνήθως δημιουργεί έναν μύθο γύρω από το πρόσωπο αυτό. […]
Αντιστρόφως, η δημοσιότητα καταστρέφει τον μύθο. Ο Μάικλ Λιούις αναφέρει ένα έξοχο παράδειγμα, στο βιβλίο του για την κρίση στην Ευρώπη. Περιγράφει πώς ξέσπασε το bank run και κατέρρευσαν οι τράπεζες μόλις ο διοικητής της κεντρικής τράπεζας εμφανίσθηκε από την τηλεόραση για να καθησυχάσει τους καταθέτες. Οι Ιρλανδοί είδαν τότε ότι ο πανίσχυρος άνθρωπος που είχε την ευθύνη για τη λειτουργία του τραπεζικού συστήματος στη χώρα τους (δεν θυμάμαι το όνομά του) ήταν στην πραγματικότητα ένα άχρωμο και αδιάφορο γεροντάκι, χωρίς ίχνος πυγμής και αποφασιστικότητας. Αρχισαν, λοιπόν, να τρέχουν στις τράπεζες.
Ανάλογο είναι αυτό που συμβαίνει εδώ τις τελευταίες ημέρες με τις αλλεπάλληλες εμφανίσεις του Αλέκου Φλαμπουράρη. Για όσους δεν τον ήξεραν από το παρελθόν, η τοποθέτησή του στη θέση του στενότερου συνεργάτη του Αλέξη Τσίπρα δημιούργησε μια αχλή μυστηρίου γύρω από τον Αλ. Φλαμπουράρη. Αφού ο Τσίπρας τον ανέσυρε από τα αζήτητα για να τον έχει δίπλα του, έλεγαν, δεν μπορεί παρά να έχει ικανότητες που είναι απαραίτητες στον πρωθυπουργό. Ετσι έλεγαν, βασιζόμενοι στην εσφαλμένη πεποίθηση ότι οι άνθρωποι χρησιμοποιούν τη λογική για να παίρνουν τις αποφάσεις τους. Αυτά, ώσπου είδαν τον Αλέκο Φλαμπουράρη στην τηλεόραση.
Τι είδαν ακριβώς; Εναν άνθρωπο ο οποίος νομίζει ότι οι επενδύσεις θα έλθουν αν τις καλέσει (λέγοντάς τους, υποθέτω: «ελάτε επενδύσεις, τώρα!»), ο οποίος δεν έχει αντίληψη του χρόνου («τι θα πει χάσαμε χρόνο; Δεν καταλαβαίνω»―το είπε στην τελευταία συνέντευξή του) και ο οποίος έχει, στην καλύτερη περίπτωση, μια συγκεχυμένη γνώση των βασικών γεγονότων της Ιστορίας της Ευρώπης («οι Πολωνοί ήταν σύμμαχοι των Γερμανών στον πόλεμο»―το είπε και αυτό). Είδαν, εν ολίγοις, έναν συμπαθητικό και ήπιο άνθρωπο, ο οποίος όμως σου προκαλεί επιφυλάξεις όταν τον σκέπτεσαι ως υπουργό και μάλιστα σε μια τόσο κρίσιμη περίοδο όσο η τρέχουσα. Είδαν αυτό που έβλεπαν χρόνια οι φίλοι του και για το οποίο τον έλεγαν πάντα «ο καημένος ο Αλέκος».
Πηγή: Καθημερινή
Σχόλιο από τον Νικόδημο:
Θα πρόσθετα και την ψυχανάλυση του Σόιμπλε που μας έδωσε από την TV λέγοντας πως ο Γερμανός έχει οργισθεί διότι τώρα συναντά αντιστάσεις στο Γιούρογκουπ καθώς σιγά σιγά άλλες χώρες συντάσσονται με την Ελλάδα!!! Αυτό το είπε σχετικα με τις ύβρεις που εκτόξευσε ο Σόιμπλε κατά του Βαρουφάκη, ενώ έγινε γνωστό πια πως οι απαράδεκτες ύβρεις ήταν αποκύημα κακής μετάφρασης δημοσιογράφων κι ερμηνείας των ημιμαθών μαρξιστών στο ΥΠΕΞ. Ο άλλος μαρξιστής και λαλίστατος Στρατούλης απεκάλεσε τον Σόιμπλε “εμμονικό” για το ίδιο (ανύπαρκτο) περιστατικό – το οποίο στη συνέχεια προκάλεσε διπλωματική ενέργεια του ΥΠΕΞ!
Οταν ο Φλαμπουράρης ρωτήθηκε ποιες άλλες χώρες τάσσονται στο πλευρό μας, απάντησε – “Δεν έχει σημασία ο ονοματισμός· σημασία έχει το σιγά σιγά”. Και δυο βδομάδες νωρίτερα είχε πει πως δεν πειράζει αν μας λείπουν 200 ή 300 εκμ. για τη δόση μας στο ΔΝΤ, θα τα δώσουμε 2-3 μήνες αργότερα – όπως παλαιότερα έκαναν με τα βερεσέ τους στους μπακάληδες πολλοί νεοέλληνες…
Ευτυχώς ο εξυπνότερος λαός του κόσμου αντιλήφθηκε πως ακριβώς τέτοιους υπουργούς χρειαζόμαστε – οξυδερκή, εξευρωπαϊσμένα μυαλά – και τους ψήφισε στην εξουσία!
