της Λώρης Κέζα
Σαν νέγροι στις βαμβακοφυτείες. Έτσι ήταν οι Ρουμάνοι στο πτηνοτροφείο της Αχαΐας. Κάνουμε τη σύγκριση και ορισμένοι θα σταθούν στη διατύπωση. Γιατί λέμε «νέγροι» και δεν λέμε «έγχρωμοι»; Μπορούμε να αναλύουμε επί ώρες τον ρατσισμό των λέξεων. Γιατί λέμε «λαθρομετανάστες» αφού δεν υπάρχουν λαθραίοι άνθρωποι; Και αναλύοντας τη γλώσσα, αυτό το εργαλείο της σκέψης, απομακρυνόμαστε από τα γεγονότα. Τα γεγονότα είναι ξεκάθαρα.
Εννέα μετανάστες εργάζονταν το τελευταίο δίμηνο σε πτηνοτροφική επιχείρηση. Το αφεντικό τους υποχρέωνε να δουλεύουν 19 ώρες την ημέρα. Κατόπιν τους κλείδωνε σε δωμάτια, χωρίς θέρμανση, με λίγο φαγητό. Πυροβολούσε στον αέρα για να τους τρομάξει, άφηνε ελεύθερα άγρια σκυλιά και φυσικά δεν τους έδινε τα δεδουλευμένα. Οπως γινόταν στις βαμβακοφυτείες, όπως γινόταν στις φράουλες της Μανωλάδας.
Οι ρουμάνοι σκλάβοι είναι σαφώς σε διαφορετική μοίρα από εκείνους που έρχονται από τρίτες χώρες και όχι από την Ευρωπαϊκή Ενωση. Σε κάθε περίπτωση η εκμετάλλευση είναι εδώ, η απανθρωπιά είναι εδώ. Αναρωτιόμαστε λοιπόν τι μπορεί να προσφέρει η αναπληρώτρια υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής, Τασία Χριστοδουλοπούλου. Δηλαδή τί έχει να προσφέρει πέρα από τα αστειάκια της; Εκτός αν σοβαρολογούσε όταν έλεγε ότι θα παραχωρήσει διαδρόμους στο υπουργείο της για να κοιμούνται όσοι απελευθερώνονται από τα κέντρα κράτησης.
Η παρεμπόδιση εισροής μεταναστών, ο έλεγχος και οι περιορισμοί εντάσσονται πολύ εύκολα σε μια «ρητορική του μίσους». Είναι αντανακλαστικό, να αποδίδει κάποιος χαρακτηρισμούς του φασίστα και του ξενοφοβικού γίνεται αναφορά στα αυτονόητα.
Στη συζήτηση για την Αμυγδαλέζα (που ήταν αισχρός τόπος κράτησης) ας έχουμε κατά νου ότι οι αλλοδαποί που απελευθερώθηκαν, εκείνοι που έδωσαν ως διεύθυνση κατοικίας μια άσχετη, ανύπαρκτη διεύθυνση, είναι στο έλεος του ανθρώπινου κτήνους. Ισως να μην βρεθούν στο πτηνοτροφείο της ντροπής όμως η ανάγκη επιβίωσης τους καθοδηγεί στο σκόντο. Περισσότερες ώρες, για λιγότερα λεφτά, χωρίς ασφάλιση. Αν δεν αλλάξει ο νόμος θα μιλάμε για πολιτική επιλογή της ακραίας ανισότητας, επιλογή της σκλαβιάς.
Να δούμε και κάτι άλλο, στο ίδιο πλαίσιο. Το ζήτημα της υγείας των ανθρώπων που η νέα κυβέρνηση αποφάσισε να αφήσει στο δρόμο. Στην Αμυγδαλέζα σχεδόν το 30% των κρατούμενων μεταναστών ήταν φορείς του βακίλου της φυματίωσης αλλά οι περισσότεροι δεν εξετάστηκαν για να διαπιστωθεί αν νοσούν. Υψηλά καταγράφονται τα ποσοστά ηπατίτιδας και ψώρας. Ανοίγοντας τις πόρτες των κέντρων κράτησης η Τασία Χριστοδουλοπούλου γλίτωσε από τη φροντίδα: εξετάσεις, φάρμακα, γιατροί – όλα τούτα απαιτούν κονδύλια και οργάνωση. Το ξαμόλημα στο δρόμο είναι εύκολο, δωρεάν και σε πρώτη ανάγνωση φαίνεται ανθρωπιστικό.
Ετσι έχουν λοιπόν τα πράγματα. Οι μετανάστες αφήνονται ελεύθεροι να βρουν τους εκμεταλλευτές τους και όσο δεν τους αποκαλεί κανείς «λαθρο-» νομίζουμε ότι είμαστε προχωρημένοι.
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
