Τον Μάρτιο 1864 ο στρατηγός Σέρμαν (1820–1891) ανέλαβε τη διοίκηση του στρατού των Βορείων στον Μισισιπή όταν ο W.S Grant (μελλοντικός Πρόεδρος) έγινε Αρχιστράτηγος των Ενόπλων Δυνάμεων. Όπως ο Γκραντ και ο Σέρμαν ήταν από τους ευνοούμενους του Λίνκολν. Διότι περισσότερο από κάθε άλλο στρατηγό ο Σέρμαν ήταν πρόθυμος να πολεμά και μάλιστα «βρόμικα»!
Ο Σέρμαν ξεκίνησε τη διαβόητη προέλασή του στη Γεωργία. Μα πρώτα, στις αρχές Σεπτεμβρίου 1864 κατέλαβε την Ατλάντα δίνοντας μία μεγάλη και αναγκαία νίκη για τους Βόρειους. Αλλά ήταν μεγάλη, βάρβαρη συμφορά για τους Νότιους αφού έκαψε τη μισή πόλη.
Όπως έγραψε στο Γενικό Επιτελείο – «Δεν πολεμάμε μόνο στρατό αλλά κι έναν λαό εχθρικό και πρέπει να τους κάνω όλους, νέους και γέρους, πλούσιους και φτωχούς, να νιώσουν το σκληρό χέρι του πολέμου (…). Πρέπει να κάνω τη Γεωργία να ουρλιάζει…»
Και αυτό έκανε: οι στρατιώτες του έκαιγαν σπίτια και καλλιέργειες, έδιωχναν οικογένειες από τα σπίτια τους, κατάκλεβαν τα αγαθά, τα τρόφιμα και τα ζωντανά τους, συχνά βίαζαν τις γυναίκες και άφηναν τους πολίτες να λιμοκτονήσουν. Σήμερα θα θεωρούνταν «εγκληματίες πολέμου».
Άρεσε στον Λίνκολν γιατί πολλοί στρατηγοί του δεν ήθελαν να πολεμήσουν με τόση αγριότητα και ο Πρόεδρος ήθελε να τσακίσει τη θέληση και το ηθικό των Νοτίων. Ο Σέρμαν είχε ως στόχο του τους αμάχους όσο και τους στρατιώτες κι ενθάρρυνε τη βία κατά των πολιτών, τις λεηλασίες και τους εμπρησμούς.
Μία γυναίκα περιγράφει γλαφυρά αυτές τις αγριότητες.
«Είδα τους μπλε στρατιώτες να κατεβαίνουν στην πλαγιά και προτού οι φοβισμένοι μου υπηρέτες προλάβουν να κρυφτούν εκείνοι είχαν εισβάλει στην αυλή και ορμούσαν στο σπίτι. Ζήτησα προστασία από κάποιον αξιωματικό μα εκείνος είπε ξερά πως είχαν τις διαταγές τους. Και οι στρατιώτες έσπαγαν κλειδαριές και πόρτες κι εισχωρούσαν παντού αρπάζοντας ό,τι μπορούσαν να κουβαλήσουν από την κουζίνα, τα κελάρια και τις αποθήκες: ζαμπόν, βούτυρο, αυγά, κρασιά όλα εξαφανίστηκαν. Άρπαξαν και τις γαλοπούλες, τις κότες και τα γουρουνόπουλα. Ήμασταν εντελώς στο έλεός τους. Το ίδιο συνέβαινε παντού και καθώς έπεφτε η νύχτα, ο ουρανός φωτίστηκε από τις φωτιές των καιόμενων σπιτιών (…) Ο Θεός μόνο με κράτησε ζωντανή.» (Dolly S. Lunt. A Woman’s War Diary, New York, Century Co, 1918).
Και οι Νότιοι επιδόθηκαν κατά καιρούς σε παρόμοια πλιάτσικα. Μα ξεχωρίζει η οδηγία του Αρχιστράτηγου Robert E. Lee που θυμίζει στους στρατιώτες πως «ο πόλεμος είναι μόνο ενάντια σε οπλισμένους εχθρούς» και πως έπρεπε «να αποφύγουν με περισσή προσοχή να τραυματίζουν αμάχους και να καταστρέφουν αλόγιστα τη ξένη περιουσία».
Ο Σέρμαν ήταν αδίστακτος στην τακτική που ακολουθούσε. Πίστευε πως η αγριότητα θα έδειχνε σε όλους τους Νότιους πόσο σκληρός είναι ο πόλεμος και θα παραδίνονταν πιο εύκολα. Ο δε Λίνκολν ενέκρινε την τακτική του – ξεχνώντας κι αυτός πως επρόκειτο για αδελφούς Αμερικανούς και πως η αγριότητα θα εξέτρεφε όμοια αγριότητα και το πείσμα αντίστασης στους «εχθρούς». Όπως έγραψε κάποιος το 2014, «Ντροπή σου, Λίνκολν!».
